Όπως είπαμε και στο σχετικό αφιέρωμα, η γιορτή κρατάει σαράντα μέρες, και αφότου δεν μπορούσαν ανήμερα 4/20 να βρίσκονται μαζί μας, έφτασαν με δέκα μέρες καθυστέρηση για την γιορτή του «γλυκού φύλλου» μετά συνοδείας της μουσικής τους. Το ιδανικό γνήσιο soundtrack για την προώθηση, απελευθέρωση και αποποινικοποίηση της κάνναβης σε όλον το κόσμο.
Την περασμένη Μ.Τρίτη στο Arch club στήθηκε τρι(φύλλο)κούβερτο γλέντι, σαν ένα mini “Legalise it” festival με τους συνήθεις ύποπτουςSeer of the Void και Sadhus να πλαισιώνουν ιδανικά σε ταιριαστό billing τους ”μυρωδάτους” Bongzilla οι οποίοι μας επισκέφθηκαν στα πλαίσια της περιοδείας τους για το τελευταίο δίσκο τους “Dab City”.
Παρότι καθημερινή και με τα εορταστικά ωράρια να αποτελούν βραχνά για τον περισσότερο κόσμο, αρκετοί πιστοί ακόλουθοι έδωσαν το παρών επί της οδού Κωνσταντινουπόλεως και δημιούργησαν ένα ζεστό καλωσόρισμα για τις μπάντες φτιάχνοντας τις ιδανικές συνθήκες για μία απολαυστική βραδιά.
Χωρίς περιττές εισαγωγές και πολλά λόγια, το ανίερο τρίο των Seer of the Void ανέβηκε στη σκηνή και ξεκίνησε να επιδίδεται στο ορθόδοξο βαρύ Doom, προσκείμενο στον ήχο των Saint Vitus μεταξύ άλλων, με Punk-ικη ιδεολογία και με ορισμένες ανορθόδοξες ηχητικές προσθήκες. Ο ήχος ήταν σύμμαχος τους από την αρχή και ο καθένας από τους τρεις στο κομμάτι του απέδωσε τα μέγιστα. Το Rickenbacker του Γρηγόρη σαν κράχτης τραβούσε τα βλέμματα και σε καθήλωνε, την ίδια στιγμή που σου μοίραζε ωστικά χαστουκάκια με τις μπάσο γραμμές του. Η μπάντα ανέβηκε τον δικό της ηχητικό Γολγοθά κατά κύριο λόγο με το αργόσυρτο ρυθμό της και σε ορισμένα σημεία με ορισμένες εκλάμψεις ταχύτητας, έτσι για το ξεχού και για να μην βαλτώνουμε. Το ακυκλοφόρητο ακόμα κομμάτι “Silver Knife” μας άνοιξε την όρεξη για την επερχόμενη κυκλοφορία βρίσκοντας τους να υιοθετούν μία High on Fire αύρα.
Setlist:
ASTRIDE
ELECTRIC FATHER
DEMON’S HAND
LYSERGUS MONS
EVIL ORCHIDS
SILVER KNIFE (Νέο)
VENOM BLACK
Η εμφάνιση των Seer of the Void αποτέλεσε Ιδανικό warm up για τη συνέχεια των Sadhus και της smoking community πεποίθησης τους. Μετά και τις απαραίτητες αλλαγές στο stage με τον κόσμο πλέον να έχει συμπληρώσει τα κενά που υπήρχαν ήρθε η στιγμή για την ανήθικη βαβουριάρικη τετράδα. Αφού ο εκλεκτός Sadhu μας έδειξε με κατάνυξη στην πράξη πως δημιουργούνται τα ηχητικά εφέ στο δίσκο, με τη χρήση του Bong και τη δειγματοληπτική εν μέσω ρυθμού άτμισης του, τα τέσσερα μέλη πήραν θέσεις μάχης στην ήδη καυτή σκηνή.
Οι Sadhus πραγματικά είναι το συγκρότημα που θέλεις να βλέπεις και να ακούς ζωντανά είτε στα αργόσυρτο και ρυθμικά μέρη τους είτε στα πιο ακραία με την blackened crust αισθητική τους. Η απόλυτη, χωρίς υπερβολές live action μπάντα, που παρουσιάζει κάθε φορά τη μουσική της με αστείρευτη ενέργεια, μπόλικη ένταση και έντονη διαδραστικότητα με το κοινό, το οποίο ανταποκρίνεται στις επιταγές της μουσικής, με μία μορφή κοινωνικοποίησης υπό το πλαίσιο του mosh pit και των απαραίτητων κλωτσομπουνιδίων.
