Εμβληματική μορφή της μουσικής Βόρειας Αγγλίας για πάνω από 40 χρόνια… Με τη σημαία των Saxon υψωμένη στον άστατο ουρανό της πατρίδας του, έφτασε στα 69 του χρόνια, ξεπέρασε την περιπέτεια της υγείας του με την εγχείρηση καρδιάς το περασμένο φθινόπωρο και βλέπει πια το πρώτο προσωπικό του άλμπουμ να κυκλοφορεί.
Με ένα καταπληκτικό νοσταλγικό εξώφυλλο από έναν ζωγράφο του αγγλικού βορρά, τον Laurence Stephen Lowry, με τη χαρακτηριστική τεχνική των “matchstick men”, ο Biff επιχειρεί μια βιωματική αλλά και ιστορική αναδρομή. Δίπλα του έχει τον κιθαρίστα των Opeth, Fredrik Akesson, τον ντράμερ Christian Lundqvist (The Poodles) και τον δικό μας μπασίστα Gus Macricostas (Battleroar). Στους φίλους που έχουν συνδράμει, βρίσκουμε τον συμπαίκτη του στους Saxon, Nibbs Carter, τους Phil Campbell, Alex Holzwarth και άλλους.
Το ηχητικό περιεχόμενο του δίσκου επιχειρεί να περικλείσει αρκετές διαφορετικές απόπειρες με αυτές που παραπέμπουν περισσότερο στην κλασική, πρώιμη περίοδο των Saxon να μας υποδέχονται στην αρχή του άλμπουμ. Το τραγούδι του δρόμου, των περιοδειών και του ανάλογου τρόπου ζωής, το “Welcome To The Show” μας σπρώχνει ρυθμικά και ζωηρά στο καθαρά βιωματικό ομότιτλο: και τα δυο, παρά το κλασικό τους ύφος, έχουν ταυτόχρονα έναν φρέσκο αέρα που οφείλεται τόσο στην παραγωγή (από τον ίδιο τον Biff) και στη μίξη από τον Mats Valentin, αλλά και στη δουλειά του Akesson στις κιθάρες.
Η υποβλητική αφηγηματική εισαγωγή του “Inquisitor”,που τυλίγεται από θέματα κλασικής κιθάρας, μας μεταφέρει στο 7λεπτο “The Pit And The Pendulum”, εμπνευσμένο εμφανώς από την γνωστή ιστορία του Edgar Allan Poe, και με εμφανείς prog διαθέσεις στην ανάπτυξή του. Το τραγούδι δικαιολογεί απόλυτα τη διάρκεια, σμιλευμένο με δεξιότητα και όμορφες μεταστροφές στην εξέλιξη.
Οι δυο διασκευές του δίσκου είναι φανερά παράθυρα στο παρελθόν και ενισχύουν το αίσθημα της νοσταλγίας που συχνά ανακαλείται. Το κλασικό παραδοσιακό “Scarborough Fair”, ένας ύμνος του Yorkshire που ταξίδεψε από την απόδοση των Simon And Garfunkel σε όλα τα μήκη και πλάτη του πλανήτη, αναβιώνει σε μια πιο ενισχυμένη και κλιμακωτά φορτισμένη εκτέλεση, στολισμένη και από ένα όμορφο σόλο του Akesson. Το θρυλικό “Throw Down The Sword” των Wishbone Ash, με τα κλασικά μεσαιωνικά του θέματα σε πάει μόνο του στο στόχο, αρκεί να το σεβαστεί κανείς, και ο Biff με τους συνοδούς του φρόντισε με το παραπάνω γι’ αυτό.
Στις μικρές εκπλήξεις του “Σχολείου” του Biff, καταλογίζεται και ένα σόλο σαξόφωνο στην μπαλάντα “Me And You”, που πιθανά αλλιώς θα περνούσε μάλλον απαρατήρητη. Άλλωστε δεν είναι και τα πάντα ρόδινα από την αρχή ως το τέλος, υπάρχουν και συνθέσεις, όχι απαραίτητα κακές, μάλλον πιο αδύναμες και συμβατικές που πιάνονται κάπως από τον φρέσκο ήχο και την ενέργεια των μουσικών.
Έτσι, ο δίσκος του Biff είναι κατά πολύ σαν τον ίδιο. Δεν θα αλλάξει το σύμπαν, αλλά είναι τίμιος, άμεσος, βιωματικός, κινείται ανάμεσα στην κληρονομιά και την εξέλιξη και έχει, όπως κάθε δουλειά του βόρειου Sir Peter Rodney, ψυχή. Οι παραδοσιακοί θα συγκινηθούν και θα ενδώσουν λίγο περισσότερο.
587 
