Είδος: Progressive metal
Δισκογραφική: ROAR! Rock of Angels Records
Ημ. Κυκλοφορίας: 15 Μαΐου 2020
Καιρό είχε να με απασχολήσει μια progressive metal κυκλοφορία και η αλήθεια είναι ότι αρχικώς με έλουσε κρύος ιδρώτας από το γεγονός του τίτλου του debut των Course Of Fate, μιας εξαμελούς ομάδας από τη Νορβηγία. Βλέπετε, όλη αυτή η πρεμούρα με τη λέξη “mind” ως συνθετικό σε ανάλογες κυκλοφορίες μου προκαλούσε ανέκαθεν μια επιφύλαξη και η αλήθεια είναι ότι περίμενα μια ακόμη Dream Theater-ική παντόφλα που θα μου ξόδευε μια ώρα ακρόασης σε κάτι ανούσιο. Όμως τολμώ να πω ότι το “Mindweaver” με διέψευσε.
Οι επιρροές τους φυσικά και εμπεριέχουν και τους Theater αλλά η μουσική τους κλίνει τεχνοτροπικά κυρίως προς τους Shadow Gallery, είναι αρκετά άμεση με κομμάτια εν τάξει, δηλαδή με αρχή, μέση και τέλος, συγκεκριμένων συναισθηματικών επιπέδων χωρίς άσκοπες εναλλαγές και αρκετά υψηλή την αξιομνημονευτική ιδιότητά τους. Εν ολίγοις, δεν χάνεις το τόπι σε καμία περίπτωση.
Εκτελεστικώς είναι άψογοι (οκ, prog παίζουν, οι πιθανότητες να ήταν “κουλοί” παίχτες είναι μηδενικές, σωστά;) και χωρίς σε κανένα σημείο να φλυαρούν επιδεικνύοντας τις τεχνικές αρετές τους παρουσιάζουν ένα αρκετά λυρικό υλικό “μαλακού” – με κάποιες διάσπαρτες εξάρσεις – προοδευτικού metal.
Δομική σαφήνεια όπως προείπα και πολύ καλά solos κιθαριστικώς και με συμπαγές ρυθμικό background (αν και εδώ εστιάζεται και η μοναδική μου ένσταση, στον ήχο του ταμπούρου το οποίο ακούγεται σαν να τινάζει χαλιά η μιλφ απέναντι όταν τη βαράει η αγαμία στο κεφάλι). Φωνητικώς ο Eivind Gunnesen είναι πάρα πολύ καλός με μια προσγειωμένη ερμηνεία, δεν υψιφωνεί τρυπώντας σου τα αυτιά και διακριτικός ο Carl Marius Saugstad πίσω από τα πλήκτρα ο οποίος αν και καθοριστικός για τις ατμόσφαιρες σε πολλά σημεία, δεν καπελώνει τον μεταλλικό χαρακτήρα του “Mindweaver”.
Συνολικά μου άρεσαν όλα τα κομμάτια με κάποια να γειτνιάζουν στους Shadow Gallery με μια “υποψία” από Haken (“The Faceless Men Pt. I”, “Wolves”, “The Faceless Men Pt. II” που μάλλον είναι το πιο αντιπροσωπευτικό ως ταυτότητα κομμάτι τους με πολύ όμορφες μελωδικές φωνητικές γραμμές), το “Endgame” που φέρει προς τους “βατούς” Dream Theater της τελευταίας περιόδου τους, το “Utopia” με τα πολύ όμορφα solos του, το ιντερλούδιο “The Walls Are Closing In” και το “Drifting Away” που παραδοξως μου έφερε στο νου τους πρόσφατους Anathema και συνεπώς τους Pink Floyd.
Τελικώς το “Mindweaver” είναι μια αξιοπρεπέστατη δουλειά και αποτελεί ένα εξαιρετικό ξεκίνημα για τους Course Of Fate στο χώρο της μουσικής βιομηχανίας. Βέβαια δεν παρουσιάζουν κάτι πρωτόγνωρο μιας και όλα όσα προτείνουν έχουν ξαναπαιχτεί αλλά αυτό που κάνουν το κάνουν με μεράκι χωρίς να κοπιάρουν, ευπαρουσίαστα και με επαγγελματισμό. Θεωρώ ότι οι φίλοι του progressive metal θα το κατασυμπαθήσουν αν και είναι προσιτό και σε κάθε ακροατή που του αρέσει το μελωδικό metal. Θετικότατη δουλειά.
https://www.facebook.com/courseoffate/
639 
