Όταν έχεις 35 χρόνια ιστορία στο death metal, δεν είσαι μία ακόμα μπάντα του είδους, αλλά σου αξίζει να θεωρείσαι δομικό συστατικό ή μέρος του γενετικού υλικού του ήχου.
Και μόνο ως τέτοιο πρέπει να τιμάσαι. Την ευκαιρία μας να αποτίσουμε φόρο τιμής σε ένα τέτοιο μεγαθήριο θα έχουμε στις 5 του Νοέμβρη (ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ), που οι Ολλανδοί Asphyx θα περάσουν από τα μέρη μας για να σπείρουν τον όλεθρο και να μας παρασύρουν σε ένα old-school death metal ντελίριο. Αυτό από μόνο του είναι επαρκής αφορμή για να σπεύσει το rockway.gr και να ετοιμάσει για όλες κι όλους εσάς το ιδανικό ζέσταμα υπό τη μορφή συνέντευξης. Ο Πέτρος “Rack” Μπεϊμανάβης σήκωσε στους φαρδιούς και εύρωστους ώμους του το βαρύ φορτίο της συνομιλίας με το death metal icon που ακούει στο όνομα Martin van Drunen και σερβίρει στις οθόνες σας ζεστά ζεστά όσα έχει να σας πει. Έχετε ετοιμαστεί για death… the brutal way;
–Γεια σου, Martin! Καταρχάς, ευχαριστώ πολύ για τον χρόνο που μας διαθέτεις. Είναι μεγάλη μας χαρά και τιμή να φιλοξενούμε τους Asphyx στο rockway.gr. Τι λες; Πάμε να ξεκινήσουμε;
Γεια σου, Πέτρο. Σας ευχαριστούμε για τη φιλοξενία! Είναι μεγάλη μας ευχαρίστηση. Πάμε κατευθείαν να αρχίσουμε!
-Παρότι οι περισσότερες μπάντες πάντα λένε πως ο τελευταίος δίσκος τους είναι και ο καλύτερός τους, στο τέλος αποδεικνύεται ότι ελάχιστες είχαν δίκιο να υποστηρίζουν κάτι τέτοιο, καθώς οι οπαδοί τους τείνουν να διαφωνούν. Στη δική σας περίπτωση, πάρα πολλοί οπαδοί σας πιστεύουν ότι το “Necroceros” είναι ό,τι καλύτερο έχετε βγάλει έως τώρα. Ποιο είναι το μυστικό των Asphyx; Γιατί το “Necroceros” είχε τέτοιον αντίκτυπο στo κοινό σας;
Οι Asphyx δεν έχουν κανένα μυστικό. Κάνουμε αυτό που μας αρέσει και, κυρίως, ακολουθάμε το ένστικτό μας. Επειδή είμαστε και οι ίδιοι μεταλλάδες, το σημαντικότερο είναι να απολαμβάνουμε το metal που φτιάχνουμε. Και αν εμείς τα δώσουμε όλα στο νέο μας υλικό, το ίδιο θα κάνουν και οι οπαδοί μας. Δεν μας λες και τους πιο ταλαντούχους μουσικούς, αλλά ξέρουμε πώς να γράψουμε και να ενορχηστρώσουμε βάρβαρο death metal, εύληπτο από κάθε deathster.
Ασφαλώς, είμαστε ευλογημένοι που ο Paul γράφει τέτοιες ριφάρες, και για εμένα, ως τραγουδιστή, η ρυθμική του προσέγγιση είναι ουσιώδης για να βάζω από πάνω τους φωνητικά. Βγαίνει απολύτως φυσικά. Είμαστε μαζί από το 2007 και το πράγμα ωρίμασε στο “Necroceros”. Προσωπικά, αν πάω πίσω στον χρόνο, τα “Death… The Brutal Way”, “Deathhammer”, “Incoming Death” και “Necroceros” αποτυπώνουν την εξέλιξη των Asphyx.
