Άλλη μια Κυριακή εκλογών αλλά ανεξάρτητα απ’ τις κάλπες, ο κόσμος ψήφισε με την παρουσία του Papa Emeritus δαγκωτό.
Οι Ghost παραλίγο να κλείσουν 10ετία από την προηγούμενη τους εμφάνιση στη χώρα μας και από τότε πάρα πολλά έχουν αλλάξει, με το σημαντικότερο απ’ όλα το βεληνεκές την μπάντας που πλέον θεωρείται από τα μεγαλύτερα ονόματα της rock/metal μουσικής. Μαζί τους οι δικοί μας Rotting Christ και Typhus αλλά και οι, επίσης Σουηδοί, Candlemass που μας είχαν συστήσει τους Ghost πίσω στην συναυλία τους στην Αθήνα το 2011 όταν οι δεύτεροι μόλις είχαν κυκλοφορήσει το ντεμπούτο τους που συγκλόνισε μέχρι και τους Metallica. Μπορεί να φάγαμε λίγο κίνηση στους δρόμους μέχρι να φτάσουμε λόγω της υψηλής ζέστης και την κινητικότητα των εκλογών αλλά ο καιρός μας αποζημίωσε κρατώντας τα σύννεφα σταθερά από πάνω μας και μειώνοντας την αφόρητη ζέστη.
Οι Αθηναίοι Typhus ανέβηκαν στη σκηνή του AthensRocks ακριβώς στις 17.30 και για μισή ώρα απέδωσαν το καταιγιστικό thrash metal υλικό τους με σκοπό να ζεστάνουν τον κόσμο που είχε γεμίσει από πολύ νωρίς τις πρώτες σειρές. Η μπάντα έπαιξε κομμάτια από το ντεμπούτο της “Mass Produced Perfection” που κυκλοφόρησε το 2020 το οποίο έκανε μεγάλη αίσθηση και τους έδωσε την ευκαιρία να εμφανιστούν σε φεστιβάλ του εξωτερικού. Ο κόσμος ανταποκρίθηκε θετικά από τις πρώτες νότες και τους αποθέωσε σαν ένα από τα πιο ανερχόμενα σχήματα της χώρας μας. Οι Typhus φάνηκαν πολύ δεμένοι σαν μπάντα, μουσικά και παιχτικά ικανότατοι, με μόνο παράπονο το ότι κάπως χάθηκαν σαν στήμο σε αυτή τη τεράστια σκηνή, χωρίς όμως να αποτελεί ελλάτωμα στην εμφάνιση τους.
Setlist
Only Ashes Remain
Catacombs of Sancre Tor
Serpents of an Aberrant Reality
In our Image, After our Likeness
Dyaltov Pass
Pride Breaker
Terrorzone
Η doom μηχανή του Leif Edling παραμένει με σταθερά γκάζια, ζωντανή από το 1984 και μοιράζει μερικά από τα βαρύτερα riff που μπορείς να ακούσεις στην αγαπημένη μας μουσική. Όταν ξεκινούν με τα καλύτερα τους κομμάτια τους “Mirror Mirror” και “Bewitched” ξέρεις ότι σίγουρα θα αφήσεις τον αυχένα σου στο ΟΑΚΑ από το κοπάνημα. To set τους διήρκησε μια ώρα και βασίστηκε στο μεγαλύτερο ποσοστό στις κλασικές τους επιτυχίες και ιδιαίτερα στο θρυλικό “Epicus Doomicus Metallicus” όπου τραγουδιστής ήταν ο Johan Langguist, ο οποίος είναι ξανά μαζί τους από το 2018.
