Μερικές φορές, αυτό που χρειάζεσαι είναι ένας καλός τίτλος. Και ένα καλό εξώφυλλο (αλλά αυτό το καλύψαμε σε προηγούμενο αφιέρωμα –βλέπε Baroness). Στην περίπτωση αυτού του συγκροτήματος από το Βόλο, το οποίο μετράει ήδη δώδεκα χρόνια ζωής, δε θα μπορούσε άλλο όνομα να περιγράψει το ποιόν του: δε χρειάζεται να σε στοχεύσουν, η ακτίνα της εκρηκτικής επιρροής τους σε πιάνει σχεδόν όπου και αν βρίσκεσαι.
Μπορεί να υπέγραψαν πριν από σχεδόν τρία χρόνια με την ελληνική Inner Ear Records το 2017 για το “Ζούγκλα” EP τους (μέσα από το οποίο και ήρθα περισσότερο σε επαφή με το έργο τους), αλλά μέχρι αυτό το σημείο η πορεία τους αποτελείται από 2 EPs και 3 LPs (και το “Shame Take My Brain/Ravening Trip” single του 2011 από την Inch Allah Records), ενώ έχουν φροντίσει να ολοκληρώσουν περί τις 11 περιοδείες στην Ευρώπη και μία στην Αμερική (2013).
Με ένα χρόνο διαφορά, στο “I Want to Fuck All the Girls in My School” και το ομώνυμο ντεμπούτο άλμπουμ, οι Bazooka θέτουν τα θεμέλια και μας συστήνονται ως ένα σχήμα το οποίο έχει σκοπό να συναρπάσει με υψηλές ταχύτητες και γνήσια punk αισθητική. Απόλυτα σαφείς και ειλικρινείς, πετάνε με ειλικρίνεια και αθυροστομία το μανιφέστο τους, το οποίο έχει διαχρονική garage ψυχή, αλλά μια πολύ σύγχρονη αύρα, η οποία είναι απόρροια της θεματικής των στίχων.
Αναπόφευκτο, καθώς πάντοτε ο στόχος του punk και εκείνων που ενστερνίζονται την αισθητική είναι η άμεση, χωρίς αναστολές εναντίωση σε όλα όσα εκείνα κρατούν τον άνθρωπο σε νωθρό λήθαργο.
Όσον αφορά την υπόσταση του προσωπικού τους μηνύματος, οι Bazooka βρίσκουν πραγματικά τη φωνή τους στο “Useless Generation” («Άχρηστη Γενιά»), όπου αναδεικνύεται πλήρως ο οργανικός πλούτος της μουσικής που συνθέτουν. Πιο κοντά πλέον στην προσωπική τους περιγραφή του psychedelic punk, εξαπολύουν την ηχητική τους επίθεση, γλυκαίνοντας τις αιχμές τους με το γνωστό τους χιούμορ («Όλος Μέσα Σου Χωράει»). Με μια πλειάδα από ήχους οι οποίοι αρνούνται να καταταγούν σε ένα μόνο είδος, και εξ ολοκλήρου στα ελληνικά, για πρώτη φορά μετά το πρώτο τους άλμπουμ, δείχνουν πως έχουν τη θέληση και τα μέσα ώστε να εδραιωθούν στις ακουστικές μας συνειδήσεις.
Το «Ζούγκλα» EP τους, μέσω από το οποίο πραγματικά λάτρεψα την αισθητική τους, αποτελείται από 17 λεπτά ζωώδους ηχητικού μαγνητισμού, αφού είναι αδύνατο να εκτεθείτε στο άλμπουμ και να μην το ακούσετε ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ άλλη μία φορά μετά το τέλος του (αυτό επειδή οι ρυθμοί της κοινωνίας μας, αυτής που θέλει να καταλύσει την προσποιητή ευγένεια το συγκρότημα, έχει επιβάλλει ρυθμούς φρενήρεις και «παραγωγικούς» -πώς σου φαίνεται αυτή η παρένθεση, Τζωρτζίνα;).
Απόλυτη ένδειξη για να εκτονώσει κανείς όσα καταπνίγει μέσα τους σε μία καθ’ ημέραν προσομοίωση τυπικότητας και οριοθετημένης αυστηρότητας, καθώς και να τινάξει την οροφή από το σπίτι του, εκτροχιάζοντας ακόμη μία «πολιτισμένη συνάθροιση για ανταλλαγή ιδεών». Ανυπόστατες φήμες για άφθονη ποσότητα αιθυλικής αλκοόλης και σκηνικά απείρου κάλλους (ξεφτίλας) εξοβελίζονται αυτόματα, αφού όλοι ξέρουμε ακριβώς για ποιο λόγο μαζευόμαστε σε σπίτια για «παρτάκια».
“Zero Hits”. Πίσω από αυτή την άκρως ειρωνική δήλωση (όλο το άλμπουμ είναι ένα hit), υπάρχει η μεγαλύτερη αλήθεια, αυτή που τουλάχιστον τα έλλογα μέσα μου επιτρέπουν να αναγνωρίσω. Μια ροή, όσο ευδιάκριτα και αν είναι τα (άπειρα) σημεία της, δεν έχει το ίδιο νόημα αν την αποδομήσεις όπως το να την καβαλήσεις, αναπολώντας πάντα τη διαδρομή.
Το τελευταίο πνευματικό τέκνο των Bazooka, είναι ήδη ενός έτους και συνεχίζει στη σύγχρονη αύρα που τέθηκε με την «Άχρηστη Γενιά», μετά το μικρό διάλειμμα για να περιδιαβούμε στην πυκνή βλάστηση των ριζών της φυσικής μας ύπαρξης.
Με μία ελαφρά, υποβόσκουσα post punk αισθητική, ο Ξάνθος Παπανικολάου συνεχίζει να εξαπολύει τους ευθύβολους στίχους του γνωρίζοντας ακριβώς πότε να ανεβάσει τους τόνους, ενώ σε συνδυασμό με τον Βασίλη Τζελέπη αποτελούν ένα γεμάτο ενέργεια κιθαριστικό δίδυμο, χωρίς φραστικές περιττολογίες. Ο Γιάννης Βούλγαρης με τον Άρη Ράμμο στο rhythm section δημιουργούν εντυπωσιακά «κουνησιάρικο» υπόβαθρο, με απαράμιλλη για την εποχή rock ‘n’ roll ευθύτητα. Η χρήση των πνευστών δίνει έναν πιο μεγαλειώδη ήχο σε σχέση με τις προηγούμενες κυκλοφορίες, όπου τα synths είχαν έναν πιο «διακοσμητικό ρόλο»
Στις 14/02, οι Bazooka έρχονται με τους Dury Dava στο χώρο του Gagarin 205 (δελτίο τύπου) για να μοιράσουν άφθονο γλυκό πόνο (περιμένατε να πω «αγάπη», ε;) και να μας υπενθυμίσουν για μία ακόμη φορά να περνάμε καλά δίχως να κουράζουμε το μυαλό μας με άσκοπες αμφιβολίες, ψάχνοντας νόημα εκεί που δεν προκύπτει λόγος να υπάρχει.
1740 
