Πόσο μακριά πρέπει να ταξιδέψεις για να βρεις μια πραγματικά ριζοσπαστική αισθητική; Μερικές φορές είναι δύσκολο να αντιληφθεί κανείς την εγγύτητα στην οποία βρίσκεται εκείνο που αναζητά. Όμως αυτό είναι ευτυχές, καθώς, ακόμα και αν βρίσκεται δίπλα του, ο νόστος τον οποίο προτίθεται να διεκπεραιώσει είναι πολλαπλάσια επιβραβευτικός, καθώς ήταν μάλλον απαραίτητος για να κατανοήσει ακόμα και αυτό που ήταν δίπλα του.
Την περασμένη Παρασκευή το δίδυμο των Bazooka με τους Dury Dava ήταν εκεί για να υπενθυμίσει σε όσους παρευρεθήκαμε πως το να αποδίδεις χρόνο σε τέτοιες αναζητήσεις δεν είναι ποτέ σπατάλη και πως, αν θες να επεκτείνεις τις μέρες σου, πρέπει απλά να κλέψεις από τις νύχτες σου (και να έχεις μεταφορικό εύκαιρο, η πικρή αλήθεια).
Χωρίς να έχει ανακοινωθεί κάποιο χρονοδιάγραμμα από τη διοργανώτρια, και έχοντας πάει από νωρίς, χάρηκα που είδα αρκετό κόσμο μαζεμένο ήδη για το συγκρότημα που επρόκειτο να ανοίξει το πανκ αυτό ρεσιτάλ. Ο λόγος για τους Dury Dava, οι οποίοι, με τον ερχομό τους στη σκηνή έδωσαν μια πρώτη ιδέα της εντροπικά θεματικής παράστασης που επρόκειτο να δώσουν.
Με την «ηλεκτρονικοβριθή» τους είσοδο, έδωσαν άμεσα και σχεδόν αυτόματα την αίσθηση πως βρισκόμασταν μέσα σε μια χρονικά μετατοπιζόμενη αίθουσα η οποία ήταν το όχημα ταξιδιού μας στην εποχή του κάθε ήχου. Και είχαν την ευγενή καλοσύνη να ανταποκριθούν στις προσδοκίες που δημιούργησαν (η τακτική μου να μην ακούσω τίποτα από συγκρότημα που δεν γνωρίζω απέδωσε για ακόμη μία φορά), αφού πέρα από τη δεξιοτεχνία που είχαν να επιδείξουν, δεν παρέλειψαν ούτε στιγμή να μας υπενθυμίζουν με την εμφάνισή τους να απολαμβάνουμε την εμπειρία μας, ό,τι και αν κάνουμε -αν και στη συγκεκριμένη περίπτωση ήταν αναπόδραστο, ήταν πάρα πολύ ευχάριστο αυτό που παρακολουθούσα.
Παρά τον ξεκάθαρο psych χαρακτήρα του μεγαλύτερου όγκου των συνθέσεων που παρουσιάστηκαν, η έλλειψη της στατικότητας από τον frontman Δημήτρη (Κούλογλου) -ο οποίος εκτός από τη (semi?) hollow ερυθρή ομορφιά που κρατούσε στην αρχή άρπαξε ένα μπουζούκι ήδη από νωρίς- έδινε έναν punk παροξυσμό στην κατάσταση. Παράλληλα, το free-jazz στυλ στο κλαρινέτο του έτερου Δημήτρη (Πρόκου) ενίσχυσε την ρηξικέλευθη (άλλοι θα έλεγαν βλάσφημη) άποψή μου ότι η punk και η jazz αισθητική είναι ταυτόσημες, όσον αφορά την επιδίωξη ελευθερίας στην έκφραση. Εξαιρετικός και ουσιαστικός, ήταν πράγματι το αγαπημένο μου μέλος του συγκροτήματος.
Ο Γιώργης στην κιθάρα ήταν απολαυστικός, έχοντας το μεγαλύτερο κιθαριστικό φορτίο επάξια πάνω του (δεν ξέρω αν ήταν της Fender η Telecaster σου αλλά σε αγαπώ μόνο και μόνο που τη διαλέγεις), μεστός και σε συνεχή επικοινωνία με τον Κάρολο στο μπάσο, ο οποίος στο «Τρίπτυχο» έπρεπε να έχει ένα κοντραμπάσο το οποίο θα έκανε τον ήχο ακόμα πιο ταξιδιάρικο.
Ο Ηλίας (μα καλά, θα χαλάσει το προξενιό αν έστω ένας ντράμμερ φορέσει μπλούζα), εκτός από το ότι ήταν κυρίαρχος στη γκρούβα, είχε και μια ζωώδη έκφραση αφού στα αργά σημεία κουνιόταν σαν φίδι (10/10) και υποστήριζε επάξια την ενστικτώδη έξαρση η οποία κορυφώθηκε με τη μάσκα του Δημήτρη.