Σίγουρα η απόδοσή του στα φωνητικά είναι πεσμένη, και είναι απόλυτα λογικό, κάτι το οποίο είναι εμφανές ιδιαίτερα στα τραγουδια που έχει ερμηνεύσει ο Messiah. Αυτό όμως ίσως απασχόλησε τους πολύ φανατικούς γιατί κατά τ’ άλλα είναι ένας frontman που ξεσηκώνει τον κόσμο, έχει αρκετή κίνηση πάνω στη σκηνή και δίνει όλη του την ενέργεια σ’ αυτό που κάνει. Για τα υπόλοιπα μέλη και ιδιαίτερα για τον chief Edling τα λόγια είναι περιττά. Όταν είσαι τόσα χρόνια πάνω στη σκηνή με τους ίδιους εκπληκτικούς μουσικούς οι πιθανότητες λάθους μηδενίζονται. Ανάμεσα στα κλασικά κομμάτια τους ακούσαμε και το “Sweet Evil Sun” από τον περσινό τους δίσκο που έχει αρκετό ενδιαφέρον καθώς μετά από τόσα χρόνια κρατάνε την ποιότητα των κυκλοφοριών τους σε ένα άριστο επίπεδο. Κλείσιμο με μια από τις κορυφαιες doom μπαλάντες, το “Solitude”, που έψαλλε το κοινό τους στίχους και μας έφτιαξε τη διάθεση για την συνέχεια με τους Rotting Christ.
Setlist:
Mirror Mirror
Bewitched
Under the Oak
Dark Are the Veils of Death
Crystal Ball
Sweet Evil Sun
The Well of Souls
A Sorcerer’s Pledge
Solitude
Νίκος Δρακόπουλος
Ευτυχώς για όλους μας ο Νίκος ήταν εντός Αττικής από νωρίς το πρωί και την οδύσσεια Βραχάτι-Αθήνα όπου βρισκόμουν για κοινωνικές υποχρεώσεις και το μποτιλιάρισμα στην Εθνική με απέτρεψε από το να μην απολαύσει τα ως άνω ωραία.
Αλλά ας το ξεχάσουμε και να μιλήσουμε για τό τι κατάφερα τελικά να απολαύσω, με αρχή τους πολυαγαπημένους μου local heroes (όπως τους αποκάλεσε αργότερα ο Tobias Forge), Rotting Christ.
Με κινήσεις ματ προμηθεύτηκα ταχέως τα πρώτα υγρά καύσιμα και οι νότες του “666” ακούστηκαν από τα ηχεία, με το παρευρισκόμενο πλήθος να ετοιμάζεται να συνεχίσει τη μουσική γιορτή. Ήδη όμως, από το “Kata Ton Daimona Eaytoy” συνειδητοποίσα πως η ένταση του ήχου δεν ήταν αρκετή για να κρατήσει σταθερό τον ήχο απέναντι στις όχι, ιδιαίτερα ισχυρές, ριπές του ανέμου, όμως οι φλόφες που κατα καιρούς αναδύονταν από τη σκηνή μας ζέστανα αρκετά και τα πρώτα circle pits δημιουργήθηκαν σύντομα.
Ορεξάτοι οι Rotting Christ, αν και με τη φωνή του Σάκη να χάνεται κατα καιρούς σάρωναν τη σκηνή, με αποτέλεσμα καπνογόνα να ανάψουν σε αρκετές στιγμές του live. Ο μπασίστας Κώστας με συνεχή windmills ξεσήκωνε παραπάνω τον κόσμο και συμπλήρωνε τα στιβαρά χτυπήματα του Θέμη στα τύμπανα, ενώ και ο Κωστής στη δεύτερη κιθάρα από τα δεξιά κρατούσε τον όλο ρυθμό.
Αναταραχή στα “Societas Satanas” και “Non Serviam”, ενώ η ακρόαση του αγαπημένου “Grandis Spiritus Diavolos” με έκανε ακόμη πιο ευτυχισμένο, αλλά με έκανε να παρακαλάω να ήταν ο ήχος καθαρότερος και να μην αφαιρούσε σημαντικά στοιχεία από την ερμηνεία της μπάντας. Το τέλος ήρθε τελικά με το “Noctios Era” και ο Σάκης μας ευχαρίστησε όλους για πολλοστή φορά, ενώ εμείς περιμένουμε πως και πως την επόμενη κίνηση τους.
Setilist:
666
Kata Ton Daimona Eaytoy
Fire, God and Fear
dub-sag-ta-ke
Demonon Vrosis
Societas Satanas
Non Serviam
In Yumen-Xibalba
Grandis Spiritus Diavolos
The Raven
Noctis Era
H ώρα πέρασε νερό με την κουβέντα και τη μπιρίτσα και γύρω στις 21:30, όπως είχε προγραμματιστεί όλα ήταν έτοιμα για τους Ghost. Δεν θα αναλωθούμε για τα περί μέταλ η μη γιατί είναι κουταμάρε και θα δηλώσω πως δύσκολα κανείς έχει την εμπειρία να παρακολουθήσει ένα μουσικό event με τόσο καλοσκηνοθετημένα θεατρικα στοιχεία (εντάξει, όχι και broadway).
