ARCANA: “Letters From A Lost Soul-Act I: The World One Forms”

EP

Είδος: Progressive rock
Εταιρεία: Asher Media Relations
Ημερομηνία κυκλοφορίας: 6 Νοεμβρίου 2020

Το πολυχρησιμοποιημένο όνομα “Arcana” αποτελεί στην περίπτωση αυτή ένα “one man project”. O Rogan McAndrews, από το Calgary του Καναδά, είναι ο απόλυτος πρωταγωνιστής, καθώς συνθέτει όλη τη μουσική, υφαίνει την ιστορία, παίζει κιθάρα, μπάσο, synths και τραγουδάει, ενώ έχει βάλει αρκετά το χεράκι του και στην παραγωγή.

Ξεκινώντας από την ιστορία που επιχειρεί να μας αφηγηθεί μουσικά ο McAndrews, το συγκεκριμένο EP αποτελεί το πρώτο μέρος της Space Rock Opera, όπως ο δημιουργός της την χαρακτηρίζει, με τον τίτλο “Letters From A Lost Soul”. Ο ήρωας της ιστορίας, ο Damian, που ενσαρκώνεται φωνητικά από τον McAndrews, επιχειρεί να ξαναφτιάξει τη ζωή του και τη σχέση του με τη γυναίκα του Hope και την κόρη του Cassidy. Ουσιαστικά είναι μια ιστορία αγάπης μέσα από τα γράμματα του Damian στη γυναίκα και το παιδί του που παράλληλα ρίχνουν φως στις αγωνίες και τους εφιάλτες του.

Μουσικά, όταν έχεις ανδρωθεί ηχητικά στον τόπο που άνοιξε τους ορίζοντες του προοδευτικού rock και δηλώνεις βασική σου επίδραση τους θρύλους Rush, έχεις ήδη βάλει τον πήχη σε μεγάλα ύψη. Και πράγματι η μουσική των Arcana γενικότερα κάθεται κάτω από την ομπρέλα αυτού του ιδιώματος. Αν και τα σχεδόν 22 λεπτά του EP είναι μάλλον λίγα για να συμπληρώσεις μια σίγουρη ετυμηγορία, η πρόθεση είναι να προσεγγίσει το ανάλογο κοινό, καθώς τα ονόματα των επιδράσεων περιλαμβάνουν επίσης τους Leprous και τους Caligula’s Horse.

Με μια εισαγωγή που θυμίζει έντονα κινηματογραφικό score, το λυρικό “Letters From A Lost Soul” ανοίγει σύντομα την πόρτα στη μουσική των Arcana. Το “Wings” είναι ένα instrumental που αποκαλύπτει όμως τον ήχο τους με πληρότητα. Πάνω σε μια σταθερή, πειθαρχημένη ρυθμική βάση, τα θέματα μοιάζουν να περιστρέφονται και να συγκρούονται αρμονικά, μέχρι που διακόπτονται από ευγενικά ambient χωρία. Η επιμονή, η αγωνία και μια διστακτική μελαγχολία καταλήγουν σε ένα κινηματογραφικό φινάλε.

Στο πιο άμεσο “Tailwind”, θεματικά είναι έντονη η παρουσία της γυναίκας του ήρωα της ιστορίας, της Hope, που ενσαρκώνεται από την τραγουδίστρια Anna Draper. Πιο συγκεκριμένο και προσιτό σαν άκουσμα, μπορεί να παίξει το ρόλο του single για ευρύτερο φάσμα ακροατών, ενώ έχει ενδιαφέροντα θέματα στα synths. Το EP κλείνει με το “Octosun/Wings (Reprised)”, που ουσιαστικά αποκαλύπτει όλη την παλέτα των Arcana. Έχοντας την αίσθηση του ολοκληρωμένου, από την κινηματογραφικά πανοραμική του έναρξη, στο δυνατό του ξέσπασμα και τελικά στο προωθητικό του εξόδιο που σταδιακά κορυφώνεται, αφήνει μια πιο συγκεκριμένη σφραγίδα για τις συνολικές επιδιώξεις του σχήματος και ανοίγει την όρεξη για περισσότερα.

Με την πολύτιμη συνδρομή του ντράμερ Deyson Thiara, που ανέλαβε επίσης τη μίξη και το mastering, ο Rogan McAndrews δοκιμάζει πια ενεργά τις δικές του δυνάμεις (μετά από το πέρασμα του σαν μπασίστας από τους Red Cain) στη μουσική ανάπλαση ιστοριών που συνδυάζουν την επιστήμη, τη μυθολογία και την αντοχή του ανθρώπινου πείσματος.

Με έναν πιο οργανικό ήχο, ιδιαίτερα στα τύμπανα και πιο απαιτητικά φωνητικά που θα δώσουν πνοή και πιο ανάγλυφη ζωή στους χαρακτήρες, έχουμε να περιμένουμε πολλά ενδιαφέροντα στο άμεσο μέλλον.

Facebook: https://www.facebook.com/arcanabandofficial

Website: https://thearcanacollective.com/?fbclid=IwAR1mvmoFqu5lDGQbY-lZamWV18B3n4sc-B1gm5oRUiQv0oT_MheW10IFRWw

Instagram: https://www.instagram.com/arcanaband_official/?fbclid=IwAR2CC0tKqETGtDoVEUGNQphuOGZKHpR7wGyJGeA-eyh2Rpu_u_ps6Fe0clc

621
About Γιώργος Γεωργίου 540 Articles
Συνηθίζουν να λένε, «δείξε μου τους φίλους σου να σου πω ποιος είσαι»… Αν μπορούσε λοιπόν να ιδρύσει το δικό του “Cabaret Voltaire”, στους τοίχους του θα είχε κορνίζες με φωτογραφίες του Τάκη Τλούπα και πίνακες των David Bomberg και Edward Hopper. Πάνω στο πατάρι θα είχε τις δύσκολες περιπτώσεις, αυτούς που αν τελικά μάλωναν μεταξύ τους, θα έπρεπε να γίνει σε απομόνωση. Σε ειδικό “triryche design” τραπεζάκι ο Tate με τον De Garmo, και ακριβώς απέναντι σε ευρύχωρο καναπέ ο Fish με τον Steve Hogarth. Μοναχικό τραπέζι με κηροπήγιο και θέα από μικρό παράθυρο στην ομίχλη της πίσω αυλής ο Simon Jones. Φθαρμένο ημίψηλο σκαμπό και μίνι μπαρ δίπλα του για τον Nick Cave. Σκαλιστή πολυθρόνα για τον Ronnie James Dio, και κάθισμα VIP από το Villa Park για τον μουστάκια άρχοντα των ριφ. Φουτουριστικό κουπέ για τρεις σεβάσμιους κυρίους από τον Καναδά, μην τον ρωτήσεις ποιους. Κάτω σε περίοπτη θέση στο μπαρ, τον μορφονιό Joakim Larsson, για να τραβά τις ωραίες γυναίκες, και δίπλα του τον Jim Matheos να τον συμμαζεύει με την ψυχραιμία του όταν χρειάζεται. Σε ένα μικρό τραπέζι στην πιο σκοτεινή γωνιά, η περίεργη παρέα του David Sylvian, του Neil Hannon και του Paddy McAloon. Όταν κάθονται στο μπαρ και οι νεότεροι Einar Solberg, Daniel Tompkins και Daniel Estrin, η χημεία είναι πια ιδανική. Καθόλου άσχημα κι απόψε…