Θυμάστε που σας έλεγα πριν λίγο καιρό ότι είχα καιρό να hypeαριστώ τόσο για live όσο για τους Home Front? Φυσικά και δεν το θυμάστε, αλλά δεν έχει σημασία…
Ε, it happened again. Οι Amyl και οι Sniffers ήρθαν απ’ τα μέρη μας. Και αν οι Home Front βρίσκονται λίγο πριν το μεγάλο μπαμ, ε οι Amyl το έχουν κάνει εδώ και καιρό, και το μπαμ αυτό τους έχει δώσει τρελό (και ΔΙΚΑΙΌΤΑΤΟ, για να προλάβω γραφικούληδες ξυπνητζήδες) momentum. Βάλε και το πολύ καλό “Cartoon Darkness” που διαδέχθηκε το καταπληκτικό “Comfort to Me” και το sold out μύριζε από χιλιόμετρα.
Πρώτη μου σκέψη –και σίγουρα πολλών άλλων- όταν ανακοινώθηκαν οι Αυστραλοί ήταν οι Frenzee. It just made sense, και όντως συνέβη, με άθραυστο συνδετικό κρίκο την εκρηκτική –σκηνική και φωνητική- παρουσία της Απολλωνίας, το γκαζωμένο παίξιμο του Νίκου στα τύμπανα και του Αντώνη στην κιθάρα, αλλά και τη συνύπαρξη στην χώρα που ο Άγιος Βασίλης σκάει με μαγιό.
Το αποτέλεσμα ήταν αναμενόμενα υπέροχο.
Οι Ξυλούρηδες σκάσανε κατά τις 21:00 όπως ήταν αναμενόμενο, και μπήκαν γκαζωμένοι στο ήδη πολύ γεμάτο –αλλά ποτέ φορτικό, εξαιρετικός χώρος – Floyd. Με κομμάτια από το ομότιτλο EP τους (όπως “Fire in My Gut” και “Backstreets”) και από το παρθενικό τους LP ονόματι “What’s Wrong with Me” που κυκλοφόρησε στις 18 Οκτωβρίου (“Data Collector”, “Angry”, “Pink Tax” μερικά από αυτά) μετέφεραν αβίαστα αυτό το γκάζι στο κοινό που δεν ήρθε απλώς για να περιμένει τους headliners. Ειδικά μετά τα πρώτα τραγούδια που η φάση ζεστάθηκε για τα καλά, άνετα πίστευες ότι το Floyd έχει γεμίσει αποκλειστικά γι’ αυτούς. Η μέρα αυτή δεν θα αργήσει για το ιδιαίτερα σφιχτοδεμένο και καλοδουλεμένο τρίο. Η Απολλωνία δεν σταμάτησε να κινείται και να χοροπηδάει κυρίως στον νοητό κύκλο που της αναλογούσε στην σκηνή και να ξυρίζει με την hardcorοφωνή της, και τα δύο αδέλφια της τα σπάσανε «συνοδεύοντάς» την στα όργανα (λες και μιλάω για πανηγύρι είναι αυτό, προχωράμε).
Με λίγα λόγια, το σετ τους ήταν απολαυστικότατο από αρχή μέχρι τέλους, με ασταμάτητο ρυθμό και Ramonίστικο dedication, κι εμείς πλέον είμαστε από κάθε άποψη έτοιμοι για το κυρίως μενού.
Προσωπικά δεν ήμουν καθόλου έτοιμος για το “Freestyler” των Bomfunk MC’s που έπαιξε κατά την είσοδο της μπάντας (τί φάση, συνεργασία με γνωστή αλυσίδα καταστημάτων που έχει βασίσει την απαράδεκτη –για μένα- καμπάνια της σε αυτό το τραγούδι των παιδικών μας χρόνων;). Λίγο μας απασχόλησε βέβαια αυτό, γιατί με το που μπήκε το “Doing in me Head” δεν μπορούσες να ασχοληθείς με τίποτα άλλο πέραν των Sniffers και της Amy Taylor. Φοβερή επιλογή πρώτου κομματιού, μιας και στο live έχει μια δυναμική που δεν μου την έβγαλε τόσο στον δίσκο. Χέρια, πόδια, κεφάλια στον αέρα και we’re off to a great start. Αγαπημένο “Maggot”, “Do it Do it”, “Tiny Bikini” και ξελαρύγγιασμα σε “Control”.