Οι Dury Dava έκλεισαν δυναμιτίζοντας την ατμόσφαιρα και στρώνοντας το σανίδι για την επόμενη εμφάνιση, βγάζοντάς μας από τη χρονομηχανή, η οποία ξεκίνησε από το 1970 και μας έφτασε μέχρι το 2018 των King Gizzard And The Lizard Wizard (από το 2019 και μετά το γύρισαν στο thrash). Μόνο παράπονο ο ήχος, του οποίου η ένταση μερικές φορές θόλωνε το τελικό αποτέλεσμα και δεν άφηνε όλες τις πτυχές των οργάνων να εκτιλυχθούν.
Dury Dava setlist:
- Αφρική
- Τρίπτυχο
- Σάτανα
- Ζούπα
- Αταξία
- Untitled
- Έλα Πάλι Να
Χωρίς να περάσει πολύς χρόνος, τη σκηνή κατέλαβε το νέο αγαπημένο μου ελληνικό συγκρότημα, Bazooka τ’ όνομά τους δεν ξέρω αν σας λένε κάτι. Με το που ξεκίνησαν το κοινό άρχισε να παραληρεί και σύντομα συνειδητοποίησα ότι οι περισσότεροι θαμώνες είχαν πλήρη γνώση των στίχων των περισσοτέρων κομματιών και είχαν την πρόθεση να γίνουν ένα με τους αγαπημένους τους μουσικούς, κάτι το οποίο έγινε στη συνέχεια. Μιάμιση ώρα, με τις ταχύτητες να προκαλούν ίλιγγο (εκτός από μία πολύ συγκεκριμένη εξαίρεση) και το συγκρότημα να είναι σε διαολεμένη φόρμα και με περίσσεια ενέργεια.
Να ξεκινήσω την περεταίρω ανάλυση λέγοντας πως το πρώτο που με κέρδισε ήταν τα φωνητικά. Ποιότητα αυτών: στουντιακή. Ένταση αυτών: πολλαπλάσια. Η φωνή του Ξάνθου είναι πραγματικά ένα αξεπέραστο όργανο, το οποίο είναι και η εμπροσθοφυλακή των Bazooka. Οι στίχοι, έμπνευσης του ιδίου, βρίσκουν πραγματικά το σπίτι τους στην επιθετική χροιά του, η οποία αποδίδει πλήρως το θυμό που τους τροφοδοτεί. Μακράν οι αγαπημένες μου εκφράσεις του προσώπου που έχω συναντήσει (δεύτερος μόνο στον Blaze Bailey των Baroness, ο οποίος ήταν ένα κυριολεκτικό θηρίο όταν τον είδα).
Άξιες μνείας είναι και οι ικανότητές του στην κιθάρα (δεύτερη Telecaster της βραδιάς, σαν όνειρο), αφού τα μέρη της μελωδίας είναι σχεδόν αδιαχώριστα από αυτά του Βασίλη (δεύτερα φωνητικά ΦΩΤΙΑ, μου θύμισαν γιατί οι Alice In Chains είναι τόσο φοβεροί), αν και εκτελεσμένα με μια ανεπιτήδευτη «ακαταστασία» και λόγω του ότι τραγουδάει ταυτόχρονα αλλά και της απίστευτης ενέργειας που τον διακατέχει. Το ότι έπαιξε όλα τα σολίδια τον ανέβασε ακόμα πιο ψηλά και σίγουρα τον κάνει έναν αξιομνημόνευτο κιθαρίστα της σκηνής.
Ο Βασίλης ήταν απλά ακλόνητος στην κιθάρα, δεν πρέπει να του έφυγε ούτε υποψία στραβού φθόγγου, ο οποίος έχει μεγαλύτερο μερίδιο στην αρμονία από ότι ο Άρης με το τρεχούμενο μπάσο του, συνέβαλλε τα μέγιστα στο στιβαρό punk ήχο των Bazooka. Ο πραγματικός ογκόλιθος και η πιο σημαντική συμμετοχή στο πόσο πωρωτικός και καθηλωτικός είναι ο ήχος τους όμως είναι ο Γιάννης Βούλγαρης, ο οποίος απλά έδερνε (με αγάπη, όπως κατέδειξαν τα δύο φιλάκια στα μαγουλάκια) τα τύμπανα, που άντεξαν περίσσεια βαρβαρότητα και πρωτοφανή ορμή (πριν τα μισά άλλαξε μπλουζάκι). Με μόνιμα στο ταβάνι την ένταση και δίχως να του ξεφεύγει χτύπος, ήταν ενορχηστρωτής όλων των χοροπηδηχτών και του stage diving.
Μιας και αναφερθήκαμε σε αυτό, η παρουσία των πρωταγωνιστών του καινούριου τους video clip για τη «Βραδυνή Βάρδια» απέδωσε εικόνες που ανήκουν σε μια άλλη εποχή, καθώς σκαρφάλωσαν στη σκηνή και άρχισαν να χορεύουν και να τη σαρώνουν, διαδικασία που κορυφώθηκε στο εν λόγω κόμματι.