Τους έχω παρακολουθήσει αμέτρητες φορές, μα διάολε κάθε φορά είναι μοναδική και ανακαλύπτεις καινούρια δεδομένα στον ήχο τους. Το συγκρότημα μας κέρασε το γλοιώδες και μουχλιασμένο Doomάνι του, λέγε με και Sludge, και μας έσκασε αρκετές “ανάποδες” καθόλη τη διάρκεια της εμφάνισης της. Αν οι Sabbath και οι Sleep είχαν μείνει για καιρό χωμένοι σε κάποιο βάλτο πιθανότατα να ακούγονταν κάπως έτσι, και αν δεν κατάφερναν να βγούνε από εκεί θα το γύριζαν και θα γινόντουσαν ενσαρκωμένοι Portrayal of Guilt, b.son και Fistula μαζί με την blackened screamo ταυτότητα να ξεπροβάλει.
Ο Σταύρος για άλλη μία φορά έβγαλε τα εσώψυχα του στη σκηνή (με φωνητικά που για κάποιον λόγο μου θύμισαν αυτή τη φορά Cavalera σε σήψη) και είμαι σίγουρος ότι μετά από κάθε εμφάνιση χρειάζεται ψυχανάλυση (ή κάποια ολιστική καπνιστική θεραπεία) για να βγει από το πετσί του ρόλου του και της μάχης που δίνει με τους προσωπικούς του δαίμονες. Όμως κάθε φορά κερδίζει και είναι έτοιμος για την επόμενη μάχη μαζί με τους έτερους ,με το συμπάθιο, τσογλαναράδες της καπνικής κομπανίας.
Στην ανάπαυλα η διάθεση του κόσμου ήταν ήδη high και θα γινόταν ακόμα περισσότερο από την στιγμή που θα ανέβαιναν στη σκηνή οι μοναδικοί Bongzilla. Μετά και τις απαραίτητες σαμανικές προετοιμασίες, όπου ανακαλύψαμε διαφορετικούς τρόπους εισαγωγής-εξαγωγής καπνού, γίνανε κοινωνοί μιας καθηλωτικής εμφάνισης από τους Αμερικανούς.
Το κανναβοτέρας των Bongzilla έστριψε το Σαμπαθ(φ)ικό του ηχητικό χαρμάνι, περασμένο μέσα από κάποια φυτεία redneck πολιτείας και ποτισμένο από το αλκοόλ κάποιου παράνομου moonshiner και το μοιραστήκαμε όλοι οι παρευρισκόμενοι με ιδιαίτερη χαρά.
Η μπάντα ζει μία τρίτη νιότη σαν να μην πέρασε μία μέρα από τα παλιά και στα νέες τις συνθέσεις εξερευνεί νέα ηχοτοπία και πειραματίζεται με νέους ήχους. Πλέον είναι αισθητή η πιο rock πλευρά του συγκροτήματος, βάζοντας περισσότερο Granicus hard και Blues Cheer Acid Rock, προτάσσοντας της Desert καταβολές τους και φλερτάρουν με κάποιες από τις εκφάνσεις της ψυχεδέλειας, αφήνοντας μας να χορεύουμε με desert dance μαζί με τους Nebula και τους Kyuss.
Ακόμα και στην πιο ορχηστρική προσέγγιση σε ορισμένα σημεία που ανέσυραν θύμησες από Karma to Burn ήταν χάρμα ιδέσθαι και τα φωνητικά του Mike “Muleboy” Makela έλαμπαν διά της απουσία τους. Πραγματικά στην περίπτωση του η επιστήμη της στοματικής υγείας και υγιεινής σηκώνει τα χέρια ψηλά με την περίπτωση του κανένα αποτρεπτικό και φαρμακευτικό σκεύασμα δεν μπορεί να απομακρύνει αυτή τη βλέννα από από τις φωνητικές του χορδές, σήμα κατατεθέν του μετά από τόσα χρόνια.
Οι Jeff “Spanky” Schultz και Mike “Magma” Henry πιστοί και προσηλωμένοι στο ιερό τους καθήκον δημιουργούσαν ένα εκκωφαντικό wall of sound με riffs και εκρηκτικές τυμπανοκρουσίες, με τον όγκο του μπάσου να συνεπικουρεί, που καθιστούσε τις ωτοασπίδες μας ανύπαρκτες με προορισμό τον κάδο των αχρήστων. Ειδική αναφορά αξίζει και το stage show, που δεν χρειάστηκε την χρήση κάποιου fog machine παρά μόνο την βοήθεια του κοινού, που την χάρισε απλόχερα καθόλη την διάρκεια της βραδιάς δημιουργώντας μία hazy ατμόσφαιρα.
Ο εορτασμός του Κανθεϊσμού εορτάστηκε με κάθε μεγαλοπρέπεια και η ηχητική θολούρα των Bongzilla απλώθηκε πάνω από τον Αθηναϊκό ουρανό, τοποθετώντας την πρωτεύουσα υπό την αιγίδα μίας ακόμα “Dab City”.
Εις άλλα λοιπόν με υγεία…..cheers…!!!
Sundae Driver
Free The Weed
King Of Weed
Dab City
Trinity (Gigglebush)
Hippie Stick
Greenthumb
Φωτογραφίες: Νίκος Φιλιππόπουλος
1105 