Ακόμα βελτιωνόμαστε και κατεβάζουμε ιδέες που θα αρέσουν στους οπαδούς μας όσο και σε εμάς. Όμως, πάντα θα έχουν το γνώριμο και αναγνωρίσιμο στιλ των Asphyx. Συμφωνώ μαζί σου, όταν οι μπάντες λένε ότι η τελευταία τους δουλειά είναι η καλύτερή τους, τις περισσότερες φορές αυτό απέχει πολύ από την αλήθεια. Αλλά για εμάς, το “Necroceros” είναι ό,τι καλύτερο έχουμε βγάλει. Μας φαίνεται πολύ λογικό που το ίδιο ισχύει και για τους οπαδούς μας.
–Ο τίτλος “Necroceros” αποτελείται από μια πολύ δυνατή αλλά παράξενη λέξη που πραγματικά καρφώνεται στο μυαλό. Τι σημαίνει και πώς τη σκαρφίστηκες;
Είναι ένα φανταστικό βδέλυγμα που κατέβασε η γκλάβα μου. Μου αρέσει πολύ να παίζω με τη γλώσσα. Όπως και το “Deathhammer”, το “Necroceros” δεν είναι υπαρκτή λέξη. Αφότου ολοκληρωθεί κάθε μας album, το πρώτο που μου αρέσει να κάνω είναι να βρίσκω τίτλο για το επόμενο. Τούτη τη φορά, όμως, δεν ήθελα να χρησιμοποιήσω πάλι τη λέξη “death” στον τίτλο, αλλά δεν ήθελα να σπάσω και την παράδοση των Asphyx. Έτσι, βρήκα την εναλλακτική του “νεκρός”, αλλά το ίδιο είχαν κάνει πολλοί άλλοι. Έπειτα, είχα μια ιδέα για ένα τραγούδι που μίλαγε για μια γιγάντια, διαγαλαξιακή, αδηφάγα οντότητα που καταπίνει ολόκληρους πλανήτες και απορροφά κοσμική ενέργεια. Ήθελα να χαρίσω σε αυτό το καταστροφικό τέρας ένα ταιριαστό όνομα. Τότε συνδύασα το “νεκρός” με το “ρινόκερος” και το κτήνος γεννήθηκε. Ρώτησα τα παιδιά αν τους φαινόταν δυνατός τίτλος, και όλοι είπαν ότι το λάτρεψαν. Οπότε, είχαμε βρει άλλον έναν πολύ ταιριαστό τίτλο για δίσκο. Με τον κλασικό death/doom τρόπο των Asphyx, ο “Necroceros” ξεπήδησε από την πιο κοντινή μαύρη τρύπα του γαλαξία μας για να καταβροχθίσει τη Γη αλλά και το υπόλοιπο σύμπαν.
–Οι Asphyx υπάρχουν για περισσότερα από 30 χρόνια, παραμένοντας πιστοί στον ωμό death/doom ήχο από την πρώτη μέρα, παρότι μόνο ένα από τα αρχικά μέλη υπάρχει ακόμα στην μπάντα. Τι θα έλεγες ότι έχει μείνει ίδιο, πόσο έχετε αλλάξει και τι σας κάνει να συνεχίζετε;
Αν μου επιτρέπεις να σε διορθώσω, στους Asphyx –όπως και στους Napalm Death, παρεμπιπτόντως– δεν υπάρχει πλέον κανένα κυριολεκτικά αρχικό μέλος από τότε που ο Bob Bagchus αποφάσισε να μας αφήσει. Εμείς, όμως, δείξαμε επιμονή και συνεχίζουμε. Και αυτό είναι που παραμένει ίδιο. Η προσήλωση και η αφοσίωση μας στους οπαδούς μας και στο metal, γενικότερα. Είμαστε μεταλλάδες πάνω απ’ όλα, και αυτό δεν θα αλλάξει ποτέ. Το πάθος και η χαρά για αυτό που κάνουμε και για αυτό που ακόμα μπορούμε να κάνουμε είναι έτσι όπως ήταν και στις αρχές των Asphyx. Και δεν είναι μόνο αυτό. Πρέπει να κουβαλάς τους Asphyx στα κόκαλα, στο αίμα και στα σωθικά σου. Κάθε φορά που ανεβαίνουμε στη σκηνή, ξέρουμε ότι αυτό υπάρχει.
