Ειδος: Rap metal
Εταιρεία: Century Media
Ημ. κυκλοφορίας: 22 Νοεμβρίου 2024
Η αλήθεια είναι πως έχω γράψει αρκετές γραμμές για τους Body Count, από τότε που επανεκκίνησαν διαδικασίες το 2014 με το εξαιρετικό “Manslaughter”, μετά από 6 χρόνια κενό.
Κάθε νέο τους album με βρίσκει όλο και πιο χαρούμενο και αφού είχα την ευτυχία να τους δω ζωντανά το περασμένο καλοκαίρι στο Hellfest, το “Merciless” ήταν δώρο από τον Άη Βασίλη.
Ομολογώ πως αρχικά ξίνισε λίγο η μούρη μου, αφού πάντα θα περιμένω ένα “This is why we ride” να με κολλάει στον τοίχο και αφού δεν ξεχώρισε με τη μία κάποιο κομμάτι, μια απογοήτευση υπήρχε στον αιθέρα.
Έκανα ένα βήμα πίσω και άκουσα τα τρία τελευταία στη σειρά και έτσι το “Merciless” ήρθε και έδεσε σαν κομμάτι κάποιου παζλ που περιμένει να ολοκληρωθεί. Το νέο τους πόνημα τελικά είναι και έχει όσα χρειάζεσαι από τους BC και ίσως να είναι το βαρύτερο από τη μετα-2010 τετράδα.
Η παραγωγή είναι γρανίτης και οι κιθάρες των Enie C και Juan Garcia ξυρίζουν ακόμη και τα γένια του αγέρα, είτε θρασάρουν, είτε γκρουβάρουν, είτε σολάρουν. Η σταθερή σύνθεση τους αυτά τα τελευταία 10 χρόνια φαίνεται να λειτουργεί καλά, με αποτέλεσμα να έχουμε έναν ακόμη δίσκο όπου το gangsta rapping του Ice συναντά το hardcore και το thrash metal, με εξωπραγματική αρμονία. Μετά από αρκετές ακροάσεις, το “Merciless” μου ψιθυρίζει πως είναι η αναμενόμενη, αλλά απόλυτα θεμιτή, συνέχεια της δεύτερης εποχής της μπάντας. Το album ξεκινάει με μια ανάκριση, που τόσο καλά έχει σπουδάσει ο Ice T στα εκατοντάδες επεισόδια του Law and Order: Special Victims Unit και το ομώνυμο τραγούδι του δίσκου προσφέρει από την αρχή ένα άτυπο preview στην αυξημένη βαρύτητα των BC.
Το δίδυμο ill will (τύμπανα) και Vincent Price (μπάσο) κάνουν την ήσυχη δουλειά του να δίνουν τον ρυθμό για το flow του Ice, με τις αναγκαίες πλάτες του Sean E Sean που δημιουργεί το ηλεκτρονικό υπόβαθρο του ήχου, ενώ και ο ρόλος του Little Ice ακούγεται να έχει πάρει περισσότερο χώρο.
Πλειάδα special guests αφήνουν το στίγμα τους, με τον George “Corpsegrinder” Fisher (Cannibal Corpse) να τα “χώνει” στο “The Purge”, τον Joe Bad (Fit for an Autopsy) στο “Psychopath”, τον Howard Jones (Light the Torch) στο “Live Forever”, η δεύτερη συνεργασία με τον Max Cavalera στο “Drug Lords” και φυσικά την Αυτού Μεγαλειότης, David Gilmour (Pink Floyd).
Ο τελευταίος ζήτησε μάλιστα ο ίδιος, να συμμετάσχει στην ανακατασκευή του “Comfortably Numb”, όταν επικοινώνησαν μαζί του για την άδεια χρήσης μουσικής του, σε μια επαναλαμβανόμενη συνήθεια τον BC να έχουν σε κάθε δίσκο μία διασκευή.
Το εξώφυλλο με τον αιματοβαμμένο Ice T αφού έχει βασανίσει κάποιον ταλαίπωρο, αντικατοπτρίζει τη συνήθη επιμονή του για αυτοάμυνα και αυτοδικία (“Dig this… now if you comin’ at me with a fully automatic weapon/ I’m not grabbin’ a fuckin’ kitchen knife a’ight? I’m gonna be armed too/ I’m not no fuckin’ pro-gun muthafucka/I’m pro stayin’ alive”) που ίσως, να μεταφέρει στους τρίτους τη δυσκολία των αμερικανικών “δρόμων”.
Αν λοιπόν, ξεπεράσεις την όποια διαφωνία έχεις με τον άνθρωπο αυτόν και αγνοήσεις την όποια politically incorrect μπουμερίλα που μπορεί να βγει από το στόμα του, θα δεις τελικά πως έχει αρκετά εύστοχα πράγματα να πει, κρυμμένα καμιά φορά στην παγιδευμένη μετα-γκάνγκστα ζωή του.
BC είναι αφού. Ξέρεις τι να περιμένεις και αυτό “τρως” με φόρα στην οδοντοστοιχία.
“You’ve got a TV, a computer, so you don’t care
A roof, some clothes, some food
That’s right, it’s all there
Lock yourself in your house, try to forget about
The millions dyin’ from wars, starvation and drought”
Official Site: https://bodycountband.com/
67 
