Είδος: Progressive Rock
Δισκογραφική: Karisma Records
Ημερομηνία κυκλοφορίας: 12 Ιουνίου 2020
Έβδομο θανάσιμο αμάρτημα για τους αθεράπευτα νοσταλγούς των 60’s και 70’s Νορβηγούς. Με πολύχρωμες δόσεις μαγείας και τρέλας, οι ταξιδιώτες στο χρόνο γράφουν “ένα άλμπουμ για δυο ντράμερ”, υπερτονίζοντας προκαταβολικά την καταλυτική δράση και σημασία των κρουστών στο νέο τους δίσκο.
Για όσους διαβάζουν για πρώτη φορά το παράξενο όνομα του πενταμελούς μουσικού βαν από το Trondheim, η πρώτη οδηγία έχει να κάνει με τη διαχρονική αξία της μουσικής παράδοσης. Αν ζεις αυστηρά την εποχή σου και τα σύγχρονα σινιάλα μιλούν επαρκώς στην ψυχή σου, δεν έχεις λόγο να στρέψεις τα αυτιά σου προς τα εδώ. Αν όμως η μουσική είναι μια αέναη ανάσα ζωής που διασχίζει το χρόνο, αυτοί οι σεβάσμιοι κύριοι έχουν ετοιμάσει για άλλη μια φορά ένα πλήθος από υπέροχες παγίδες που θα ερεθίσουν πανεύκολα τη νοσταλγία σου.
Όσο εύκολο μοιάζει να ανακαλύψεις τις επικλήσεις γνωστών ονομάτων του χώρου από το παρελθόν, τόσο δύσκολο είναι να αφορίσεις και να απαξιώσεις μια μουσική πολυεπίπεδη, ευέλικτη, περιγραφική και περισσότερο από όλα συναισθηματική. Δεν κάνεις λάθος αν αυτό το “In Aspic” στο όνομά τους σου φέρει στο μυαλό το άλμπουμ των King Crimson του 1973, που μαζί με τους πρώιμους Floyd, τους Eloy και τους Genesis, έχουν σκορπίσει τους σπόρους τους στην αυλή των Νορβηγών. Όσο κι αν το νέο τους έργο έχει μια πιο έντονη επιμονή σε ακουστικές φόρμες, η αγάπη και η αντανάκλαση του παραδοσιακού hard rock των 70’s, με τους Black Sabbath στην κορυφή των προτιμήσεων, θα βρουν ξανά το δρόμο. Και αν οι απόπειρες περιγραφής της ταυτότητας των Arabs In Aspic συνήθως αναλώνονται σε Ευρωπαίους μουσικούς πρωτοπόρους, δεν μπορώ να παραβλέψω τα έντονα κύματα της περιπαιχτικής, εκκεντρικής παράνοιας του Alice Cooper των 70’s, τις funk αλλά και bossanova μανούβρες των πιο σύγχρονων Phish, και κατά συνέπεια τα ψυχεδελικά τεχνάσματα των Grateful Dead.
Με έξι ιδιαίτερα μουσικά κεφάλαια, περιγράφεται, ανιχνεύεται και στηλιτεύεται η άνευ όρων παράδοση του σύγχρονου ανθρώπου και περισσότερου του νέου στην ψηφιακή εποχή και τα δεδομένα της. Με τον εμφατικό τίτλο “I Vow To Thee, My Screen”, με εμφανή αφετηρία ειρωνείας τον βρετανικό πατριωτικό ύμνο του 1921 “I Vow To Thee, My Country”, αρχίζει μια αναμφίβολα Floyd-ική ξενάγηση στην ατμοσφαιρική πτυχή των Νορβηγών αλλά και τον εθισμό στην οθόνη του υπολογιστή. Περισσότερο στριφνό και περιπετειώδες το “Lullaby For Modern Kids Part 1”, αλλάζει αισθητά τη διάθεση και την ποικιλία των ρυθμών, για να ακολουθήσει το σύντομο δεύτερο μέρος με τη δολοφονική παράνοια των στίχων να συγκρούεται αλλόκοτα με τον μουσικό λυρισμό του.
Η jazzy/funky ευδαιμονία του “High Tech Parent” σίγουρα περιέχει μια σαρκαστική ελαφρότητα για την έλλειψη ουσιαστικής ανθρώπινης επικοινωνίας στον κόσμο των υπολογιστών. Στο ομότιτλο οι εθιστικές φωνητικές μελωδίες σχεδόν κλέβουν την παράσταση από τόσα άλλα υπέροχα που συμβαίνουν ταυτόχρονα, αλλά είναι τόσο εύστοχη η διαδοχή τους στην απόπειρα κάποιου να ξεφύγει απεγνωσμένα από μια παγίδα. Το χορταστικό “Heaven In Your Eye” ξεπερνά τα 16 λεπτά, έχοντας χώρο και χρόνο για όλες τις μεταμφιέσεις των Νορβηγών, καθώς το τραγούδι ταξιδεύει προσπερνώντας ακόμα και ethnic ελιγμούς ενώ κάποια βαριά ριφ επιστρέφουν να δώσουν το χρώμα τους.
Για τους κυνικούς θα ακουστεί αφόρητα παρωχημένο να βάλλεις κατά της τεχνολογίας, κουνώντας τη σημαία του vintage prog rock. Βέβαια, η μουσική δεν είναι δικαστική διαμάχη ούτε εξίσωση με μια απόλυτη αριθμητική αλήθεια. Μέσα στο αμέτρητο εύρος της και τους δικούς της νόμους, οι παλαιομοδίτες εραστές της από το Trondheim συνεχίζουν να δίνουν πολύχρωμους λόγους ρυθμών, εντυπώσεων και συναισθημάτων για όσους απολαμβάνουν ελεύθεροι από τις συμβάσεις του χρόνου.
Official website: http://www.arabsinaspic.org/
Facebook: https://www.facebook.com/arabsinaspic/
Twitter: https://twitter.com/arabsinaspic
Youtube channel: https://www.youtube.com/user/dragedraug
960 
