Είδος: Doom metal
Label: Napalm Records
Ημερ. Κυκλοφορίας: 27 Μαρτίου 2020
35 χρονάκια μετράει στην πιάτσα με την εκάστοτε παρέα του ο γερόλυκος Leif Edling, μπασίστας, συνθέτης και γενικά τα πάντα όλα των doom metal Σουηδών πιονιέρων Candlemass, με τους οποίους και όρισε το είδος.
12 albums και κάμποσα EPs, σε μια τακτή δισκογραφική πορεία χωρίς μεγάλα χρονικά διαστήματα απουσίας και με αρκετά σκαμπανεβάσματα (κατά το γενικότερο feedback το οποίο αποκυρήσσει γενικά τις πιο avant garde, για παράδειγμα αυτή των “Dactylis Glomerata” και “From the 13th Sun”, περιόδους – και φυσικά ο γράφων διαφωνεί γιατί τα θεωρεί ως ό,τι πιο prog μπορούσε να παράγει μέσα στα doom πλαίσια ο leader), για να μη μιλήσουμε για τα project που έχει δημιουργήσει / συμμετάσχει γιατί αν θα άρχιζα να αραδιάζω ονόματα, θα τελείωνε η άνοιξη.
H αλήθεια είναι ότι τα τελευταία χρόνια, θέλεις λίγο συνθετικής κόπωσης, θέλεις λίγο κορεσμού, λείπει αυτό το “κάτι άλλο” που θα αναγόρευε τις τελευταίες δουλειές τους ως αριστουργηματικές, πλησιάζοντας επικινδύνως τα σύνορα της μετριότητας και το τελευταίο, περυσινό, full length τους “The Door to Doom” (review) είναι ίσως το πιο κραυγαλέο παράδειγμα αυτού του φαινομένου.
Το πλέον πρόσφατο EP “The Pendulum” το οποίο θα κυκλοφορήσει στα τέλη Μαρτίου είναι ίσως μια φανερή κίνηση ανάκαμψης και ίσως τα EPs να ταιριάζουν πλέον καλύτερα στον Leif μιας και μειώνεται η πιθανότητα επανάληψης, αλλά τουλάχιστον στο παρόν, θα συναντήσεις κυρίως ανάλογα “κουσούρια”. Τι εννοώ;
Εκτελεστικά δεν νομίζω να περίμενε κάποιος κάτι άτεχνο, άλλωστε η ομάδα που φέρει πίσω του ο Edling (και είναι η ίδια από την τελευταία τους δουλειά) είναι πολύπειρη και εγνωσμένης αξίας. Και ο Johan Längquist εξακολουθεί να διαθέτει φωνάρα. Ως εδώ καλά. Οι όποιες ενστάσεις μου όμως, επικεντρώνονται στις συνθέσεις οι οποίες, χωρίς να είναι κακές, έχουν κάποιες ιδιαιτερότητες.
Το ομότιτλο track “The Pendulum” με παρέπεμψε άμεσα στο “Black Dwarf” του “Candlemass” του 2005, δείχνοντας σημεία αν όχι επαναλήψεως, τουλάχιστον εμφανούς tribute στάσης και το ίδιο συμβαίνει και με το “Snakes of Goliath” το οποίο είναι μια “φωτοτυπία” του “Electric Funeral” από το “Paranoid” (το αξιοπερίεργο είναι ότι ακολουθεί ανέλπιστα την Ozzy era – και μην ξεχνάμε ότι η βασική επιρροή της μπάντας ήταν η Dio περίοδος των προπατόρων της μουσικάρας μας).
Από την άλλη δεν μπορώ να καταλάβω πως επιλέγονται κομμάτια όπως το “Porcelain Skull”, το οποίο παρά το γεγονός ότι είναι αρκετά καλό κομμάτι, μάλλον θα ταίριαζε σε ένα split των Krux με τους Avatarium και ακούγεται λίγο ξεκάρφωτο με την “με το στανιό να κάνουμε ένα power ballad κομμάτι, doom” αισθητική του. Το EP συμπληρώνεται από δυο instrumental ιντερλούδια από τα οποία το “The Cold Room” πάλι με μπέρδεψε γιατί ενώ είναι αρκετά καλό και μελωδικό, το hammond του με παρέπεμψε σε μπάντες όπως οι Procol Harum (επιβάλλεται το facepalm, σωστά;) και με το “Aftershock” να αποτελεί τον ορισμό του filler, χωρίς ουσία και νόημα.
Εν κατακλείδι, το “The Pendulum” αγγίζει τα όρια του αξοιόλογου μόνο με την παραδοχή ότι πρόκειται για αποτύπωση κάποιων “αναλαμπών” επιρροής του ηγέτη των Candlemass. Υπό αυτό το πρίσμα θα έλεγα ότι το κύριο μειονέκτημά του είναι η “ποικιλομορφία” του. Και γιατί μειονέκτημα; Γιατί μάλλον παραπέμπει σε έναν ολίγον μπερδεμένο συνθέτη ο οποίος ίσως να θέλει να ανοιχτεί σε όσα στυλιστικά μέτωπα μπορεί μεν, αλλά οι δουλειές του δεν πολυαντιπροσωπεύουν αυτό που πρεσβεύει το όνομα Candlemass. Από την άλλη, ένας “ανοιχτής αρχιτεκτονικής” ακροατής, δεν γίνεται να το απαξιώσει γιατί το υλικό του είναι σχετικά καλό και απευθύνεται θεωρητικά σε ένα ευρύτερο ακροατήριο. Είναι θέμα πόσο “γρανιτένια” είναι η ιδιοσυγκρασία σου φίλε ακροατή. Ακούς και κρίνεις.
https://www.facebook.com/candlemass
1242 
