Ήρθε και το τέλος του Αυγούστου, δηλαδή της νεκρής συναυλιακής περιόδου, για το 2023 με πρώτο live ένα από τα μεγαλύτερα σύγχρονα ονόματα του Oi! Punk τους Booze & Glory, που για πρώτη φορά μας επισκέφτηκαν στην χώρα μας, στο χώρο του An Club.
Οι Booze & Glory ιδρύθηκαν to 2009 Λονδίνο και παίζουν catchy μελωδικό Oi! με anthem-ικά refrain, με την πλέον τυπική θεματολογία για το είδος, ποδόσφαιρο, βία, αλκοόλ και τη ζωή της εργατικής τάξης. Μέλη του Oi! Punk revival που ξεκίνησε στις αρχές της νέας χιλιετίας, αποτελούν μια από τις πιο αναγνωρίσιμες μπάντες του ρεύματος την σήμερον ημέρα και σίγουρα μια μπάντα που οι Έλληνες οπαδοί του είδους περίμεναν να δουν για χρόνια και αυτό φάνηκε από τον κόσμο που είχε μαζευτεί εξαρχής έξω από το An Club.
Τη βραδιά της Πέμπτης την άνοιξαν οι Πειραιώτες The Titz με ένα εκρηκτικό μίγμα βρώμικου μελωδικού rock’n roll και Oi! που μου θυμίζει πολύ τον ήχο των early 10s. Η τριάδα είναι από τα πιο ακομπλεξάριστα και δεμένα μικρά σχήματα και φαίνεται ότι παίζουν για να περνούν καλά και νομίζω ότι διάλεξαν το κατάλληλο είδος μουσικής για να το κάνουν αυτό. Στο μισάωρο που έπαιξαν οι The Titz ακούστηκαν αρκετά παλιά τους τραγούδια και κάποια καινούργια τους. Τραγούδια όπως τα “The Dogs” ή το “Whimpering Clown” αποτελούν ένα κοκτέιλ ενέργειας σε μια βραδιά punk rock που μόλις έχει ξεκινήσει. Ενώ για το κλείσιμο μας άφησαν με τραγούδια όπως το “The Moments” και το “The Rats”, ανάβοντας τα αίματα και στρώνοντας χαλί για τους Booze & Glory.
Τραγούδια όπως τα “The Dogs” ή το “Whimpering Clown” αποτελούν ένα κοκτέιλ ενέργειας σε μια βραδιά punk rock που μόλις έχει ξεκινήσει. Ενώ για το κλείσιμο μας άφησαν με τραγούδια όπως το “The Moments” και το “The Rats”, ανάβοντας τα αίματα και στρώνοντας χαλί για τους Booze & Glory.
Ο κόσμος σιγά σιγά άρχισε να μαζεύεται ακόμα περισσότερο μέχρι που το An ήταν γεμάτο, οι Πολωνόαγγλοι, βγήκαν με κάποια (σχετική) καθυστέρηση, αλλά όχι αρκετή για να χαλάσει την διάθεση του κόσμου και το πρώτο πράγμα που ακούσαμε ήταν και το τραγούδι που αντικειμενικά τους έκανε γνωστούς στο ευρύ κοινό και τους έβγαλε από τα στεγανά της χώρας τους, “London Skinhead Crew” λοιπόν και το κοινό άρχισε να τραγουδάει μαζί με τον Mark. Η βραδιά συνέχισε με τα “C’est la vie” και “Days, Months, Years”. Ενώ στο “Ticking Bombs” το πάρτι άρχισε να ανάβει για τα καλά με τον κόσμο να χτυπιέται, να χοροπηδάει και γενικά να κάνει αυτό που ήρθε, να περάσει καλά. Το “Raising The Roof” που ήρθε μετά το απέδειξε και αυτό με το δικό του τρόπο. Η φυσική συνέχεια ήρθε με ένα από τα πιο αγαπημένα τους τραγούδια το “Carry On” που ανέβασε ακόμα περισσότερο την αδρεναλίνη του κοινού.
Οι Booze & Glory δεν είναι μπάντα που θα κάνει live “μουσικής” και δεν χρειάζονται όλα τα lives να είναι τέτοια, αντίθετα το party του factor του rock’n roll είναι και αυτό ένα κομμάτι της τέχνης, που οι Λονδρέζοι το αντιπροσωπεύουν επάξια ακόμα και όταν καταπιάνονται με πιο σκληρά θέματα όπως αυτά της εργατικής τάξης και κάπως έτσι ήρθε και το δικό μου προσωπικό αγαπημένο από αυτούς που με έκανε να τραγουδάω ασύστολα το ρεφρέν μαζί με το υπόλοιπο κοινό και μιλάω για το “Swinging Hammers”. Σε όλη την διάρκεια της συναυλίας επικρατούσε γιορτινή ατμόσφαιρα και μάλιστα σε σημείο ο Mark ζήτησε να κάνουμε circle pit, αναφέροντας ότι στην Ελλάδα γενικά γίνονται δυναμικά pits και το κοινό αποφάσισε να το κάνει.
Η βραδιά κύλισε στο ίδιο party mood που είχε ξεκινήσει ενώ ακούστηκαν τα “Simple”, “Live It Up”, “Hope You Still Remember” και πριν την “κανονική” λήξη (δηλαδή πριν το encore) το “Blood From A Stone” που ομολογουμένως έκανε ακόμα μια φορά τον κόσμο να ξελαρυγγιαστεί και γιατί όχι μάλιστα αφού χωρίς καμιά αιδώ, είναι γραμμένο για singalongs (ρωτήστε και τους ίδιους δεν θα διαφωνήσουν όχι μόνο για το συγκεκριμένο αλλά προσωπική μου εκτίμηση για όλα τους τα τραγούδια!).
Κάπως έτσι φεύγουν από την σκηνή για να ακουστούν τα κλασσικά we want more κτλ. Βέβαια ακόμα ένα χαρακτηριστικό της μουσικής που παίζουν είναι το ποδόσφαιρο και προφανώς η αγαπημένη τους ομάδα η West Ham (ίσως και η πιο αγαπημένη ομάδα των Άγγλων skinheads γενικά κρίνοντας και από άλλους).
Η επιστροφή στην σκηνή υπήρξε θριαμβευτική με ένα “Three Points” που μας έκανε όλους να εκραγούμε, ενώ κασκόλ υψώθηκαν στον αέρα, επίσης bonus points από εμένα, στον πατέρα που έφερε το παιδάκι του με μπλούζα west ham και το ύψωσε στους ώμους του στον αέρα να τραγουδήσει! Το νοσταλγικό “The Streets I Call My Own” ήρθε αμέσως μετά. Το κλείσιμο ήρθε φυσικά με το “Only Fools Get Caught” που πιστεύω όλοι το περιμέναμε στο τέλος , χωρίς να σημαίνει ότι είναι κακό. Μια ακόμα βραδιά έκλεισε με μπύρες, τραγούδι και αλήτικο rock n roll και αυτό είναι πάντα καλό.
Φωτογραφίες: Άννα Βασιλικοπούλου
580 
