Αυτό το καλοκαίρι γίνεται καταιγισμός από συναυλίες και γενικότερα (σε άλλα συγγενικά η και μη είδη μουσικής) και ειδικότερα όσο αφορά τη hardcore σκηνή.
Έτσι καθίσταται δύσκολη η επιλογή που θα χαλάσουμε τα λιγοστά μας λεφτά, ώστε να μας μείνει κάνα φράγκο για τις θερινές μας διακοπές, ειδικά άμα έχουμε πολλά μουσικά ακούσματα και επιθυμία να δούμε ζωντανά και άλλα συγκροτήματα εκτός της σκηνής.
Τώρα ακόμα και για τους πιο φανατικούς του είδους βλέπουμε να παρελαύνουν, σε 2 steps βηματισμό παρακαλώ, αυτήν την σεζόν μεγάλα ονόματα της σκηνής όπως Comeback Kid, Agnostic Front, Integrity, Ratos De Porao, Cro Mags, Earth Crisis και άλλα που ίσως παραλείπω κάνοντας ακόμα πιο δύσκολη την επιλογή στο που θα πρώτο παρευρεθούμε. Η επιλογή που κάνουμε έχει να κάνει με το πόσο ιστορικό είναι ένα συγκρότημα γενικά, αν τι έχουμε ξανά δει αλλά και πόσο μας αρέσει ένα συγκρότημα προσωπικά και θεωρούμε ότι μας έχει επηρεάσει εμάς στα ακούσματα μας αλλά και άλλα μεταγενέστερα συγκροτήματα του συγκεκριμένου ήχου.
Όσο αφορά τους BANE η τελευταία πρόταση είναι και αυτή που θα επιβεβαίωνε την επιλογή μου αυτή μιας και υπήρξαν από τους πατέρες του melodic hardcore και χωρίς υπερβολές άλλες μεταγενέστερες hype μπάντες δεν θα υπήρχαν χωρίς αυτούς. (Ονόματα δεν λέμε υπολείψεις δεν θίγουμε)Είναι από τα συγκροτήματα που παντρεύουνε τέλεια κατ’ εμέ τον δυναμισμό των breakdowns και την ταχύτητα του d beat με τα μελωδικά riffs και τα catchy sing along since 1995 και δεν είχα την ευκαιρία να τους απολαύσω την προηγούμενη φορά που ήρθαν Αθήνα.
Οι μπάντες που θα ταίριαζαν να ανοίξουν αυτή την βραδιά μετρούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού και έτσι η επιλογή της οργάνωσης να διαλέξει τους KIN CORRUPTION ήταν σωστή καθώς είναι και underrated band για τα ελληνικά δεδομένα. Λίγο μετά τις 9 και κάτι άρχισαν να ζεσταίνουν το pit του πλέον γνωστού και πλήρως ενεργού μαγαζιού του Κεραμικού τα παιδιά απ’ την Αθήνα προϊδεάζοντας μας για το τι έπεται να ακολουθήσει. Μας πήγαν κυριολεκτικά 10 χρόνια πίσω με το εναρκτήριο άσμα ονόματι 2014 (παρότι βγήκε πριν τρία χρόνια) και ξεσήκωσαν τον ακόμα λιγοστό αλλά σταδιακά αυξανόμενο κόσμο.
Κομμάτια όπως το Brothers, Cold Call και το I Will Break, Third Law δεν έχουν να ζηλέψουν πολλά από άλλα ξένα του είδους, αποτελώντας ένα beatdown, metallic hardcore ουρλιαχτό. Βαριά κιθάρα, τριγκαριστό μπάσο και από τα καλύτερα ντραμς της εγχώριας συγκεκριμένης σκηνής. Ουσιαστικά μας παρουσίασαν υλικό το full length album KCHC που κυκλοφόρησε το 2021 παραλείποντας να παίξουν βέβαια κάποια από τα παλιότερα τραγούδια.
Ήρθε η ώρα να σειστεί η σκηνή από την πρώτη αμερικανική μπάντα της βραδιάς τους HARMS WAY. Εδώ να ομολογήσω ότι το brutal metallic hardcore δεν είναι ακριβώς το ύφος μου (αν εξαιρέσουμε τους πατέρες του είδους Death Before Dishonor) οπότε και τα παιδιά απ’ το Σικάγο ποτέ δεν αποτέλεσαν αγαπημένη προσθήκη στις ψηφιακές λίστες αναπαραγωγής μουσικής μου ώστε να τους βάλω στο repeat.
Όταν όμως ανέβηκαν πάνω και είδα το κτήνος τον James με το champion αθλητικό σορτς, τίγκα γυμνασμένος και γεμάτος τατού έτοιμος για vulgar display of power να πλησιάζει τον νεότερο κιθαρίστα Nick που καθόταν σκεπτικός δίπλα στα πολλά του πετάλια και με πατρική στοργικότητα των ρωτάει αν είναι καλά σκέφτηκα ότι αυτό είναι hardcore.
