ANNEKE VAN GIERSBERGEN: “The Darkest Skies Are The Brightest”

ALBUM

Είδος: Acoustic pop/rock
Εταιρεία: Inside Out Music
Ημερομηνία κυκλοφορίας: 26 Φεβρουαρίου 2021

Λίγο πριν τα μέσα της δεκαετίας του ’90, εμφανίστηκε στον ευρύτερο χώρο του σκληρού ήχου εισάγοντας, μάλλον ακούσια, τις χάρες και τα χρώματα της φωνής της Julianne Regan των All About Eve. Δεν είναι μυστικό και έκπληξη πως το κοινό την ερωτεύτηκε κεραυνοβόλα και η παρουσία της έδωσε σημαντικό βήμα και ευκαιρία σε πολλές ερμηνεύτριες του χώρου που την είχαν εικόνισμα. Συνδέθηκε με μια διαδρομή εξέλιξης και γενναίας μουσικής από τους The Gathering και η σύμπραξη της φωνής της με τον ήχο του γκρουπ έφερε μοναδικά αποτελέσματα.

Η αλήθεια είναι πως από το 2007 που η νεράιδα αποφάσισε να πορευτεί μόνη, ψάχνοντας νέους δρόμους έκφρασης, περισσότερο στηρίχτηκε στην κερδισμένη αγάπη και εκτίμηση του παρελθόντος της και λιγότερο στα σύγχρονα επιτεύγματα. Οι πιο απλές και νωθρές μουσικές φόρμες δεν την βοήθησαν, όταν δεν υποστηρίχτηκαν ταυτόχρονα και από συνθέσεις με βάρος και βάθος. Και το πρώτο δείγμα των VUUR, με τη φωνή της να επιστρέφει σε υπόβαθρο από ηλεκτρικές, ενισχυμένες φόρμες, έδειξε πως ακούγεται φανερά μόνη δημιουργικά.

Το μάλλον αυτοβιογραφικό “The Darkest Skies Are The Brightest” είναι ουσιαστικά το πρώτο αμιγώς ακουστικό της άλμπουμ, και το 23ο της καριέρας της. Αφήνοντας η ίδια να πέσει άπλετο φως στις συνθήκες δημιουργίας του, μαθαίνουμε πως γράφτηκε στην παράλληλη διαδικασία να αντιμετωπίσει μια πολύ σοβαρή κρίση στον γάμο της, να ξεπεράσει τα προβλήματα και να επουλώσει τις πληγές της. Η ίδια προτίμησε να εκφραστεί και να εκδηλώσει όλα όσα είχαν συμβεί μέσα της με μια τρυφερή και ευαίσθητη προσέγγιση.

Όλο το άλμπουμ, που ξεκινά με τον εμβληματικό τίτλο “Agape” να βαπτίζει το εναρκτήριο τραγούδι, διατρέχεται με μια δυναμική που σπάνια αλλάζει. Η βασική ηχητική παλέτα αποτελείται από ακουστικές κιθάρες, έγχορδα, πνευστά, κάποια διακριτικά κρουστά, και χορωδιακά φωνητικά που σε συγκεκριμένα μέρη συνοδεύουν τη γνώριμη φωνή της Anneke. Έχοντας ήδη από την αρχή περιορίσει τις δυνατότητες των επιλογών σε συγκεκριμένα δεδομένα, η τραγουδίστρια και συνθέτης επιχειρεί να διαφοροποιηθεί, όσο μπορεί και με βάση τη θεματολογία του άλμπουμ, στις διαθέσεις των τραγουδιών. Κάποιες στιγμές το καταφέρνει, όπως για παράδειγμα στο πιο γοτθικό και σκοτεινό “Hurricane”, το φολκ “I Saw a Car” ή στο “Lo and Behold”, που ακούγεται αισθητά αυτόφωτο. Αν προσθέσεις και το ρυθμικό “Survive”, όπου οι τόνοι ανεβαίνουν κάπως, συνοψίζονται οι μικρές αποκλίσεις του άλμπουμ.

