Μετά την περασμένη Τρίτη, δεν παύω να αμφιταλαντεύομαι ανάμεσα στο να χαρώ, ή να στενοχωρηθώ για όσους έχασαν τους Boy Harsher στην τελευταία και αρχική – sold out συναυλία τους στην Αθήνα.
Η συναυλία έχει τελειώσει και εγώ είμαι ακόμη σε σύγχυση, ανακαλώ συνέχεια στιγμές από εκείνο το βράδυ και παράλληλα προσπαθώ να συγκεντρώσω τις σκέψεις μου μπας και καταφέρω να γράψω αυτό το άρθρο. Αυτή η μπερδευτική – γεμάτη μυστήριο εισαγωγή θα αρχίσει να γίνεται κατανοητή σιγά σιγά, εάν συνεχίσεις να διαβάζεις. Πάμε λοιπόν από την αρχή.
Δεν έχει ακόμη προλάβει να νυχτώσει και ο χώρος έξω (μη σου πω και απέναντι) από το Anodos Live Stage έχει ήδη γεμίσει με κόσμο, κάνοντάς με να σκέφτομαι ότι ναι, απόψε θα γίνει χαμός. Αφού λοιπόν περνάει λίγη ώρα (και η μέση έχει ήδη αρχίσει να πονάει αλλά μεταξύ μας αυτά), ο χώρος γεμίζει ολοκληρωτικά με κόσμο και περιμένουμε για το πρώτο act.
Οι HIDE (Σικάγο) με την άκρως dominant σκηνική τους παρουσία φροντίζουν να καθηλώσουν από την πρώτη στιγμή το κοινό, είτε με θετική, είτε με αρνητική χροιά. Για να πω την αλήθεια μου όμως, παρ’ ό,τι πιστεύω πως σαν noisy industrial δίδυμο οι HIDE έχουν σίγουρα κάτι να προσφέρουν και αξίζουν ένα άκουσμα, η επιλογή τους ως support act στη συγκεκριμένη συναυλία δε μου έβγαλε κανένα νόημα, το οποίο είναι κάπως κρίμα γιατί υπό άλλες συνθήκες ίσως να είχε εκτιμηθεί από πολύ μεγαλύτερο κοινό. Τα πράγματα από την αρχή δεν ξεκίνησαν και τόσο καλά, μιας που το δίδυμο θέλησε να “διώξει” τους φωτογράφους από το photo pit, κάτι το οποίο στο δικό μου λεξικό μεταφράζεται ως αγένεια και δε μπορώ να το παραβλέψω. Προχωράμε όμως.
Το ντουέτο μας συστήθηκε με τη Heather Gabel (φωνητικά) να γελάει μανιακά για σχεδόν πέντε λεπτά, με ένα φως που τρεμόπαιζε από κάτω της και noisy samples να τη συνοδεύουν. Δε θα πω ψέματα αν πω ότι το βρήκα ολίγον τι υπερβολικό και επιτηδευμένο. Θα μου πεις, τα πάντα δεν είναι επιτηδευμένα; Και θα σου πω ότι κατά μια έννοια μπορεί γιατί είναι μια τεράστια κουβέντα, αλλά σίγουρα υπάρχει μια λεπτή γραμμή την οποία αν διασχίσεις πας στην υπερβολή (με αρνητικό πρόσημο αυτήν τη φορά). Την υπερβολή που όταν δεν έχει στόχευση κάνει το επιτηδευμένο να φαίνεται κάπως needy, και κάπου εκεί χάνεται η μπάλα.
Οι HIDE, λοιπόν, σε γενικές γραμμές κινούνταν σε αρκετά heavy – industrial ρυθμούς, με βάση διάφορα samples επάνω στα οποία έδινε την δυναμική και άγρια φωνή της η Heather και το αποτέλεσμα εκτοξευόταν. Τα φώτα φυσικά τρεμοπαίζανε παράλληλα με τους θορυβώδεις ρυθμούς όπως και τη μορφή της Heather, η οποία “έσπαγε” ρυθμικά το σώμα της δημιουργώντας ένα εφέ που δε σε άφηνε να πάρεις τα μάτια σου από πάνω της. Δεν ήμουν σίγουρη ωστόσο, αν για τον κακό ήχο που άκουγα έφταιγε ο χώρος ή η μπάντα, μέχρι που άκουσα τους Boy Harsher και κατάλαβα. Δυστυχώς, ο ήχος των HIDE δεν με ικανοποίησε από καμία άποψη. Ως άτομο που μου αρέσουν οι πειραματισμοί στη μουσική όπως και ο συνδυασμός αυτών με noise, δε βρήκα ενδιαφέρον στις “συνθέσεις” των HIDE, αλλά η παρουσία τους πιο πολύ μου παρέπεμπε σε ένα αποτυχημένο improv set. Επιπλέον, ο ήχος ήταν δυνατός σε βαθμό υπερβολής και δεν κατάφερα καν να εκτιμήσω τα φωνητικά της Heather, που κατά τα άλλα βρίσκω αρκετά skillful και εντυπωσιακά.
