Αυτό το Σάββατο το old-school death metal είχε την τιμητική του. Πώς αλλιώς δηλαδή να εκλάβουμε την επίσκεψη των Ολλανδών πατέρων του ήχου στην Αθήνα αν όχι ως μια εορταστική εκδήλωση; Και μάλιστα, έπειτα από αρκετά χρόνια απουσίας.
Εξάλλου, είναι μια μπάντα ορόσημο για το ευρωπαϊκό death και ανήκει στην «αγία τριάδα» του ολλανδικού ήχου, μαζί με τους Pestilence και τους Sinister. Επίσης, παρά τις πολλές αλλαγές στο roster, θα εμφανιζόταν μπροστά μας μια εμβληματική φιγούρα της ιστορίας του death metal, ο κύριος Martin van Drunen. Και τα παραπάνω είναι μόλις μερικά από όσα καθιστούσαν τη συναυλία αυτήν ένα must-see.
Έφτασα στο Κύτταρο λίγο μετά τις 20:00, όταν υποτίθεται ότι θα είχαν ανοίξει οι πόρτες. Περίπου 100-150 άτομα ήταν ήδη συγκεντρωμένα απ’ έξω και περίμεναν υπομονετικά, αλλά η είσοδος στο club ξεκίνησε στις 20:30, την ώρα που είχε ανακοινωθεί ότι θα ξεκινούσε το event. Ευτυχώς, η καθυστέρηση δεν συνεχίστηκε για πολύ ακόμα, μιας και στις 20:45 ανέβηκε στη σκηνή το πρώτο support σχήμα.
Οι πέντε Αθηναίοι Gentihaa γέμισαν το μικρό stage και ξεκίνησαν αμέσως. Ο ήχος τους, ένα ιδιαίτερο κράμα death, black, majestic/symphonic στοιχείων και κάτι από thrash και epic, ήταν τυπικά ο πιο παράταιρος συγκριτικά με τα άλλα δύο acts της βραδιάς. Αυτό όμως δεν εμπόδισε τον κόσμο που είχε μισογεμίσει το venue να παρακολουθήσει με ενδιαφέρον το set τους. Οι ίδιοι οι Gentihaa, ειδικά ο frontman τους, ήταν πολύ ορεξάτοι και, όπως είπαν, προσπάθησαν να κάνουν το παν για να κερδίσουν τον χαμένο χρόνο εξαιτίας της πανδημίας. Η ηχοληψία τούς είχε φτιάξει αρκετά καλό ήχο, αν και ελαφρώς μουντό και με λίγο όγκο. Τα προηχογραφημένα μέρη (πλήκτρα, χορωδιακά, δεύτερα φωνητικά) συμπλήρωναν όμορφα την καλή απόδοσή τους. Ακούστηκαν συνθέσεις από το ντεμπούτο και μοναδικό album τους “Reverse Entropy” και αφιέρωσαν ένα τραγούδι σε μια φίλη της μπάντας από την Αγγλία που αυτήν την περίοδο δίνει μάχη για τη ζωή της.
Λίγο πριν από τις 21:30, οι Gentihaa κατεβαίνουν από τη σκηνή, ένα banner με το logo των Abyssus στήνεται πίσω από το drum kit και ο κόσμος, που στο ενδιάμεσο έχει αυξηθεί σημαντικά, αρχίζει να συγκεντρώνεται μπροστά, πράγμα που αποδεικνύει ότι οι Abyssus έχουν γίνει πολύ αγαπητοί. Και αυτό δεν οφείλεται στο γεγονός ότι είναι «δικά μας παιδιά». Σε τι οφείλεται, θα μου πείτε; Μέρος της απάντησης προκύπτει από την εμφάνισή τους εκείνο το βράδυ.
Χωρίς πολλά πολλά, οι Abyssus πάτησαν στο stage, ήταν ενεργητικοί, καλοπροβαρισμένοι, με επαγγελματική προσέγγιση και ωραία χημεία μεταξύ τους, λιτή αλλά καλή διάδραση με το κοινό, και εξαπέλυσαν μεγατόνους παλιομοδίτικου death metal, που τιμά τις επιρροές του και έχει απόλυτη στόχευση τη διασκέδαση. Επιλέγοντας tracks σχεδόν από όλη τη δεκαετή σταδιοδρομία τους, έκαναν τα πράγματα να ανάψουν μέσα στο club. Σχεδόν ακαριαία άρχισε το headbanging, τα πρώτα pits και το crowd surfing, ενώ έδρεψαν αντιδράσεις που, οριακά, ταιριάζουν σε headline act. Τα τραγούδια από το φετινό και πιο πρόσφατό τους album “Death Revival” γκέλαραν πολύ καλά με τον κόσμο, αλλά χαμούλης έγινε και με πιο παλιά tracks, όπως το “Into the Abyss”. Όταν ολοκλήρωσαν το set τους κατά τις 22:30, μέσα στο Κύτταρο επικρατούσε ευδαιμονικό κλίμα. Και εύλογα, καθώς για εμένα προσωπικά –αλλά και για πολύ κόσμο, φαντάζομαι– τέτοιες εμφανίσεις από τέτοιες μπάντες είναι ό,τι πιο κοντινό θα ζήσουμε ποτέ στο να ήμασταν τις αρχές των ‘90s σε live των Death, των Pestilence ή των Obituary.
