Πάμε 30 χρόνια πίσω, που κάποιος “σατανάς” είπε εγένετο το Death Metal και τόσο οι Ευρωπαίοι όσο και οι Αμερικάνοι μπήκαν σε έναν διαγωνισμό δημιουργίας σκληρού ήχου.
Έτσι δύο από τις από τις μπάντες, όπου διαχρονικά έχουν παράξει μνημεία άγριου θορύβου, επισκέπτονται τη χώρα μας (ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ). Ο λόγος για τους αυστριακούς Belphegor και τους Νεόϋορκέζους Malevolent Creation. Οι μεν έσπασαν τον πάγο με το “Last Supper” και μας συγκλόνισαν με το καταπληκτικό “Conjuring The Dead” του 2014, οι δε σαν ο Μωυσής του ακραίου metal, μας παρέδωσαν τις δέκα εντολές του Death Metal, “Ten Commandments” και συνέχισαν την πορεία τους με δισκάρες, όπως τα “Retribution”, “Envenomed”, “The Fine Art Of Murder” κ. α.
Και έτσι αποφασίσαμε να κάνουμε κάποιες στάσεις στις πιο γνωστές αλλά και καλές στιγμές τους. Και όπως λέει και ο θυμόσοφος λαός, “τα πολλά λόγια είναι φτώχεια”, οπότε για πάμε λίγο.
Malevolent Creation:
Οι Νεοϋορκέζοι παλαιοκαραβανάδες επιστρέφουν στη χώρα μας, με τον νέο τραγουδιστή τους Deron Miller (World Under Blood, Foreign Objects, 96 Bitter Beings).
5.Την πρώτη στάση θα την κάνουμε στο δεύτερο δίσκο τους “Retribution” και στην κομματάρα που λέγεται “Eve Of Apocalypse”
4.Κλασσικό staple στην καριέρα τους αλλά και στο Death Metal, ο πρώτος δίσκος τοιυς “Ten Commandments”.
3.Θα ήταν αδικία όμως να μην εκμεταλλευτούμε το απίστευτο σερί επτά δίσκων που κάνανε οπότε και δικαίως, η επόμενη στάση μας βρίσκεται στο “The Fine Art Of Murder” του 1998.
2.To Eternal είναι η αιώνια νύχτα που πάει να σε καταβροχθήσει, είναι μέσα στους δίσκους που θα έδινα σε έναν πιτσιρικά για να τους εξηγήσω τι είναι το NYDM.
1.Και για την τελευταία μας στάση, θέλω να ξαναγυρίσουμε στην αρχή των πάντων ή αλλιώς “Ten Commandments”
Το επόμενο ταξίδι θα μας βρει στα Blackened Death δάση της Αυστρίας, για να συναντήσουμε τον έτερο Headline της βραδιάς, που ακούει στο θρυλικό όνομα του extreme metal, Belphegor.
5.Στο μακρινό 2003 οι Belphegor κυκλοφόρησαν το 4 δίσκο τους “Lucifer Incestus”, έναν από τους καλύτερους δίσκους που έχουν βγάλει.
4.Ήταν 2017 όπου άρχιζαν στα live να παίζουν από το τότε επερχόμενο νέο δίσκο τους, το “Totenritual”, το “Sanctus Diaboli Confidimus” παρότι δεν βρήκε χώρο στον δίσκο, αλλά ούτε και στον επόμενο το “The Devils” του 2022, βρήκε χώρο στην setlist τους και δηλαδή κρίμας κιόλας γιατί του αξίζει μια κανονική ηχογράφηση.
3.To “Walpurgis Rites” είναι μια δισκάρα που και το ομότιτλο του, μια ωδή στο άγριο μαύρο μπλακίζον Death Metal. Δεν θα μπορούσα να μην βρω χώρο να μπει, σαν ακόμα μια “στάση”.
2.Πίσω στην αρχή των πάντων, δηλαδή στο “Last Supper”. Την εποχή εκείνη ξέρεις στα early-90s, 1995 για την ακρίβεια που το nu metal γεννιόταν και το grunge περνούσε τον τελευταίο χρόνο της παγκόσμιας κυριαρχίας του, τότε ήταν που βγήκε και το “Last Supper”, εκεί στα άγουρα τότε χρόνια του Death και Black.
1.Αλλά άμα δεν πεισθήκατε ακόμα, υπάρχει και ο καλύτερος τους δίσκος, που τον άφησα για το τέλος (ή έστω για να αποφύγω τα μα-μου-σου-του, ο αγαπημένος μου). Άμα ακόμα προσθήτε να μαντέψετε, μιλάω για το “Conjuring The Dead” του 2014.
Και κάπου εδώ το ταξίδι μας θα τελειώσει για τώρα μέχρι την Παρασκευή 13 Σεπτεμβρίου, όπου θα τα πούμε στο Fuzz.
669 
