Κοιτάζω με τρόπο στον αραχνιασμένο στάβλο της νιότης και βλέπω σχεδόν όλα τα καθαρόαιμα, μπαταρισμένα και κουρασμένα να βογκούν. Η νεανική υπεροψία που μεταφέρθηκε για χρόνια σε αρένες και μικρότερους κλειστούς χώρους, η ανίκητη φιγούρα του βασιλιά του rock ‘n’ roll, έχει δίπλα της έναν σωρό από εξετάσεις αίματος και ακτινογραφίες. Ο βασιλιάς είναι τσαλακωμένος, σκυφτός και αργοκίνητος, συνεχίζει όμως να αρέσκεται στις υποκλίσεις.
Τι έγινε πραγματικά λοιπόν; Τι παγίδεψε αυτή την ατίθαση δύναμη της νιότης και την επαναστατικότητα του παρελθόντος σε μια γεροντική επιμονή που σχεδόν ακουμπά τη γραφικότητα; Λένε πως όσο σκληρός κι αν είναι ο καθρέφτης στη δημόσια έκθεση, λέει σχεδόν πάντα την αλήθεια.
Ο “πρίγκιπας του σκότους”, ιδανική αναλογία στα εφηβικά μας χρόνια κάποιου που μας τρόμαζε και αυτού που μας διασκέδαζε… Αγαπητός, “ψαρωτικός”, μια μορφή που ακόμα και οι γκάφες του είχαν μια μυθική αύρα, θεατρικά τρομακτικός και επικοινωνιακά παράνομος… Καβάλα στα 71 του χρόνια πια, απασχολεί τους μουσικούς γραφιάδες, εδώ και χρόνια πια, με τα ιατρικά του δελτία. Πρόσφατα ήρθε η εξομολόγηση για τον αγώνα του με τη νόσο του Πάρκινσον, πέρα από το υπόλοιπο βουνό των προβλημάτων. Κινείται σχεδόν υποβασταζόμενος. Πρόσφατα κυκλοφόρησε νέο άλμπουμ μετά από δέκα χρόνια και μας αποχαιρετά στιχουργικά σχεδόν σε κάθε τραγούδι. Όχι όμως, το χρυσό κλουβί συνεχίζει να ξελογιάζει. Ο ίδιος επιμένει πως η περιοδεία του δεν ματαιώθηκε, απλά αναβλήθηκε, ενώ σύντομα ξαναμπαίνει στο στούντιο για να δουλέψει σε νέο άλμπουμ. Η φωνή του έχει ραγίσει εδώ και χρόνια, οι ζωντανές του εμφανίσεις ήταν ήδη συμβιβαστικές.
Ένας από τους μορφονιούς του μελωδικού hard rock, της χρυσής γι’ αυτό δεκαετίας του ΄80, ο Don Dokken, δεν διστάζει να παραδεχτεί πως, μετά από μια επέμβαση στην πλάτη, έχουν παραλύσει τα χέρια του. Ομολογεί πως αδυνατεί να ντυθεί και να φάει μόνος του και χρειάζεται κυριολεκτικά μπέιμπι σίτερ για να καταφέρει να λειτουργήσει σε απλά, καθημερινά πράγματα. Από τον Μάρτιο όμως είναι σε περιοδεία με τους Dokken, με τον George Lynch να εμφανίζεται ξανά μαζί του σε encore, και σίγουρα οι συνθήκες δεν είναι οι ιδανικότερες. Ακόμα κι αν παραβλέψει κανείς τα αμέτρητα υποτιμητικά σχόλια, εδώ και πολλά χρόνια, για την κατεστραμμένη φωνή του…
Την ίδια στιγμή, μια από τις πιο δημοφιλείς μουσικές συμμορίες στην ιστορία του metal, οι Motley Crue έχουν δει να πωλούνται ήδη πάνω από ένα εκατομμύριο εισιτήρια για την επικείμενη Stadium Tour περιοδεία, μαζί με τους Def Leppard, Poison και Joan Jett. Βέβαια, ο άλλοτε σκληρός γόης Vince Neil μοιάζει μάλλον με μπάλα ποτισμένη με αλκοόλ, με γυμναστές, διαιτολόγους και φυσικοθεραπευτές να τον έχουν σε στενό μαρκάρισμα, προσπαθώντας να τον συρρικνώσουν μέχρι τις 18 Ιουνίου που αρχίζουν οι εμφανίσεις. Αν συνυπολογίσει κανείς και την πολύ δύσκολη κατάσταση του κιθαρίστα Mick Mars, που είναι πια αρκετά πάνω από 60 (64 ή 68, οι απόψεις διχάζονται), με το γενετικό πρόβλημα της βαριάς αρθρίτιδας στη σπονδυλική στήλη, που πέρα από τον καθημερινό πόνο και τα μεγάλα προβλήματα, του προκάλεσε κύρτωση και αφαίρεση ύψους τουλάχιστον 7 πόντους, σίγουρα η συμμορία μάλλον πιο εύκολα κάθεται γύρω από το τζάκι να θυμηθεί παλιές ιστορίες, παρά ανεβαίνει στη σκηνή να την οργώσει.