Να παίζουμε ζωντανά και να ηχογραφούμε ξεχωριστούς δίσκους· αυτό μας κάνει να συνεχίζουμε. Θέλω να πω, κάνουμε αυτό που τόσο πολλοί άνθρωποι ονειρεύονται. Πώς γίνεται να μην το εκτιμάς και να μη νιώθεις πόσο ξεχωριστό είναι; Θα συμφωνούσε όλη η μπάντα μαζί μου αν πω ότι θα συνεχίσουμε για όσο μπορέσουμε. Το μόνο που άλλαξε με τα χρόνια είναι ότι πλέον δεν προβάρουμε. Κυρίως λόγω των αποστάσεων. Οπότε, κάθε δίσκος ξεκινά με τα riff που γράφει ο Paul στο σπίτι του και μου τα στέλνει μέσω email. Στις πρώτες μας ημέρες, τα πάντα γεννιούνταν μέσα στο προβάδικο. Πες ότι αυτό είναι κάτι σαν εξέλιξη για τους Asphyx· η χρήση της ψηφιακής οδού προς όφελός μας. Κατά τ’ άλλα, οι τελικές ενορχηστρώσεις προκύπτουν μέσα από πρόβες και οι συναυλίες μας είναι τόσο έντονες όσο ήταν χρόνια πριν. Μια σκηνή θα είναι πάντα μια σκηνή και είναι εκεί για να τη διαλύσουμε και να κάνουμε μια death/doom γιορτή μαζί με τους τρελαμένους οπαδούς μας!
-Ομολογουμένως, ένα από τα πράγματα που κάνουν τους Asphyx να ξεχωρίζουν είναι το πολύ ευδιάκριτο τραγουδιστικό στιλ. Ποιες επιρροές κρύβει και πώς γίνεται να ακούγεται τόσο ξεχωριστό;
Χαχα, πέτυχες τον κατάλληλο άνθρωπο για αυτήν την ερώτηση. Πρώτον, σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια! Οι επιρροές μου ξεκινούν κατευθείαν από τον Lemmy και τον Cronos, οι οποίοι με έκαναν θαυμαστή των μη μελωδικών φωνών. Με επηρέασαν επίσης ο Tom Araya και ο Jeff Becerra. Εκτός metal, γουστάρω πολύ κάτι παλιά, ποτισμένα στο ουίσκι λαρύγγια: Howlin’ Wolf, John Lee Hooker, Big Mama Thornton. Ίσως να συγκαταλέγεται και ο Bon Scott σε αυτά, καθώς οι AC/DC έπαιζαν μια εκκωφαντικά βαριά μορφή blues. Από εκεί, λοιπόν, και από την παρόμοια φωνητική προσέγγιση του Lemmy και του Cronos, πήρα κι εγώ τον τρόπο μου να ερμηνεύω.
Ο Paul κι εγώ ταιριάζουμε απόλυτα ως προς αυτό. Ουσιαστικά, ταυτιζόμαστε. Ποτέ δεν χρειάζεται να σκεφτώ πού και πώς πρέπει να μπουν οι φωνητικές μου γραμμές όταν γράφει ένα riff. Όλα ρέουν πολύ φυσικά. Θα έλεγε κανείς ότι είναι ένα δώρο και ότι κάποια καλή τύχη μάς κατέστησε συνθετικό δίδυμο. Ίσως αυτό να είναι μέρος του μυστικού των Asphyx, για να σε πάω πίσω στην πρώτη σου ερώτηση.
Πώς γίνεται να ακούγομαι τόσο ξεχωριστός; Δεν έχω την παραμικρή ιδέα. Απλά συμβαίνει. Βέβαια, εξασκούμαι για να το διατηρώ. Πρέπει να δείχνω πειθαρχία για να είμαι σε φόρμα. Όπως οι ποδοσφαιριστές δεν γίνεται να βγαίνουν στο γήπεδο και να παίξουν καλά αν δεν προπονούνται τακτικά, έτσι κι εγώ πρέπει να φροντίζω να αποδίδω καλά.