Η βραδιά, όμως, όχι μόνο δεν είχε τελειώσει ακόμα, αλλά και επιφύλασσε το μεγάλο της δώρο προς εμάς. Το venue ψιλοάδειασε, καθώς πολλοί και πολλές βγήκαν έξω να πάρουν μια ανάσα φρέσκου (ή και όχι) αέρα, έγιναν οι απαραίτητες επισκέψεις στα bar, στο merch stand και στον χαλέ, στήθηκε κουβεντολόι, το crew ετοίμαζε τη σκηνή και γύρω στις 23:00 όλα ήταν έτοιμα για τη μεγάλη στιγμή.
Ένα banner με ένα από τα πιο iconic και αναγνωρίσιμα death metal logos δεσπόζει στη σκηνή, ο κόσμος σπεύδει να τιγκάρει το club, που πλέον μέχρι και η πόρτα της εισόδου άνοιγε με δυσκολία, ο φωτισμός χαμηλώνει και τέσσερις φιγούρες με αέρα βετεράνων στήνονται μπροστά μας. Στο κέντρο, η ψηλόλιγνη, ελαφρώς καμπουριαστή κορμοστασιά του Martin van Drunen, με την ασημένια χαίτη και το πονηρό χαμόγελο, που δίνει το οκέι για να αρχίσει ο πόλεμος. Βαρύ κι ασήκωτο ευρωπαϊκό death/doom… the old-school way, ασταμάτητο χτύπημα, κέφι που ξεχειλίζει, ήχος οδοστρωτήρας, ιαχές, κραυγές, μαλιακούρια, ξυλίκι, βίαιος χορός, συνθέτουν το οπτικοακουστικό πεδίο κάθε παρευρισκομένου στον χώρο. Το ξεκίνημα με tracks από το τελευταίο album “Necroceros” δίνει το στίγμα για αυτό που θα ακολουθήσει.
Ο van Drunen, σε μεγάλα κέφια, κάνει χαλαρό χαβαλέ με το κοινό και τους υπόλοιπους Asphyx στα διαλείμματα μεταξύ εκτελέσεων. Η νεκροζώντανη, σάπια και επιβλητική φωνή του είναι ένα κεφάλαιο του death metal από μόνη της. Ο Paul Baayens στην κιθάρα κινείται πάνω στη σκηνή με τρομερή ενέργεια και δείχνει να το απολαμβάνει γνησίως. Ο μπασίστας Alwin Zuur στέκει αγέρωχος και μοιράζει αβέρτα ογκώδη παλμό προς πάσα κατεύθυνση. Ο ογκόλιθος Stefan “Onassis” Hüskens, όπως τον αποκάλεσε ο van Drunen λίγο πριν αυτοσυστηθεί ως “μετενσάρκωση του Ντέμη Ρούσσου”, κοπανάει ασταμάτητα τα δέρματα του kit του και κάθε χτύπημα είναι σαν προστάζει τις κινήσεις των deathsters που κάνουν χαλασμό μπροστά από το stage. Όποτε οι Asphyx παίζουν πιο κλασικά κομμάτια τους, δηλαδή από τους πρώτους δύο δίσκους τους, το Κύτταρο κοχλάζει.
Botox Implosion
Molten Black Earth
Death… The Brutal Way
Asphyx (Forgotten War)
Deathhammer
We Doom You To Death
Wasteland of Terror
Scorbutics
The Nameless Elite
Forerunners Of The Apocalypse
Death, The Only Immortal
The Rack
Last One On Earth
Λίγο μετά τις 24:00, οι Asphyx έχουν πια τελειώσει το set που ετοίμασαν για να αποτελειώσουν το ελληνικό κοινό τους. Η εμφάνισή τους κρίνεται ως απόλυτα επιτυχημένη. Δεν πιστεύω ότι υπάρχει ούτε ένα άτομο που να βρέθηκε στο Κύτταρο το σαββατόβραδο αυτό και να πέρασε έστω μέτρια. Εντύπωση μου έκανε και ο αισθητά ανεβασμένος μέσος όρος ηλικίας όσων παρευρέθηκαν. Και δεν μιλάω απλά για κόσμο στα 30+, αλλά για κόσμο που έχει σχεδόν τα χρόνια των γονιών μου. Ή τα χρόνια των αρχισυντακτών του Rockway! Υπήρχε διάχυτη στην ατμόσφαιρα μια πείνα για ανόθευτο, βάρβαρο death metal, που συναυλιακά έχει αδικηθεί στη χώρα εδώ και κάποια χρόνια. Στο εξής, η εκρηκτική 5η Νοεμβρίου που ζήσαμε παρέα με τους Asphyx αξίζει να μας ξυπνά μνήμες και συναισθήματα που δυναμιτίζουν. Remember, remember the 5th of November…
770 
