Είδος: Post-Hardcore / Pop-Punk / Alternative Metal
Δισκογραφική: Sony
Ημ. Κυκλοφορίας: 24 Μαΐου 2024
Οι θρυλικοί Bring Me The Horizon, επιστρέφουν έπειτα από τέσσερα χρόνια αναμονής με το πολυαναμενόμενο «POST HUMAN: NeX GEn», sequel του «Post Human: Survival Horror», και δεύτερο album στη σειρά «Post Human» η οποία, σύμφωνα με το συγκρότημα, θα αποτελείται από τέσσερα μέρη. Έπειτα από αρκετές καθυστερήσεις, καθώς και έπειτα από την αποχώρηση του keyboardist και παραγωγού Jordan Fish περί τα τέλη του 2023, η κυκλοφορία του δίσκου ανακοινώθηκε και πραγματοποιήθηκε σχεδόν κυριολεκτικά εν μία νυκτί, καθώς ο Oli Sykes και τα υπόλοιπα παιδιά από το Sheffield ανακοίνωσαν στις 23 Μαΐου ότι ο δίσκος θα κυκλοφορούσε τα μεσάνυκτα, όπως και έγινε.
Έπειτα από την κυκλοφορία μιας σειράς από singles, το πρώτο εκ των οποίων («Die4U») είχε μάλιστα κυκλοφορήσει τον Σεπτέμβριο του 2021, ήταν ξεκάθαρο ότι ο δίσκος θα κινούνταν σε μια πιο pop-punk και emo κατεύθυνση σε σχέση με τον προκάτοχό του, ο οποίος είχε αποτελέσει επιστροφή στις πιο metalcore ρίζες του συγκροτήματος, ειδικά μετά και το pop-focused «Amo» του 2019. Η μεταβολή αυτή, λοιπόν, δεν είναι καθόλου απροσδόκητη αν αναλογιστεί κανείς το δυναμικό χαρακτήρα των Bring Me The Horizon οι οποίοι έχουν περάσει από όλο το φάσμα των genres στα 20 χρόνια παρουσίας στο χώρο, αλλά η ερώτηση παραμένει: Εν έτει 2024, είναι τελικά επιτυχημένο αυτό το shift;
Η απάντηση είναι εμφατικά και κατηγορηματικά «ΝΑΙ». Με το «POST HUMAN: NeX GEn», οι Bring Me The Horizon καταφέρνουν όχι μόνο να επιφέρουν νοσταλγικά συναισθήματα για την mid-2000s emo και pop-punk σκηνή, αλλά το καταφέρνουν και με μια ισχυρή δόση φρεσκάδας καθώς, παρά την πληθώρα των επιρροών οι οποίες είναι εμφανείς κατά τη διάρκεια των 16 κομματιών του δίσκου, ο ήχος παραμένει «δικός τους», εμφυσώντας ηλεκτρονικά στοιχεία, hyperpop ακούσματα, metalcore breakdowns και deathcore φωνητικά, πάντα με μέτρο, και πάντα με στόχο να δώσουν αντίστοιχο χαρακτήρα όπου χρειάζεται.
Το album ακολουθεί ένα «ψηφιακό» concept με πολλούς ηλεκτρονικούς ήχους οι οποίοι είναι σαν να έχουν βγει κυριολεκτικά από videogames, ακόμα και με πολλά ηχητικά glitches τα οποία συνεισφέρουν σε αυτή την ιδέα. Γενικά, ο δίσκος αποτελεί μια αστείρευτη πηγή ενέργειας από το πρώτο λεπτό, με εθιστικά riffs και απολύτως πιασάρικα choruses καθ’ όλη τη διάρκειά του, τα οποία, όπως είναι πλέον το στάνταρ για τους Bring Me The Horizon, είναι τόσο catchy που κολλάνε άμεσα και ανεξίτηλα στο κεφάλι του ακροατή. Τα κομμάτια σε μεγάλο βαθμό «κυλούν» απρόσκοπτα το ένα στο άλλο, με πολλά από τα outros και intros να κολλάνε μεταξύ τους, με εξαιρέσεις να αποτελούν κυρίως τα πιο παλιά singles («Die4U» και «sTraNgeRs»), ενώ σε σημεία κλειδιά του δίσκου, υπάρχουν και instrumental interludes («[ost] dreamseeker», «[ost] (spi)ritual», «[ost] p.u.s.s.-e»), τα οποία είναι άκρως πειραματικά.
Από προσωπικά highlights του δίσκου, το «liMOusine (feat. AURORA)» θυμίζει Deftones κυριολεκτικά από την πρώτη συγχορδία, με τα αιθέρια φωνητικά της AURORA να δίνουν έναν πιο σκοτεινό χαρακτήρα στο κομμάτι και να υποστηρίζουν αρμονικά άριστα τον Oli. Το «AmEN! (feat. Lil Uzi Vert and Daryl Palumbo of Glassjaw)» είναι ένα τρίλεπτο αριστούργημα του οποίου ο μόνος στόχος είναι να λιώσει τα πρόσωπα των ακροατών καθώς επικρατεί ένα ηχητικό χάος το οποίο δεν αφήνει να πάρεις ούτε ανάσα. Το closer του δίσκου, «Dig It», το οποίο αποτελεί το πιο σκοτεινό και προσωπικό κομμάτι του album, είναι ένα χτύπημα με βαριoπούλα στο στομάχι, ειδικά γνωρίζοντας και το παρελθόν του Oli Sykes, και είναι εδώ όπου όλο το album αποδομείται (κυριολεκτικά και μεταφορικά) με τη συνειδητοποίηση του τι ακριβώς ακούσαμε στα προηγούμενα κομμάτια και γιατί.
Οι Bring Me The Horizon για μια ακόμη φορά έκαναν το θαύμα τους, αποδεικνύοντας ότι δεν υπάρχει κάποιο genre εκεί έξω το οποίο δεν μπορούν να κάνουν master, αφήνοντας την δική τους προσωπική υπογραφή στην πορεία. Παρά τις καθυστερήσεις και παρά την αποχώρηση του Jordan Fish, ο οποίος δικαίως θεωρούνταν ο κύριος «υπαίτιος» για την εκτόξευση του συγκροτήματος στη στρατόσφαιρα καθώς και για την εξέλιξή του, το τελικό αποτέλεσμα είναι θριαμβευτικό, για έναν δίσκο ο οποίος θα συζητηθεί πολύ φέτος.
Bring Me The Sequel.
Υ.Γ.: Η πραγματική διάρκεια του «Dig It» είναι 5 λεπτά από τα αναγραφόμενα 7 λεπτά. Εκτός κι αν-…
Official Website: https://www.bmthofficial.com/
395 