Οι HIDE αργά ή γρήγορα μας αποχαιρετούν και εμείς εκμεταλλευόμαστε το διάλειμμα αυτό για να πιούμε μια παγωμένη μπύρα, που τόσο είχαμε ανάγκη. Το ότι η μπύρα λοιπόν ήταν και Heineken, αλλά και σχετικά ζεστή, ήταν ένα μικρό έξτρα μαχαίρι στην καρδιά. Η ανυπομονησία για τους Boy Harsher – και μαζί με αυτούς την εξιλέωσή μας – έχει φτάσει στην ύψιστη κορύφωσή της, μέχρι που βγαίνουν στη σκηνή και οριακά πεταγόντουσαν λαρύγγια από εδώ και από εκεί (φήμες λένε ότι βρέθηκε λαρύγγι στη σκηνή – ή και όχι).
Από πού να αρχίσω για να περιγράψω την εμφάνιση του cold wave ντουέτου, αλήθεια δεν ξέρω. Ήταν ΌΛΑ άψογα. Θες τη σκηνική παρουσία; Θες φώτα; Θες απόδοση των κομματιών; Ενέργεια; Η λέξη αψεγάδιαστη είναι πραγματικά φτωχή. Κάπου εκεί που τα φώτα αρχίζουν να δίνουν το show τους, οι Boy Harsher μας εισάγουν στη μουσική μυσταγωγία τους με το “Keep Driving”.
Από τη μία είχαμε τον Gus, περικυκλωμένο σχεδόν από τον εξοπλισμό του, που είχε δημιουργήσει ένα ηλεκτρονικό οχυρό μέσα από το οποίο μεγαλουργούσε και δε μας άφηνε να ξεκουραστούμε ούτε στιγμή. Από την άλλη, είχαμε τη Jae, η οποία ήταν η επιτομή του ερωτισμού. Με την βαθιά και υπνωτική φωνή της, μας είχε παρασύρει όλους στη μαγεία της, κάνοντάς μας να χαθούμε πλήρως στο χωροχρόνο και να αφεθούμε ολοκληρωτικά στη στιγμή.
Γενικώς η μαγεία των Boy Harsher θα έλεγα πως βρίσκεται στο πόσο ξεχωρίζουν ο ένας από τον άλλον στη σκηνή, αφού η Jae και ο Gus έχουν τόσο διαφορετικές σκηνικές παρουσίες, που δημιουργούν έναν υπέροχο contradictive χαρακτήρα στο σχήμα τους, ενώ παράλληλα ταιριάζουν απίστευτα μεταξύ τους. Αν μπορούμε να πούμε για τα μέλη κάποιας μπάντας ότι το πράγμα απλά “κουμπώνει”, αυτή θα ήταν σίγουρα οι Boy Harsher.
Στα μουσικά μας τώρα, το cold wave δίδυμο τίμησε με εμφανή διαφορά το album τους “Careful” (2019), αφού τα περισσότερα κομμάτια που ακούσαμε ανήκαν εκεί. Και εδώ που τα λέμε, καθόλου δε μας χάλασε, μιας που είναι με διαφορά από τις καλύτερες και πιο αγαπημένες δουλειές της μπάντας. Ιδιαίτερη αγάπη δόθηκε και στο “The Runner” σε ισοτιμία με το πρώτο – και ιστορικό πλέον – EP τους, “Lesser Man”. Συγκεκριμένα, μόνο από την εισαγωγή του “Give Me A Reason” το club είχε πάρει φωτιά με όλο το κοινό να κουνιέται στους υπέρτατους, χορευτικούς, new wave ρυθμούς του κομματιού. Από την άλλη, ο χώρος ήταν τόσο φίσκα που δεν είχαμε περιθώριο καν να χορέψουμε. Όχι ότι μας εμπόδισε ιδιαίτερα αυτό, αλλά το ότι είχε βγει sold out το live φρόντισε να μας γίνει πολύ αισθητό.
