Είδος: Experimental rock
Εταιρεία: Rough Trade Records
Ημερομηνία κυκλοφορίας: 15 Ιουλίου 2022
Σχεδόν κάθε φορά που ακούω black midi, πιάνω τον εαυτό μου εν μέσω μιας αναχρονιστικής φαντασίωσης. Μεταφέρομαι σχεδόν έναν αιώνα πίσω στον χρόνο, σε ένα παράξενο «καμπαρέ» της Ζυρίχης, όπου συχνάζουν ακόμα πιο παράξενοι θαμώνες και παρακολουθούν τη δουλειά των πλέον παράξενων καλλιτεχνών και καλλιτέχνιδων.
Το ζευγάρι των Γερμανών ιδρυτών, ένας συγγραφέας και μια τραγουδίστρια, κάθεται σε ένα τραπέζι και κάνει νεύμα στον ιμπρεσάριο, έναν πρωτοποριακό ποιητή από τη Ρουμανία, που στέκεται στο κέντρο της μικρής σκηνής. Αμέσως μετά, αυτός προλογίζει την εμφάνιση μιας παρέας πιτσιρικάδων από το Λονδίνο που θα παίξουν μουσική. Λέγονται black midi και έχουν ανθολογήσει μια σειρά συνθέσεων που αποκαλούν “Hellfire”.
Η μπάντα ξεκινάει, και ο χώρος γεμίζει με αλλόκοτους και φασαριόζικους ήχους. Φωνές, κιθάρα, μπάσο, τύμπανα, πιάνο, σαξόφωνο, τρομπέτα, ακορντεόν· και η λίστα μοιάζει να μην έχει τελειωμό. Είναι εξαρχής σαφές πως όλα είναι στημένα στη βάση της rock μουσικής. Έκδηλα, όλα τα μέλη της μπάντας είναι δεξιοτέχνες στα όργανά τους, κι ας εκτελούν συχνά με έναν φαινομενικά άναρχο τρόπο, τολμώντας ακροβασίες που ξενίζουν τα αμύητα αφτιά.
Το rock τους είναι τολμηρό και πειραματικό. Μπορεί να σταθεί εύκολα κάτω από πολλές ταμπέλες: progressive, avant-garde, noise, math. Αν ακούσεις προσεκτικά, σίγουρα θα ανακαλύψεις ότι στη μουσική τους λανθάνει και μια εξευγενισμένη τριβή με το punk. Με πολύ λιγότερο κόπο, εντοπίζεις τις prog rock και jazz καταβολές. Και πάνω που θεωρείς ότι έχεις αποκωδικοποιήσει αυτό που ακούς, τι συμβαίνει; Και flamenco; Και μουσική για vaudeville; Και salsa; Και county; Και πόσα ακόμη;
Είναι βέβαιο ότι την προσοχή σου θα κλέψει πολύ γρήγορα ο τραγουδιστής. Που δεν αρκείται να τραγουδά πάντα, όμως. Μπορεί να είναι ένας τρυφερός folk rock βάρδος, να φωνάζει σαν συμμετέχων σε poetry slam, να απηχεί τη λυρική αρρενωπότητα των Sinatra και Kelly, να μιμείται τους χύμα τραγουδιστές της βρετανικής ‘90s alt rock, να απαγγέλλει σαν άλλος Gil Scott Heron σε fast forward, να ακκίζεται ειρωνικά και φλεγματικά αλά Zappa.
Παράλληλα, παίζοντας την κιθάρα του, είναι απορίας άξιο πώς καταφέρνει να εκτελεί φοβερά ιδιόρρυθμα chord progressions και απαιτητικά lead θέματα. Τους κιθαρισμούς συνοδεύει ιδανικά ο χαρακτηριστικός ήχος του Rickenbacker του μπασίστα, ο οποίος επίσης δεν υστερεί σε μαεστρία και δημιουργικότητα, ενώ συνεισφέρει και τραγουδιστικά. Καθώς, όμως, εξοικειώνεσαι με την ελκυστικά αφιλόξενη μουσική, αντιλαμβάνεσαι πόσο ολοκληρώνει την εμπειρία σου η οργιαστική πολυπλοκότητα και η πηγαία ευρηματικότητα των χτυπημάτων στα δέρματα και στα μέταλλα του drummer, που είναι λες και έχει καταπιεί όλες παρτιτούρες του Billy Cobham και του Zach Hill μαζί. Οι των χάλκινων πνευστών είναι σαφώς δεινοί παίχτες, και δίχως τις συναρπαστικές ερμηνείες τους πάνω στα μέρη που έχει επιμεληθεί η συνθετική και ενορχηστρωτική διάνοια του βασικού trio, δεν θα υπήρχε το ίδιο αποτέλεσμα.
Κλείνοντας αυτήν την άτυπη παρουσίαση, επιστρέφω στο τώρα, οπότε ας γίνουν και κάποια γενικότερα κριτικά σχόλια. Οι black midi βρίσκονται ξεκάθαρα σε δημιουργικό οίστρο. Σε συνδυασμό με τη νεανική ορμή τους, σπεύδουν να καταθέσουν τη νέα τους δουλειά έναν χρόνο μετά το “Cavalcade”, που έστρεψε πάνω τους ακόμα και τα βλέμματα που τους έχασαν επί “Schlagenheim”.
Το “Hellfire” είναι σύντομο και σφιχτό στα 37 λεπτά του. Με μεγαλύτερη διάρκεια, θα ξεχείλωνε και θα χανόταν το στοίχημα του συγκροτήματος να αρχίσει να εξάγει το απόσταγμα των στοιχείων που έδωσαν το πολύ επιτυχημένο “Cavalcade”.
Ο τρίτος δίσκος είναι καίριας σημασίας για τα περισσότερα μουσικά σχήματα, και για τους black midi, που έχουν δρέψει πολλούς hype καρπούς (ηλικία, μουσική παιδεία, ίδρυμα σπουδών, διακρίσεις & βραβεία, media προβολή κ.α.), το πράγμα είναι πιο σοβαρό. Σίγουρα, τα δομικά στοιχεία των συνθέσεών τους δεν είναι κάτι καινούργιο για το καλά ενημερωμένο, φιλόμουσο ακροατήριο, που σταδιακά θα ζητά ολοένα περισσότερα από την μπάντα.
Ο κόσμος που τους αντιμετώπισε ως σύγχρονη μουσική δηθενιά δύσκολα θα αλλάξει τροπάρι. Η ήδη υπάρχουσα fanbase, αδιαμφισβήτητα, θα γαλβανιστεί πιο πολύ. Για το κοινό που βρίσκεται στο ενδιάμεσο, θα χρειαστεί επιπλέον χρόνος, περισσότερη δουλειά προς την κατεύθυνση της ουσιαστικής ταυτότητας, της συνέπειας, της διάρκειας και του άρτιου stage performance.
Προσώρας, η πλάστιγγα γέρνει προς το μέρος των black midi. Ας τους απολαύσουμε, λοιπόν.
Official Site: https://bmblackmidi.com/
Facebook: https://www.facebook.com/blackmidi
Bandcamp: https://bmblackmidi.bandcamp.com/
Spotify: https://open.spotify.com/album/68z6MWYYNmvTcru1QMcYId
914 
