Είδος: Hard Rock/Heavy Metal
Δισκογραφική: Main Event Productions
Ημ. Κυκλοφορίας: 22 Μαΐου 2020
Να αρχίσω λέγοντας ότι πρώτα άκουσα κάποιες φορές το δίσκο και κατόπιν ανακάλυψα αυτό που ίσως για πολλούς από σας είναι ήδη γνωστό, ότι δηλαδή οι Cellar Stone είναι ελληνική μπάντα, αποκλείοντας έτσι ελπίζω κάθε σενάριο προκατάληψης.
Στο “One Fine Day” οι (τα ονόματα αναγράφονται έτσι στον ιστότοπο της μπάντας) George Maroulees (κιθάρα), Aris Pirris (φωνητικά και κιθάρες), Akis Rooster στο μπάσο και George Karlis (τύμπανα), συνέρχονται μετά από θητεία και σε άλλα γκρουπ, και ντεμπουτάρουν μανιασμένα, ρουφώντας επιρροές από πολλές εκφάνσεις του hard rock και metal, κινούμενοι παικτικά σε πάρα πολύ καλά στάνταρντ.
Η άσκηση στη μουσική γεωμετρία της εύρεσης της συνάρτησης επιρροών που βέλτιστα περιγράφει και προσεγγίζει το μουσικό προϊόν μιας μπάντας είναι βαρετή και τετριμμένη. Αντίθετα, ας δούμε τι θυμίζει η μουσική. Στα αυτιά μου λοιπόν ηχούν οι Europe (μετά την θριαμβευτική επιστροφή τους το 2003) και ας μη φιγουράρουν στη λίστα των επιρροών που έδωσε η ίδια η μπάντα στη σελίδα τους, μελωδικά hard rock/metal υβρίδια σαν τους Pretty Maids, οι Sabbath εποχής Ozzy (ίσως περασμένοι και από πιο εναλλακτικά φίλτρα, βλέπε Alice In Chains). Το αποτέλεσμα ένα όμορφο μείγμα πιασάρικων riffs και μελωδικών περασμάτων, δομημένο σε κλασικά μοτίβα τετράλεπτων/πεντάλεπτων συμπαγών τραγουδιών. Οι εκπλήξεις απουσιάζουν αλλά η ποιότητα των συνθέσεων είναι τέτοια που δεν τίθεται θέμα.
Το “Lights out” ξεκινάει το δίσκο με στόμφο à la UFO (τυχαίος ο τίτλος?), το “Wash my sins away” θα μπορούσε κάλλιστα να είναι σύνθεση του Cantrell, ενώ το ομώνυμο είναι η πιο ευθεία παραπομπή στα hard rock σχήματα των 80ς. Πιο southern θέματα συναντάμε στο αρκετά βρώμικο “Breaking from inside” και τα κάπως επαναληπτικά “Spread your wings” και “Live while you’re alive”.
Πάμε τώρα στο “Wasted Tears”, τη μπαλάντα με το πραγματικά εξωπραγματικό ρεφρέν, που από την πρώτη κιόλας ακρόαση έχει υποστεί διαδοχικά repeat, ένα από τα κομμάτια της χρονιάς δίχως σκέψη. Το “Hands of fate” πρόκειται για τη δεύτερη συναισθηματική στιγμή του δίσκου, και πάλι υψηλότατου επιπέδου, ενώ ο δίσκος κλείνει – κάπως απότομα είναι η αλήθεια – με ακόμα μία στιγμή με άρωμα grunge (“Found my way”) και το “Rain on my parade”.
Η μπάντα παίζει αριστοτεχνικά αυτό που ξέρει και αυτό που γουστάρει, και έχει όλα τα απαραίτητα συστατικά επιτυχίας: έξυπνα, πιασάρικα, δυναμικά riff, παθιασμένα φωνητικά, μελωδικά ρεφρέν, ενέργεια. Το “One Fine Day” είναι ένας εξαιρετικός hard rock δίσκος που δεν ακούγεται παρωχημένος αν και πατάει με 1.5 πόδι σε ακούσματα περασμένων δεκαετιών. Το μέλλον θα ανήκει στους Cellar Stone, ιδίως εάν μπορέσουν να βρουν το δικό τους τρόπο να πειραματιστούν.
Facebook: https://www.facebook.com/cellarstoneband
Instagram: https://www.instagram.com/cellarstoneofficial/
692 