-Martin, είναι γνωστό ότι είσαι βιβλιοφάγος. Πιθανότατα, αυτή σου η δραστηριότητα αποτυπώνεται στους στίχους του συγκροτήματος. Μπορείς να με ξεναγήσεις στις στιχουργικές θεματικές σου και, ενδεχομένως, να μου πεις από πού αντλείς έμπνευση;
Ναι, τα βιβλία είναι το δεύτερο μεγαλύτερο πάθος μου μετά το metal, και το διάβασμα μου δίνει πολλή έμπνευση, είτε διαβάζω ιστορία, είτε μυθοπλασία, είτε δοκίμια. Στους Asphyx προσπαθώ να αναμειγνύω διάφορες θεματικές. Και σίγουρα κάποια θέματα επανέρχονται, όπως ο πόλεμος, τα ιστορικά γεγονότα, η φουτουριστική μυθοπλασία ή τα τυπικά για το death metal τραγούδια για αιματοκύλισμα και ξαντεριάσματα. Ενδεικτικά για τα τελευταία είναι τα “Candiru”, “The Feeder” και “Botox Implosion”.
Στο album “Necroceros” (το ίδιο το ομότιτλο είναι ατόφια μυθοπλασία), το “Molten Black Earth” μιλάει για την αρματομαχία του Κουρσκ κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Το “Yield or Die” είναι λίγο πολύ η συνέχεια του “Forerunners of the Apocalypse”, επειδή τώρα τελευταία με συναρπάζει η Μογγολική Αυτοκρατορία υπό τον Τζένγκις Χαν. Για την καταπολέμηση της τρομοκρατίας γράφω στο “The Nameless Elite”. Διαβάζω κάποια βιβλία για κάτι διεθνείς μονάδες με σπεσιαλίστες που πράγματι μας προστατεύουν από τις δειλές τρομοκρατικές επιθέσεις.
Το “Three Years of Famine” αφορά ένα από τα χειρότερα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, όταν περίπου 120 εκατομμύρια Κινέζοι λιμοκτόνησαν εξαιτίας της τρελής πολιτικής του Μάο. Με σόκαρε τρομερά όταν διάβασα πώς αυτός ο άρρωστος νους οδήγησε τόσους συμπατριώτες του στην απόλυτη πείνα. Εδώ αξίζει ένα τεράστιο μπράβο στον Paul που έντυσε μουσικά τόσο καλά τους στίχους μου για αυτό το φριχτό γεγονός. Όσο διαβάζω ιστορία και ενδιαφέροντα μυθιστορήματα, παράλληλα παρακολουθώ ό,τι συμβαίνει στο σήμερα, επειδή δυστυχώς το παρελθόν επαναλαμβάνεται, και έτσι ποτέ δεν στερεύω από πηγές.
-Το death metal των Asphyx’s είναι σίγουρα παλιομοδίτικο και αποτελείται από τα βασικά συστατικά του ήχου. Πολλά νεότερα συγκροτήματα, όμως, επιδιώκουν να οδηγήσουν το death metal σε νέα άκρα. Κάποια προσπαθούν να είναι τα πιο γρήγορα ή τα πιο βαριά. Άλλα πειραματίζονται με την κακοφωνία και την υψηλή τεχνική. Και πάντα υπάρχουν και αυτά που κυνηγούν να ακούγονται και να φαίνονται τα πιο σατανικά, τα πιο μοχθηρά κ.ο.κ. Παρακολουθείς το παρόν της σκηνής; Πώς σου φαίνονται οι νέες μπάντες που τραβούν διαφορετικό δρόμο;
Ξέρεις, το metal ήταν πάντα μια αναζήτηση για τα άκρα. Αλλά, για να είμαι ειλικρινής, πιστεύω ότι τον έφτασε αυτόν τον στόχο πριν από καιρό. Όμως, αυτό δεν έχει μεγάλη σημασία. Το σημαντικό είναι οι deathsters να πιστεύουν αληθινά σε αυτό που κάνουν. Να βγαίνουν στη σκηνή με στόχο να τα καταστρέψουν όλα. Όχι κυριολεκτικά, αλλά να είναι σαν πεινασμένοι λύκοι που τα δίνουν όλα και στο τέλος παίρνουν την ανταμοιβή τους. Στην περίπτωσή μας, ένα ξεθεωμένο κοινό που κραυγάζει μέσα στην ευγνωμοσύνη.