O ήχος που φάνηκε να μπουκώνει στα τύμπανα, διορθώθηκε σε χρόνο υποδειγματικό και ο όγκος και η καθαρότητα αυτού ήταν επίσης υποοδειγματική. Τα φώτα ήταν φαντασμαγορικά ενώ και ο Papa Emeritus άλλαζε τακτικά ενδύματα για να ενισχύει και την αίσθηση της όρασης και θα ήθελα να συγχαρώ τα nameless ghouls που καταφέρνουν να επιβιώνουν με αυτές τις μάσκες.
Αρχικά να πω πως στεναχωρήθηκα που η setlist δεν περιείχε το κολληματικό “Call me little sunshine”, αλλά τι να κάνεις, να παραπονεθείς μετά από μια τέτοια οπτιακουστική arena rock πανδαισία. H αρχή έγινε με το “Kaisarion” από το πρόσφατο “Impera” (review) και με το επόμενο “Rats” ο χώρος άρχισε να πάλλεται και το κοινό να χορεύει στους ρυθμούς των αρουραίων.
Ο Emeritus σάρωνε τη σκηνή, ενώ η σκηνική ενορχήστρωση ήταν σπουδαία και καθηλωτική και η μνημειώδης 80s αισθητική του “Spillways” έδωσε έξτρα παλμό, με το “Cirice” να ακολουθεί και τον Tobias να φοράει μανίκια/φτερά νυχτερίδας για να δηλώσει την αλλαγή προς το “Meliora”.
Επιστροφή στο τώρα με το “Hunter’s Moon” και πίσω στα Mercyful Fate-ικά χρόνια με το “Ritual”, έτσι για να μη μείνει κανένας δίσκος παραπονεμένος και επιστροφή στο μέλλον με το “Watcher in the Sky” για να μην ξεχνάμε πως ακόμα και με “σκληρή” μουσική έχουμε το δικαίωμα να χορεύουμε. Μετά τον ύμνο στο οξαποδώ στο “Year Zero” (o Tobias εδώ φόρεσε καπέλο/κέρατα), στη σκηνή εμφανίστηκε το “πτώμα” του προηγούμενου Πάπα, ο οποίος αναστήθηκε για να μας προσφέρει το σαξοφωνικό του σόλο στο “Miasma”, για να συνεχιστεί το πάρτι με “Mary on a Cross”, “Mummy Dust” και να κλείσει περίφημα με το “Respite on the Spitalfields”.
Ο Emeritus τότε μας ρώτησε αν δυο ακόμη κομμάτια θα ήταν αρκετά για να “get the fuck out of here” και μετά από σύντομα παζάρια, καταλήξαμε στα τρια και κονφετί κάλυψαν τον ουρανό. “Kiss the Go-Goat”, “Dance Macabre”, “Square Hammer” και κανένας μας πλέον εκεί δεν έμεινε ανικανοποίητος.
Αυτή η εμφάνιση των Ghost με αναγκάζει να πω πως είναι θέαμα με πολλούς αποδέκτες που θα έπρεπε όλοι να θέλουν να απολαύσουν για να καλάβουν πως στήνεται σωστά ένα τεράστιο show που ερεθίζει παράλληλα και ισόποσα μάτια και αυτία, γεμίζοντας την ψυχή με απεριόριστη ευφορία.
Θα περάσουν πολλά χρόνια να ξεχάσω αυτή τη νύχτα και σίγουρα θα επιδιώξω στο μέλλον να τους ξαναδώ.
Δημήτρης Μαρσέλος
Setlist:
Kaisarion
Rats
Faith
Spillways
Cirice
Hunter’s Moon
Ritual
Watcher in the Sky
Year Zero
Miasma
Mary on a Cross
Mummy Dust
Respite on the Spitalfields
Encore:
Kiss the Go-Goat
Dance Macabre
Square Hammer
Φωτογραφίες: Νίκος Δρακόπουλος
507 
