Τη Δευτέρα 18/11 ήρθε για μια ακόμα φορά η στιγμή που η Chelsea Wolfe αποφάσισε να έρθει για ένα κάλεσμα παλιών κοινωνών και καινούργιων φίλων.
Κατηφορίζοντας προς το Gagarin, αν και ήξερα ότι το live είναι σχεδόν sold out, είδα μέχρι που έφτανε η ουρά και ενθουσιάστηκα γιατί μου θύμισε παλαιότερα συναυλιακά μεγαλεία και ας μην γελιόμαστε, η Chelsea Wolfe δεν έχει εύπεπτο ήχο οπότε η τόσο μεγάλη προσέλευση δείχνει τους μεγάλους συνδετικούς δεσμούς που έχει με το ελληνικό κοινό.
Ο ενθουσιασμός μου με έκανε να ξεχάσω το ύψος που έχω και για ακόμα και όταν ξεκίνησε το act της Χρύσας Τσαλταμπάση, έψαχνα με αγωνία ένα σημείο που θα μπορώ να βλέπω τη σκηνή. Τελικά φορτώθηκα σε ένα ζευγάρι και έχωσα το κεφάλι μου ανάμεσα στους ώμους τους. Ή ήταν πολύ ευγενικοί ή το ύφος μου ήταν τόσο νευριασμένο που δεν ήθελαν να μου πουν κουβέντα. Σε κάθε περίπτωση τους ευχαριστώ γιατί δεν θα κατάφερνα ποτέ να δω live.
To live της Δευτέρας με βρήκε να έρχομαι από τη live παρουσίαση του Dysphoria των Spineless, η οποία είχε γίνει πριν λίγες μέρες στο Temple. Δεν το χορταίνω το album και δεν θα με πείραζε καθόλου να το ξανακούσω live, όπως επίσης πίστευα ότι η Χρύσα θα βρει ευκαιρία να το παρουσιάσει σε ένα πολύ μεγαλύτερο κοινό.
Τελικά η Χρύσα αποφάσισε να παρουσιάσει κάτι τελείως διαφορετικό έχοντας παρέα στα φωνητικά τη Σοφία Σαρρή. Το live τους ξεκίνησε με πειραματικά φωνητικά και λαρυγγισμούς και στη συνέχεια μπήκαν στο κάδρο και τα υπόλοιπα όργανα, κάνοντας και ένα μικρό πέρασμα από το Dysphoria.
H εμφάνιση της Χρύσας Τσαλταμπάση και της Σοφίας Σαρρή ήταν σεμιναριακού επιπέδου, αλλά προσωπικά δεν μπόρεσα να το ευχαριστηθώ γιατί δεν μπορώ να απολαύσω την πληθωρικότητα στη μουσική.
Η συνέχεια άνηκε φυσικά στη Chelsea Wolfe. Στη σκηνή είδαμε ένα πολύ ιδιαίτερο στήσιμο, με τον μπασίστα\πληκτρά τελείως αριστερά και τα drums με τον κιθαρίστα τελείως δεξιά αφήνοντας ένα αρκετά μεγάλο κενό στη μέση. Τελικά αποδείχτηκε ότι αυτό το κενό το εκμεταλλεύθηκε στο έπακρο η Wolfe για να ξεκινήσει μια μαύρη μουσική πρόζα και να κάνει μια εξωπραγματική αλληλεπίδραση με τα φώτα. Πραγματικά ο φωτισμός του συγκεκριμένου live είναι από τους καλύτερους που έχω δει.
Ο ήχος δεν μας έκανε τη χάρη όμως και δεν μπόρεσα να απολαύσω τη φωνή της Wolfe όσο θα ήθελα. Κάποια στιγμή κατέβηκαν οι υπόλοιποι μουσικοί από τη σκηνή και η Wolfe πήρε την ακουστική της. Εκεί χαρακτηριστικά κάποιος δίπλα μου είπε: “Επιτέλους θα την ακούσουμε”.
Αυτό ήταν μια μικρή λεπτομέρεια που δεν επηρέασε την εμπειρία μου. Η Chelsea Wolfe παλεύει με τους δαίμονες της, πατάει στα πόδια της μιλώντας ανοιχτά ενάντια στο management της Sargent House, πειραματίζεται με τον ήχο της και δημιουργεί περσόνες. Η Chelsea Wolfe εμπνέει σεβασμό και μαζί με όλα αυτά που ανέφερα πριν καταλήγουν σε ένα live act που σε καθηλώνει.
Φωτογραφίες: Άννα Βασιλικοπούλου
6 