Οι ακυρώσεις εμφανίσεων πληθαίνουν καθώς οι υπερήλικες, συχνά, πρώην ήρωες προδίδονται από την ηλικία, τις καταχρήσεις, ή και τα δυο. Και σίγουρα δεν είναι και τόσο ηρωικό, αντί να χάσεις ημερομηνίες από παράτολμη φιγούρα στη σκηνή και τραυματισμό, να διαβάζουν οι οπαδοί σου πως μπήκες εσπευσμένα στο νοσοκομείο για αφαίρεση πέτρας στο νεφρό, όπως πρόσφατα ο 71χρονος πια Klaus Meine.
Το ζήτημα βέβαια, όταν τουλάχιστον η επιμονή τους υποστηρίζεται εν μέρει σθεναρά επί σκηνής με την ανάλογη απόδοση, (καθώς ας μη γελιόμαστε, κάποιοι το έχουν ακόμα), είναι και αισθητικό. Σε μια δουλειά όπως αυτή, που καθιερώθηκε να εκτιμάται το συνολικό πακέτο, είναι απίστευτα δύσκολο να αποφύγεις τη γραφικότητα και τον εξευτελισμό. Ο χρόνος δεν λυπάται κανέναν, ακόμα και τους μεγαλύτερους πολέμιούς του.
Επειδή όμως στο θέμα αυτό, απέναντι από τα “γέρικα άλογα” υπάρχει και το κοινό, την απορία για τη δίψα τόσο μεγάλων ακροατήριων για τις ίδιες αυτές μορφές, έρχεται να λύσει η νέα τάξη πραγμάτων και η απουσία “υπερηρώων”. Έτσι, έχουμε το παράδοξο από στάδια γεμάτα με ηλικίες των οποίων οι γονείς λάτρεψαν και αποθέωσαν τους ίδιους ήρωες και πρωταγωνιστές, όταν όμως αυτοί πραγματικά μεσουρανούσαν.
Πιθανά σε άλλες δουλειές θα λέγαμε, “βγείτε επιτέλους στη σύνταξη, να ανοίξει ο χώρος για τους νέους”, εδώ όμως υπάρχει η ερώτηση αν οι μάζες θέλουν πράγματι τους νέους που καθιερώνονται με άλλα μέτρα και σταθμά, σε μια άλλη πραγματικότητα και αγορά θεάματος. Γι’ αυτό άλλωστε και όλοι όσοι επιβουλεύονται την παρατεταμένη καριέρα των παλιών θηρίων από διάφορες θέσεις, επιμένουν να τους σέρνουν στο rock ‘n’ roll τσίρκο. Και είναι εύκολο, καθώς αυτό έχει μπει στο πετσί τους και τους έχει φυλακίσει σε συγκεκριμένους ρόλους. Γιατί σίγουρα, πέρα από το χρήμα, υπάρχει και η ματαιοδοξία.
Ο χρόνος πιθανά θα απαντήσει σε κάποιες από αυτές τις ερωτήσεις. Άλλωστε η συντήρηση και το κέρδος με βάση τις ζωντανές εμφανίσεις κατάντησε πια σχεδόν μονόδρομος σήμερα. Στο μόνο που εύχομαι να μην πάρω ποτέ απάντηση είναι αν είναι προτιμότερος ένας σκεβρωμένος, ξεδοντιάρης, άφωνος και χοντρός γέρο-σταρ ή το ολόγραμμά του…
1117 