Κάπου εδώ λοιπόν, θέλω να εκφράσω το ότι είναι ίσως η μεγαλύτερη ευχή και κατάρα, να βλέπεις έναν καλλιτέχνη και να τον καταλαβαίνεις στην ολότητά του. Εάν γνωρίζεις τις στιχουργικές θεματικές που εμπνέουν τους Boy Harsher και βρισκόσουν την Τρίτη στο live τους, λογικά συνειδητοποίησες ότι τους έζησες στο 100% τους. Η βραδιά κυλάει υπέροχα, ο κόσμος χορεύει, μέχρι που έρχεται η ώρα για το encore και η Jae μας σκάει τη βόμβα. Έφερε παιδί της διοργάνωσης για να μας μεταφράζει, καθώς της ήταν δύσκολο να μιλήσει, αφού μας ανακοίνωσε ότι το υπόλοιπο tour πρόκειται να ακυρωθεί, εξ’ αιτίας μιας σοβαρής αρρώστιας που έχει βρει τη μητέρα της. Αφού το κοινό πάγωσε, δημιουργήθηκε ένα άκρως υποστηρικτικό κλίμα, με ενθαρρυντικά χειροκροτήματα, κάτι το οποίο ήταν πανέμορφο, μέσα στη θλίψη του πράγματος.
Και η Jae, αφού μας εξέφρασε πόσο χαρά της προξενεί το ότι το τελευταίο τους live είναι αυτό, έδωσε κατάθεση ψυχής με το “The Look You Gave (Jerry)” το οποίο τραγουδούσε ενώ έκλαιγε, και εγώ ανατριχιάζω κάθε φορά που το θυμάμαι. Το κοινό την αγκάλιασε εξ’ ολοκλήρου, ενώ η Jae κατέβηκε από τη σκηνή για να έρθει σε επαφή με αυτό. Και πραγματικά το θεωρώ μαγικό, όταν ένας καλλιτέχνης δείχνει τόσο πολύ τον ανθρώπινο εαυτό του, και συνδέεται σε τέτοιο βάθος με το κοινό. Αν αναλογιστούμε κιόλας πως οι Boy Harsher είναι ένα σχήμα όπου στις συναυλίες τους για να δημιουργήσουν την ζητούμενη ατμόσφαιρα που θέλουν, αναγκαστικά δημιουργούν κάποια persona, το να αφεθεί η Jae μέσα σε αυτήν την persona και να αναδείξει μέσα από την αποδόμηση αυτής την ανθρωπιά της, είναι το λιγότερο ανατριχιαστικό.
Κάπου στο κλείσιμο όλο το νόημα των Boy Harsher πήρε ζωή, με τη Jae να έχει αφεθεί στους ρυθμούς του “Pain” βιώνοντάς το στην ολότητά του. Άλλοι συνέχισαν να χορεύουν και να τα σπάνε, ενθαρρύνοντας έτσι το ντουέτο, ενώ άλλοι είχαμε βυθιστεί σε μια εσωτερικευμένη θλίψη, ακούγοντας και νιώθοντας το τραγούδι αυτό να είναι πιο ζωντανό από ποτέ. Μετά από όλα αυτά, οι Boy Harsher μας αποχαιρέτησαν, αφήνοντάς μας έναν καταιγισμό συναισθημάτων πολλαπλών διαστάσεων. Και η βραδιά κατέληξε με εμένα να μη μπορώ καν να εκφράσω ότι πέρασα υπέροχα, γιατί αυτό που πέρασα ήταν κάτι πολύ πιο περίπλοκο από αυτό. Ένα πράγμα θα πω μόνο και θα το κλείσω εδώ, εάν δεν πήγες Boy Harsher, την επόμενη φορά φρόντισε να επανορθώσεις.
Setlist:
Keep Driving
Give Me A Reason
Morphine
Fate
Westerners
Come Closer
Tower
Wicked Game (Chris Isaak Cover)
Tears
LA
Modulations
The Look You Gave (Jerry)
Pain
Φωτογραφίες: Μανταλένα Ντιντή
991 