Παίζοντας στο μεγαλύτερο μέρος κομμάτια από την τελευταία τους δουλειά η οποία έχει χρονίσει εδώ και ένα μήνα περίπου, φρόντισαν να παίξουν και στην ολότητά του το «Ζούγκλα» EP το οποίο απλά ήταν η πιο ορμητική φάση όλης της εμφάνισης, ενώ έφεραν και για τα απαραίτητα σημεία τον Sebastien Marteu και το έξαλλο σαξόφωνο του.
Μόνο διάλειμμα στη ραγδαία πορεία αυτής της εμφάνισης ήταν το αγαπησιάρικο «Όλος Μέσα Σου Χωράει» στο οποίο και μας προέτρεψαν στο να ερωτοτροπήσουμε ησύχως και τακτικώς μέχρι τη δεύτερη βάση (= «Φασωθείτε» ). Κατά τα άλλα όλες οι ερμηνείες οδήγησαν σε καταστάσεις «περίπου pit», αφού το μεγαλύτερο μέρος της εξάρσεως καταλαγιάστηκε από τα αλλεπάλληλα stagedives (και γαμώ). Ωστόσο υπήρξαν και μερικές επικίνδυνες και καθόλου έξυπνες cannonballs, οι οποίες ευτύχημα είναι που δεν οδήγησαν σε τραυματισμούς (“OK boomer” θα μου πείτε, σε punk live πήγες, τι ήθελες, να σου προσφέρουμε και τσάι; Όχι αλλά να αναλογίζεστε ότι προέχει η ασφάλεια μας για να περνάμε καλά).
Μαεστρικά στημένη εμφάνιση, με τη ροή των κομματιών να δημιουργεί μια απόλυτα λογική συνέχεια, σαν να εξιστορείται ένα κομμάτι της σύγχρονης ιστορίας μας, και ήχο καμπάνα (πράγμα ασυνήθιστο για το είδος που υπηρετήθηκε). Η encore ήρθε κάπως οριακά, αφού το κοινό δεν είχε αρκετή πυγμή μέσα του να ζητήσει την επιστροφή των αγαπημένων του καλλιτεχνών (ΤΩΡΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΟΣ Ο ΧΑΡΗΣ ΤΗΣ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΗΣ ΠΑΡΑΓΡΑΦΟΥ;), κάτι που μου προξένησε μια εύλογη απορία, ειδικά αν σκεφτεί κανείς το νεαρό της ηλικίας των περισσοτέρων που παρευρίσκονταν. Ίσως μόνο να απαντιέται με το περασμένο της ώρας (για τα δεδομένα του ΗΣΑΠ, πάντα). Ολοκληρώνοντας το ρεσιτάλ παροξυσμού τους, οι Bazooka μας αποχαιρέτησαν και πήρα έτσι κι εγώ το δρόμο της επιστροφής για το μετρό.
Bazooka setlist:
- Κενό
- Οι Βλάκες Κάνουνε Παρέλαση
- Σουλτάνα
- Η Δική Σου Η Σειρά
- Μόνος
- Το Χρώμα Του Τρελού
- Οθόνη
- Ζούκγλα
- Έλα
- Θέλω Φύση
- Ψέμα
- Βραδυνή Βάρδια
- Φυλακή
- Όλος Μέσα Σου Χωράει
- Άχρηστη Γενιά
- Κορίτσι Στην Ακτή
- Εξαϋλώσου
- Ψυχοθήκες
Encore: - Επανάληψη
- Έχω Κουραστεί
- Mr George
- Δεμένος Στο Κρεβάτι Σου
Μέχρι τη θαλπωρή του σπιτιού (κωλόκρυο είχε, μάλλον έβρεξε), με κράτησε ζεστό η ανάμνηση μιας βραδιάς η οποία ελπίζω να άναψε φωτιά στη νωθρή συνείδηση μιας πόλης η οποία υποχωρεί από το εσωτερικό της και, μέσα στη σοβαροφάνεια του σήμερα, έχει ξεχάσει πώς να είναι πραγματικά ελεύθερη και να περνάει καλά. Και τέτοιες έντονες εκφράσεις, σαν αυτές που συνάντησα, δείχνουν πως, ακόμα και ένα τρίωρο σε μια συναυλία δεν είναι αρκετός χρόνος για να εκλογικεύσουμε αυτό που μας συμβαίνει, όσο εύληπτα και αν μας τα παρουσιάζουν οι καλλιτέχνες μας. Έως τότε, θα είμαστε επίτιμα μέλη της βαβούρας που ζήσαμε την Παρασκευή αυτή του Φλεβάρη.
Φωτογραφίες: Ιωάννα Κίτρου
848 