Δυστυχώς, έχω δει πολλές μπάντες που με έκαναν να αναρωτιέμαι “Τι διάολο κάνετε εσείς σε μια σκηνή; Έχετε κάνει τον κόσμο να βαριέται θανάσιμα και αποτελείτε προσβολή για το death metal”. Συμπτωματικά, το νόημα το έχουν πιάσει οι OSDM μπάντες, παλιές και νεότερες. Και, ευτυχώς, υπάρχουν πολλές τέτοιες αυτήν τη στιγμή σε όλο τον κόσμο. Με ευχαριστεί πολύ να τις βλέπω να παίζουν, να είναι περήφανες και να περνούν καλά. Όπως κάνουμε κι εμείς. Επίσης, κυκλοφορούν πολλά καλά albums. Ίσως δεν είναι όλα τους και τόσο πρωτότυπα, αλλά και πώς να γίνει αυτό έπειτα από τόσους δίσκους που βγήκαν ανά τις δεκαετίες; Αν όλα γίνονται για καλό σκοπό, δηλαδή για το καλό του metal, τότε έτσι πρέπει.
-Τι θα συμβεί στο μέλλον για τους Asphyx; Υπάρχουν πλάνα για νέο δίσκο;
Πρώτα απ’ όλα, θα έρθουμε στην Αθήνα! Χαχα! Αισίως, το μέλλον θα φέρει πολλές συναυλίες παντού στον πλανήτη, πράγμα για το οποίο ζούμε. Πάντα υπάρχουν πλάνα για μια νέα δουλειά. Το θέμα είναι πότε θα την έχουμε έτοιμη. Αλλά απέχουμε ακόμα από αυτό το σημείο. Έχουμε μερικές γαμάτες ιδέες, τις οποίες πρέπει να δουλέψουμε ενόσω θα περιοδεύουμε, και μετά βλέπουμε.
-Όπως είπες κι εσύ, σύντομα θα είστε στην Αθήνα. Ύστερα από δέκα χρόνια, μάλιστα. Τι θυμάσαι από την τελευταία φορά που παίξατε εδώ; Και τι μας έχετε ετοιμάσει;
Θυμάμαι ότι γινόταν χαμός και ότι έκανε και γαμώ τις ζέστες! Ο χώρος ήταν φίσκα με τρελαμένους Έλληνες deathsters! Και θυμάμαι ότι μετά τη συναυλία έγινα σκουπίδι από το πιώμα και πέρασα πολύ καλά με φίλους και οπαδούς. Νομίζω πως όλοι ξέρουν ότι πάντα περνάμε καλά στην Ελλάδα, μας φέρονται καλά παντού και οι οπαδοί έχουν μια ευχάριστη ζούρλα. Οπότε, ανυπομονούμε να ξανάρθουμε!
Είμαι σίγουρος ότι θα είναι ένα αξιομνημόνευτο show, γεμάτο ενέργεια, αυτό στην Αθήνα. Και εφόσον δεν έχουμε παίξει εκεί κανένα τραγούδι από το “Necroceros”, θα ρίξουμε βάρος στην πιο πρόσφατη δουλειά μας. Το σίγουρο είναι ότι θα φτιάξουμε ένα βάρβαρο μείγμα από παλιά και καινούργια τραγούδια.
–Για το τέλος, Martin, συμπλήρωσε ό,τι θέλεις να πεις στους οπαδούς σας στην Ελλάδα.
Ως συνήθως, μπορείτε πάντα να μας πετύχετε στο ξενοδοχείο, σε κάνα μπαρ, στους δρόμους της πόλης ή στον συναυλιακό χώρο για να σας υπογράψουμε ό,τι θέλετε και για να βγείτε καμιά φωτογραφία με τις γερασμένες ασχημόφατσές μας. Τα λέμε σύντομα!
464 
