Έφτασε λοιπόν ο καιρός οι Φιλανδοί cello rockers να παρουσιάσουν το νέο τους πόνημα, μετά από σχεδόν 5 έτη. Και το όνομα αυτού “Cell-0” όπως είχε ανακοινωθεί πριν από μερικούς μήνες. Με το ευφάνταστο λογοπαίγνιο του τίτλου τι μπορεί να θέλουν να πουν; Αφενός ότι το κυρίαρχο όργανο είναι όπως πάντα το τσέλο και αφετέρου ότι επιστρέφουν στο αρχικό “κύτταρο” της μουσικής τους ίσως; Πολύ πιθανόν γιατί το άλμπουμ αυτό είναι το πρώτο καθαρά ορχηστρικό μετά από πάρα πολλά χρόνια.
Εξάλλου όπως μου είχε πει και στη συνέντευξή του ο ντράμερ του σχήματος Mikko Sirén, η περιοδεία για τα 25 χρόνια από το ντεμπούτο τους (που τους έφερε ξανά από τα μέρη μας) υπήρξε κάτι σαν “αναζωπύρωση” της φλόγας για επιστροφή σε instrumental κομμάτια, τόσο από τους ίδιους όσο και από το feedback που εξέλαβαν από τον κόσμο. Έτσι λοιπόν φτάσαμε στην κυκλοφορία του “Cell-0” και σε αυτό που έκανε γνωστούς (και αγαπητούς) τους Apocalyptica. Το “ξεχαρβάλωμα” των cellos με τη metal αισθητική και το “μπόλιασμά” της με την κλασική κουλτούρα ή και το αντίστροφο.
Τρία κομμάτια είχαν δει το φως της δημοσιότητας ήδη από πέρυσι (τα “Ashes Of The Modern World”,“Rise”, “En Route To Mayhem”) και το αποτέλεσμα ήταν κάτι παραπάνω από ενθαρρυντικό για το περιεχόμενο του άλμπουμ. Παρόλο που η συνεργασία τους με τραγουδιστές όλα αυτά τα χρόνια, προσέδωσε έναν έξτρα τόνο στο στυλ τους και τους έκανε πιο γνωστούς σε ευρύτερο κοινό, το ορχηστρικό κομμάτι ήταν αυτό που τους έκανε πάντα ξεχωριστούς. Έτσι και εδώ επιστρέφουν στις ρίζες τους θυμίζοντας εποχές “Inquisition Symphony”, “Cult” ή ακόμη και “Reflections”.
Με την προσθήκη των ντραμς (σε σχέση με τα 2 προαναφερθέντα άλμπουμ) να “γεμίζει” ακόμη περισσότερο τον ήχο οι Apocalyptica παραδίδουν ένα άλμπουμ που πολύς κόσμος ίσως περίμενε αρκετό καιρό. Με το “Ashes Of The Modern World” να είναι γνωστό, το 2ο κατά σειρά στο άλμπουμ “Cell-0” αφού αφήνει πίσω του μια πένθιμη εισαγωγή, επιδίδεται σε ένα τσελομεταλλικό “όργιο” οργάνων και με ωθεί να προσπαθήσω να κάνω πράξη ότι έκανα και σχεδόν πριν 20 χρόνια. Να τραγουδήσω δηλαδή υποτιθέμενους στίχους “πάνω” από τη μουσική.
Έξυπνα τοποθετημένο και το “Call My Name” μετά το πολύ δυνατό “En Route To Mayhem”, όπου η “γλυκιά μελαγχολία” του αναπτύσσεται σταδιακά, υποβοηθούμενη και από το διακριτικά έντονο παίξιμο του Mikko. Στο “Fire & Ice” η χρήση και άλλων οργάνων στην εισαγωγή (φλάουτο, γκάιντα) σε ταξιδεύει στη φιλανδική ύπαιθρο, μέχρι να “προσγειωθείς” σε κάποιο ξέφωτο και να απολαύσεις το υπόλοιπο του κομματιού χωμένος μέσα στο χιόνι. Εξίσου όμορφο και το “Scream For The Silent” με το κρεσέντο στο σόλο και το fade out στο τελείωμά του. Και μετά την ψυχική κάθαρση με το “απαλό” “Catharsis”, το άλμπουμ κλείνει με τις εναλλαγές στην ατμόσφαιρα (ελέω και πλήκτρων) του “Beyond The Stars”.
Εν κατακλείδι το “Cell-0” είναι ένα πολύ καλό άλμπουμ, αντάξιο του ονόματος που έχουν χτίσει όλα αυτά τα χρόνια οι Apocalyptica, σεβόμενο τόσο τους ίδιους όσο και τους οπαδούς τους. Δεν περιέχει κάποια φοβερή καινοτομία (δε ζητάμε τέτοια πράγματα), όμως περιέχει πολύ καλή μουσική φτιαγμένη από συνειδητοποιημένους μουσικούς για ακροατές με συνειδητοποιημένο εσωτερικό ακουστικό κόσμο. Επομένως εν τη απουσία λόγου, έχουμε να κάνουμε με υπερχείλιση συναισθημάτων και αυτό είναι αρκετό. So, let the cellos talk!
https://www.facebook.com/Apocalyptica/
671 
