Οι Cockney Rejects, ένα από τα πιο ιστορικά βρετανικά πανκ συγκροτήματα και οι ουσιαστικοί νονοί της Oi! σκηνής επιστρέφουν στην χώρα μας στα πλαίσια της αποχαιρετιστήριας περιοδείας τους.
45 χρόνια ιστορίας (με μικροδιαλειμματάκια) είναι αυτά, έπρεπε να τα τιμήσουμε.
Μπιρίτσα στα γρήγορα και κάθοδος στα γνώριμα και αγαπημένα σκαλιά του An Club για να δούμε τους Antinormals να ανεβαίνουν στην σκηνή γύρω στις 21:30, όπως έλεγε και το πρόγραμμα. Straightforward, γκαζωμένο πανκ από το αθηναϊκό συγκρότημα, που ζέστανε την ατμόσφαιρα σε βαθμό που νόμιζες ότι το λάιβ έχει ήδη ξεκινήσει εδώ και καμιά ώρα. Πολύ ωραίο σετ, το οποίο κράτησε περίπου μισή ώρα. Περιμένουμε άμεσα και την κυκλοφορία της δεύτερης δισκογραφικής δουλειάς τους, αλλά και να τους ξαναδούμε ζωντανά στα πλαίσια του επετειακού Vive Le Punk Rock Festival σε λιγότερο από ένα μήνα.
Κάπου στις 22:00 θα έρθει η ώρα για τους The Titz, που πήραν την σκυτάλη απ’ τους Antinormals και συνέχισαν με την ίδια ταχύτητα. Μας παρουσίασαν κι εκείνοι μπόλικα τραγούδια απ’ την επερχόμενη δουλειά τους, και παρά μια-δυο κωμικές (με την καλή έννοια) ασυνεννοησίες που προκύψανε, έβαλαν κι αυτοί το σημαντικότατο μισάωρο πανκολιθαράκι τους ώστε να προετοιμαστεί ο κόσμος για τον χαμό που θα ακολουθούσε.
Το γεμάτο πλέον An θα υποδεχτεί τους πιο γνωστούς οπαδούς της West Ham (ίσως κάποιος πει πως είναι οι δεύτεροι πιο γνωστοί στον μουσικό κόσμο, αλλά I stand by what I said) στις έντεκα παρά τέταρτο. Ξεκινάμε με “We Were Never Bothered”, “Flares ‘n’ Slippers” (το πρώτο τους demo και μετέπειτα single που κυκλοφόρησε) και το απόλυτα AC/DCίστικο “Paper Tiger”, με τα αίματα έχουν ήδη ανάψει για τα καλά. Ο Jeff Geggus, τραγουδιστής και συνιδρυτής της μπάντας μαζί με τον αδελφό του και κιθαρίστα Mick Geggus, δεν σταματάει να κουνιέται και να μιλάει στο ενδιάμεσο των τραγουδιών με την χαρακτηριστική προφορά του, ενώ λογικά πρέπει να πηγαίνει ακόμα και στην τουαλέτα κάνοντας shadow boxing. Δεν ξέρω ποιόν έδερνε στο κεφάλι του αλλά τον ξεφτίλισε.
Συνέχεια με το πολύ όμορφο “I Love Being Me”, “I’m Not a Fool”, τσίτα τα γκάζια με “Urban Guerrilla” και το εμβληματικό “The Power and the Glory”. Ο Jeff πολλάκις εγκωμίασε την Αθήνα (που να έμενες εδώ Jeff), με αποκορύφωμα την αντικατάσταση του ποδοσφαιρικού ρεφρέν του “East End” με “Athens”. Μάλιστα τόνισε κάποια στιγμή ότι θέλουν να ξαναέρθουν να παίξουν για μας, πράγμα που κάπως με παραξένεψε μιας και μιλάμε για farewell tour!
Σε εκείνο το σημείο θα μας παρουσιάσει την μπάντα και θα συνεχίσουν με“Headbanger”, “We Can Do Anything” και “The Rocker” (με αυτή τη σειρά πάνω κάτω, δεν είναι εύκολες οι σημειώσεις σε τέτοια λάιβ…). Πέραν από εξαιρετικός μποξέρ, ο Τζεφ θα μας αποδείξει ότι θα γινόταν και εξαιρετικός τερματοφύλακας, καθώς απέκρουσε με αντανακλαστικά που θα ζήλευε και ο Σάκα ο Χίσλοπ μια ιπτάμενη μπίρα που του ‘ρχόταν κατακέφαλα. Μας εκμυστηρεύτηκε ότι δεν έχει ιδέα για τι πράγμα μιλάει το “Greatest Cockney Rip Off” (εμείς το γράψαμε ρε Jeff;) αλλά τους έχει πάει καλά, και ότι το “Bad Man” είναι από τα αγαπημένα του τραγούδια τους, πρίν παίξουν “a proper football song, none of that ‘It’s coming home’ nonsense” εννοώντας το “War on the Terraces” που ξεσήκωσε ένα μικρό πόλεμο, όπως και ο ύμνος των οπαδών της West Ham“I’m Forever Blowing Bubbles” και το “Hate This City”.
Αγαπημένα “Police Car” και “Oi! Oi! Oi!” και καλή σας νύχτα (χωρίς στημένα χαζοανκόρ).
Απολαυστική βραδιά. Οι Antinormals και οι Titz κυκλοφόρησαν την μπάλα στο κέντρο, την πέταξαν στους Cockney Rejects και αυτοί μας έβαλαν στο τέρμα. Όλα αυτά στην ιδανική έδρα για τέτοια ματς, το (με φωνή Αλέξη Σπυρόπουλου) κολασμένο An Club.
Φωτογραφίες: Γιάννης Σακκής
674 