Με το που αρχίζει η εισαγωγή με τα σαμπλες και το Ease My Mind σκέφτομαι καλά θα πάει αυτό και έρχεται και το του Become The Machine και το πιο αργόσυρτο Breeding Grounds μέχρι το επόμενο διάλειμμα με εφέ. Ακολούθησαν σερί το Call My Name με το death metal break, το γρήγορο Devour και το doomy Terrorizer και o κόσμος έχει αρχίσει δυναμικά να ανταποκρίνεται στις αθλοπαιδιές που επιβάλλονται.
Στη συνέχεια μας ανεβάζουν με κομμάτια όπως το Mind Control , το Unreality και με τζαμαρισμα πάνω στο ατμοσφαιρικό Temptation και το πιο metalcore Among The Rust με το ρεφρέν με τα πιο μελωδικά φωνητικά του κιθαρίστα Bo. Μετά από το επόμενο noise intermition (επαναλαμβάνονταν τα samples, η ουρά από τα πιάτα ή η παραμόρφωση της κιθάρας σε κάθε διάλειμμα) ακολούθησε το χιτάκι Human Curring Capacity και μας αποτελείωσαν με το Infestation αφήνοντας τον θόρυβο να ματώνει τα αυτιά μας αναμένοντας να επουλωθεί από τους πατέρες του είδους που θα ακολουθούσαν.
Πρέπει να είχε φτάσει αισίως 11.15 μμ και τα ιδρωμένα κορμιά δροσίζονταν στο χώρο του Arch Club περιμένοντας τους παλαίμαχους της βραδιάς. Κι έτσι ο Aaron με το καπελάκι του, το μπλε μπλουζάκι του Powertrip, το μπεζ σορτσάκι, λευκή κάλτσα και άσπρα σνικερς και αυτήν την συμπαθητική φυσιογνωμία μας καλησπέρισε προσκαλώντας μας να χορέψουμε ενωμένοι στο πιτ με σεβασμό στον διπλανό μας εφαρμόζοντας έτσι το αληθινό πνεύμα του χαρντκορ στο mosh pit. Οι παλαίμαχοι κιθαρίστες Aaron και Zach άρχισαν να ζεσταίνουν με τις παραμορφωμένες μελωδίες με τα μακριά μαλλιά τους και με την μπασκετικη φανέλα παραλλαγή των comeback kid (την ζήλεψα να ομολογήσω) το κοινό που ανέμενε το ιστορικό αλλά underrated συγκρότημα των late 90s.
Μπήκαν με τα ταιριαστά Final Backward Glance, το Some Came Running και το τελευταίο ύμνο που ανέβασαν πρόσφατα στο τελευταίο τους single (It’s The) Truth Inside. Στην συνέχεια έπαιξαν το Μy Therapy, το Non Negotiable με τα δυναμικά τύμπανα του Bob και το emo refrain, το Sunflower and Sunsets και με το Calling Hours, που δεν ξέρω αν θα έπρεπε να αποτελεί Βίβλο επιρροής για το είδος αλλά αποτέλεσε σίγουρα εμπειρία ζωής για εμένα.
Το Speechless που ακολούθησε μας ξεσήκωσε λίγο από το συναίσθημα με τις ταχύτητα που μπήκε, όπως και το χιτάκι τους Can We Start Again. Τα βαθιά με το μπάσο του James μας εισήγαγαν με breakdown πριν το μελωδικό κοπάνιμα του All The Way Through ώστε να περάσουμε στο προτελευταίο άσμα της βραδιάς Swan Song με το επιτυχημένο pre chorus και ακόμα πιο πιασάρικο ριφρέν. Τελευταίο συναισθηματικό χτύπημα του set list αποτέλεσε το Both Guns Blazing που ήταν και το πρώτο κομμάτι των θρύλων από την Μασαχουσέτη που άκουσα ποτέ μου σε κάποια συλλογή.
Τα λόγια περισσεύουν για αυτό το μελωδικό μακελειό που μας παρουσίασαν, η μια ώρα ήταν αρκετή αλλά χωρίς να θέλω να είμαι αχάριστος ήθελα και άλλο, ίσως γιατί την περίμενα πολύ αυτήν την βραδιά και δεν ξέρω πότε θα έχω την ευκαιρία να την ξανά ζήσω. Ως επίλογο παραθέτω την εισαγωγή από το τελευταίο τραγούδι που έπαιξαν απόσπασμα από την εξίσου καταπληκτική ταινία. (The Good, The Bad and the Ugly)
I ve been looking for you 8 months, whenever I should have a gun in my right hand I thought of you. Now I found you exactly the position that suits me, a lot of time to learn how to shoot with my left.
GUN SHOT
When you have to shoot, shoot don’t talk.
photos: Νίκος Φιλιππόπουλος
226 
