Άλλο ένα από τα αμέτρητα projects της Frontiers είναι αυτός ο Μαύρος Κύκνος, που στο εξώφυλλο εμφανίζεται … άσπρος. Έχοντας στο μυαλό την απόπειρα δημιουργίας ενός supergroup προέκυψε η συγκεκριμένη σύνθεση που πραγματικά περιλαμβάνει γνώριμα και βαριά ονόματα στον ευρύτερο χώρο του μελωδικού hard rock.
Ξεκινώντας από τη ρυθμιστική θέση του μικροφώνου, συναντάμε τον 67χρονο πια Robin McAuley, ο άνθρωπος για τον οποίο ο πολύς Michael Schenker μετέτρεψε τα αρχικά M.S.G. του προσωπικού του σχήματος σε MacAuley-Schenker-Group. Κάποια χαρακτηριστικά τραγούδια των τριών δίσκων με τη φωνή του, στη συνεργασία αυτή, βρίσκουν ακόμα το δρόμο τους στο airplay.
Ο κιθαρίστας Red Beach είναι ο γνωστός βιρτουόζος ήρωας των Winger, και από το 2002 παράλληλα και στους Whitesnake, και όσοι έχουν έστω και επιδερμική σχέση με τη μουσική των Winger γνωρίζουν την αξία του. Στο μπάσο συναντάμε τον βετεράνο Jeff Pilson, που πέρα από τη μακροχρόνια καριέρα του στα χρόνια της ακμής των Dokken, στο πλούσιο βιογραφικό του βρίσκει κανείς συνεργασίες με τους Dio, Schenker, Steel Dragon και άλλους, για να προσχωρήσει το 2004 στους Foreigner. Τέλος ο ντράμερ Matt Starr, που ανάμεσα στις αμέτρητες συμμετοχές του, θα βρει κανείς τα ονόματα του Ace Frehley και Joe Lynn Turner, ενώ έχει αντικαταστήσει τον πρόωρα χαμένο Pat Torpey στους Mr. Big.
Όπως αποκαλύπτει άμεσα η σπουδαία σύνθεση της ομάδας, παίρνουμε ένα απαιτητικά φινιρισμένο χαρμάνι μελωδικού hard rock. Η ηχητική λεπτομέρεια είναι πως συχνά πυκνά το ύφος και η ένταση των τραγουδιών φλερτάρει έντονα με το κλασικό, μελωδικό metal ή με τα 80’s άλμπουμ των μεγάλων του χώρου, όπως οι Rainbow. Με τέτοια διάθεση μας εισάγουν στο άλμπουμ το ομότιτλο και το “Big Disaster”.
Βέβαια το κυρίως πιάτο είναι hard rock που συναντά τις αφετηρίες των μουσικών αυτών οι οποίες μπορεί να επιπλέουν κάπου περισσότερο, όπως η σημαία των Winger που υψώνεται λίγο ψηλότερα στα “Johnny Came Marching” και “The Rock That Rolled Away”. Μια αισθητή απόκλιση της φόρμας είναι το “Divided United”, μια σύνθεση που έγραψε ο Pillson όταν είχε παρακολουθήσει την ταινία “Bohemian Rhapsody”, γεγονός που μαρτυρά αισθητά το πρώτο μέρος του τραγουδιού, πριν κορυφωθεί και γεμίσει ηλεκτρικά ο ήχος του.
Το “Unless We Change” με τις όμορφα δεμένες στροφές του είναι μια από τις πιο απαιτητικές στιγμές του δίσκου, και μαζί με το μελωδικό mid tempo “Sacred Place” που έχει προηγηθεί, δυναμώνουν αισθητά την οριστική του εντύπωση. Εσύ βέβαια, θα κρατήσεις και το ρομαντικό “Make It There” να το χρησιμοποιήσεις με την ευαίσθητη μάσκα σου και αυτό δεν θα σε προδώσει ποτέ.
Οι πόντοι του δίσκου αυξάνονται από την έκδηλη διάθεση των μουσικών που κάνουν πράγματα που τους αρέσουν πραγματικά και αυτό συνδυάζεται ιδανικά με τις ατομικές τους ικανότητες και τον ήχο που έχει τσαγανό. Δεν είναι όλες οι στιγμές για μετάλλιο, δεν θα ταρακουνήσουν τον κόσμο, θα κουνήσουν όμως σίγουρα το σώμα σου και κάπου και την hard rock ψυχούλα σου. Ο 67χρονος μέντορας του μικροφώνου θα κάνει πολλούς μικρούς του χώρου να νιώσουν αμήχανα.
Άλλωστε, ήμουν πάντα στο στρατόπεδο αυτών που πιστεύουν πως ο κόσμος αυτός έχει ανάγκη από περισσότερο McAuley.
567 
