Birds In Row, Blame Kandinsky (19/5/2023) Temple Athens

LIVE REPORT

Το “Gris Klein” των Γάλλων post-hardcorers Birds in Row ήταν από εκείνα τα albums που μονοπώλησαν τις playlists μου για το 2022 και η ανακοίνωση της επίσκεψης τους τον περασμένο Φεβρουάριο είχε ανεβάσει το hype γύρω από το όνομα της μπάντας.

Η προσωρινή αναβολή της συναυλίας και η νέα ημερομηνία για τον Μάιο, όχι μόνο δεν αποτέλεσε τροχοπέδη στην προσέλευση του κόσμου, αλλά έφερε τελικά ένα ηχηρό sold out.

Η άφιξη μου στο Temple ήταν μια de facto συνειδητοποίηση πως πάμε για ένα γεμάτο venue και μια νύχτα που θα θυμόμαστε για αρκετό καιρό, ενώ ο πάγκος του merch ήταν μια ακόμη ευχάριστη έκπληξη. Η ύπαρξη του βινυλίου το οποίο σίγουρα πολύ απέκτησαν, συνοδεύτηκε με ένα πρωτοφανές name you price για μπλουζάκι και CD. Περιχαρής λοιπόν, άδειασα το πορτοφόλι μου (δεν είχε πολλά μέσα, αλλά ευτυχώς αρκετά για να μη νιώσω άσχημα) για να αποκτήσω το δεύτερο, ένα πανέμορφο digipak που βεβαίως περιέχει ένα χορταστικό βιβλιαράκι με στίχους που θα κάνουν την ακρόαση του δίσκου ακόμη πιο απολαυστική από δω και πέρα.

Από νωρίς η χωρητικότητα ήταν σχεδόν πλήρης και οι φορμαρισμένοι Blame Kandinsky ανέβηκαν στη σκηνή για ένα παθιασμένο set, υπό εξαιρετικής ποιότητας ήχο. To καταπληκτικό νέο τους album παίχτηκε στην ολότητα του και η μπάντα έδωσε τα πάντα της για να πείσει ακόμη και τον τελευταίο παρευρισκόμενο πως δεν έσφαλλε να εισέλθει από νωρίς στον χώρο.

Χορταστική απόδοση, γεμάτη πάθος και ενέργεια με τους Αθηναίους να αποδεικνύουν πως ακόμη και τα live είναι θέμα εξάσκησης αφού από την τελευταία φορά που τους είδα στη γιορτή της Venerate το περασμένο φθινόπωρο, φαίνεται σαν να έχουν περάσει έτη ωρίμανσης, ενώ έχουν απλά μεσολαβήσει μετρημένες στο χέρι συναυλίες.

Setlist:
Vague
Discomfort
Ruined
Complicit
Empty.
Motivation
Piquerism
Gertrude
Lisp
Delusional
Ego.
Chasten

Ο χρόνος πέρασε σαν γιαπωνέζικο τρένο και γύρω στις 23:20 οι Birds in Row βγήκαν μπροστά στον λαό που περίμενε καρτερικά, ο οποίος ανταμείφθηκε με το παραπάνω με την ψυχωμένη απόδοση του συγκροτήματος, παρόλο που στο πρώτο κομμάτι ο ήχος ήταν μπουκωμένος και τουλάχιστον στο πίσω μέρος του Temple, δεν ακουγόταν καλά. Τα φώτα κέρδιζαν ευτυχώς αρκετούς πόντους στη φάση εκείνη και βοηθούσαν στην παρακολούθηση των τεκταινομένων.

Με φόρα οι Γάλλοι έπαιξαν σχεδόν απνευστί τα πρώτα έξι κομμάτια του “Gris Klein” και ειδικά στο “Noah”, η μουσική ποιότητα έπιασε ταβάνι. Ενθουσιασμένοι από τον γεμάτο χώρο και τα χαρούμενα πρόσωπα που έβλεπαν μπροστά τους, δεν ξέχασαν να μας ευχαριστήσουν, με τον B. να μιλάει εν συντομία για την ψυχολογία του ατόμου, τα γεγονότα στη Γαλλία με τις πρόσφατες διαδηλώσεις και την DIY κουλτούρα, ενθυμούμενος και την παλαιότερη εμφάνιση τους στη Θεσσαλονίκη.

Όπως είναι φυσικό το set επικεντρώθηκε στην πιο πρόσφατη τους κυκλοφορία, από την οποία έπαιξαν τα 9 από τα 11 κομμάτια, αλλά δεν ξέχασα και τα δυο προηγούμενα τους παίζοντας τα “15-38”, “Fossils”, “I Don’t Dance” και “We vs. Us” από το “We Already Lost The World” του 2018 και τα “Last last dance” και “You, Me & The Violence” από το ομώνυμο του 2012, το οποίο ήταν και το encore τραγούδι τους, κάτι που δεν συνηθίζουν όπως οι ίδιοι μας είπαν.

Η ταπεινότητα του μπροστάρη τους όσο μας μιλούσε ερχόταν σε άμεση αντίθεση με την ακομπλεξάριστη performance, κατά την οποία μπάσο και κιθάρα φιγούραραν τακτικά στον αέρα και τα τύμπανα όταν τελικά ξεχώρισαν στη μίξη έκαναν τη διαφορά, καθιστώντας το τρίο από τη Λαβάλ (Χ ημίχρονο, 2 τελικό) ιδιαίτερα επικίνδυνο.

Την Παρασκευή 19/5 φάνηκε να δημιουργήθηκε ένας δεσμός μεταξύ αθηναϊκού κοινού και BiR, αφού όπως είπαν και οι ίδιοι, είτε από τη μεριά του μουσικού, είτε από τη μεριά του κοινού να δεις το πράγμα, είμαστε όλοι ένα, με αποτέλεσμα να θεωρούμε δεδομένο πως θα τους ξαναδούμε στο μέλλον στα μέρη μας.

Η τελική επίγευση της βραδιάς ήταν ανησυχητικά γλυκιά και αυτό το album θα συνεχίζει να κατέχει για χρόνια μια γωνιά στην ψυχή μου. A tout à l’heure, mes amis!

Setlist:
Water Wings
Daltonians
Confettis
Noah
Cathedrals
Nympheas
15-38
Fossils
We vs. Us
Grisaille
Trompe l’oeil
Rodin
Last Last Chance
I Don’t Dance

Encore:
You me and the violence

Φωτογραφίες: Άννα Βασιλικοπούλου

414

Avatar photo
About Δημήτρης Μαρσέλος 2111 Articles
Δέσμιος της μουσικής, είλωτας των συναυλιών, εθισμένος στα σκληρά...riffs, διπολικός μεταξύ metal και hardcore punk, έχει κάνει χρόνια τώρα πολιτιστικό crossover και δεν αρνείται κανένα ιδίωμα της rock που του τη σηκώνει...την τρίχα.