Οι περισσότερες συνθέσεις είναι γραμμικές, σαν την επανάληψη της ανάπλασης ενός ατάραχου τοπίου από ένα ήσυχο παράθυρο. Είναι αναμφισβήτητο πως βρισκόμαστε μπροστά σε ένα άλμπουμ άμεσης έκφρασης, ένα άλμπουμ εσωτερικής ανάγκης, που δεν συνοδεύεται κατ’ ανάγκη και με την απόπειρα να εμπλουτιστεί με επιμέρους ενισχύσεις. Αυτό μαρτυρούν άλλωστε και οι απλοί, μέχρι ενόχλησης σε κάποια σημεία, στίχοι του. Και καθώς ουσιαστικά βρισκόμαστε μπροστά σε έναν προσωπικό εξορκισμό, η κατάληξη αυτής της προσωπικής καταιγίδας και περιπέτειας σημαδεύει συνολικά και το περιεχόμενο, όπως μαρτυρά και ο τίτλος του. Η δημιουργός αποφεύγει ηθελημένα να ανοίξει τον ασκό των αρνητικών διαθέσεων και αναμνήσεων και να αφήσει το σκοτάδι να πρωταγωνιστήσει. Θα το αφήσει να υπονοηθεί, να υποβόσκει αλλά η ψυχή της ζητά τη λύτρωση και τη γαλήνη.

Είναι άδικο να αρνηθείς πως είναι ένας ειλικρινής και ανθρώπινος δίσκος, πιθανά με έναν πολύ συγκεκριμένο σκοπό, που η Anneke θεωρεί πως μπορεί να μοιραστεί με πολλούς και να εκτιμηθεί. Υπάρχει πάντα αυτή η φωνή που στριμωγμένη στους αυτοπεριορισμούς της συνεχίζει να συγκινεί και να ανακαλύπτει πολύτιμες στιγμές, υπάρχει ένας λυρισμός, εμφανώς επαναλαμβανόμενος που κουρεύει με την κατοχή του το ενδιαφέρον του έργου.

Πέρα όμως από κάθε πιθανότητα επιπλέον συμπάθειας που θα φέρει ίσως κάθε νέα ακρόαση, βρισκόμαστε άλλη μια φορά μπροστά σε ένα άλμπουμ χλωμό και νωθρό, παγιδευμένο από την ίδια τη δημιουργό του, που χωρίς να είναι κακό, δύσκολα θα σε κάνει να επιστρέψεις στις σελίδες του.

Τουλάχιστον, υπήρξα ειλικρινής.

Official website : https://www.annekevangiersbergen.com/
Facebook : https://www.facebook.com/annekevangiersbergenofficial

690
About Γιώργος Γεωργίου 540 Articles
Συνηθίζουν να λένε, «δείξε μου τους φίλους σου να σου πω ποιος είσαι»… Αν μπορούσε λοιπόν να ιδρύσει το δικό του “Cabaret Voltaire”, στους τοίχους του θα είχε κορνίζες με φωτογραφίες του Τάκη Τλούπα και πίνακες των David Bomberg και Edward Hopper. Πάνω στο πατάρι θα είχε τις δύσκολες περιπτώσεις, αυτούς που αν τελικά μάλωναν μεταξύ τους, θα έπρεπε να γίνει σε απομόνωση. Σε ειδικό “triryche design” τραπεζάκι ο Tate με τον De Garmo, και ακριβώς απέναντι σε ευρύχωρο καναπέ ο Fish με τον Steve Hogarth. Μοναχικό τραπέζι με κηροπήγιο και θέα από μικρό παράθυρο στην ομίχλη της πίσω αυλής ο Simon Jones. Φθαρμένο ημίψηλο σκαμπό και μίνι μπαρ δίπλα του για τον Nick Cave. Σκαλιστή πολυθρόνα για τον Ronnie James Dio, και κάθισμα VIP από το Villa Park για τον μουστάκια άρχοντα των ριφ. Φουτουριστικό κουπέ για τρεις σεβάσμιους κυρίους από τον Καναδά, μην τον ρωτήσεις ποιους. Κάτω σε περίοπτη θέση στο μπαρ, τον μορφονιό Joakim Larsson, για να τραβά τις ωραίες γυναίκες, και δίπλα του τον Jim Matheos να τον συμμαζεύει με την ψυχραιμία του όταν χρειάζεται. Σε ένα μικρό τραπέζι στην πιο σκοτεινή γωνιά, η περίεργη παρέα του David Sylvian, του Neil Hannon και του Paddy McAloon. Όταν κάθονται στο μπαρ και οι νεότεροι Einar Solberg, Daniel Tompkins και Daniel Estrin, η χημεία είναι πια ιδανική. Καθόλου άσχημα κι απόψε…