Τι να πεις για την Amy(l)… H λέξη “χαρισματική” καμιά φορά πετιέται χωρίς λόγο, εδώ όμως εφαρμόζει like a glove. Η παρουσία της στη σκηνή είναι επιβλητική, υποβλητική, καβλωτική, ξεσηκωτική, διονυσιακή και ό,τι άλλο σκατά θες. Βασικά ο καλύτερος τρόπος που μπορώ να την περιγράψω είναι σαν ένα μείγμα Wendy Williams (Plasmatics), μπόλικης Debbie Harry (αλλά στο σήμερα) και Poly Styrene (X-Ray Spex), με ένα αποτέλεσμα αυθεντικό, αυθόρμητο και χειμαρρώδες.
Υπέροχο “Freaks to The Front”, κολλητικό “Chewing Gum” και λατρεμένο (από το σύνολο του κόσμου όπως φάνηκε) “Security”. H Amyl είναι ξεκάθαρα από τα Mutts που Can’t Be Muzzled και αυτό είναι εμφανές όχι μόνο από τα χιλιόμετρα που γράφει στη σκηνή, το 1.63 της που στη σκηνή γίνεται ένας ανεμοστρόβιλος ωμής δύναμης, την αλληλεπίδραση με το αφοσιωμένο κοινό της, το «γαύγισμα» των στίχων (που σε άλλα σημεία είναι puppy sweet και άλλες είναι pit-bull έτοιμο να σε φάει), αλλά και από τις ιστορίες και τον τρόπο που επιλέγει να τις πει. “Knifey”, “Me and The Girls”, “U Should not be Doing That” και “Big Dreams” χαρακτηριστικά παραδείγματα των stands που επιλέγει να πάρει και της αφοπλιστικής αμεσότητας της. Shout out στην εκπληκτικά early ‘00s μπλούζα του Declan Mehrtens (κιθάρα) και στηνφοβερή ενέργεια του Gus Romer (κιθάρα) αλλά και το πάρε δώσε με το κοινό, που περιέλαβε από αστεία για την καράφλα του μέχρι ανέκδοτα, στα οποία συμμετείχε και η Amyl. Κανένα ιδιαίτερα πετυχημένο, αλλά ευτυχώς δεν έκοψαν την ορμή του σετ.
Άλλο ένα πολύ ωραίο στοιχείο του live που παίρνει πραγματικά φωτιά κομμάτι με το κομμάτι είναι η ευστοχότατη εναλλαγή μεταξύ των τριών άλμπουμ τους. Εξαιρετικό σετ λιστ και προσεκτικότατα επιλεγμένο. Σταυροβελονιά με λίγα λόγια.
Η Amyl θα κόψει το “Big Dreams” με το που θα το ξεκινήσουν για να δώσει χρόνο και χώρο στους διασώστες να μαζέψουν κάποιο “θύμα” της βραδιάς (ελπίζουμε όλα καλά προφανώς, και μάλλον αυτό ισχύει), για να το ξαναπιάσει από την αρχή, να αποχωρήσουν για λίγο και να επιστρέψουν με “Got You” και ”Pigs”.
Δεν χωράνε πολλά λόγια ακόμα. Live που δεν ξεχνάς στην ζωή σου. Σκέψου μια αγαπημένη σου μπάντα, μια μπάντα θρύλο που όμως κατάφερες να την δεις όχι απλώς στα ντουζένια τους, αλλά στην μεγάλη τους έκρηξη. Μου έκανε επίσης εντύπωση ο αριθμός τουριστών/ ξένων στον χώρο. Δεν ξέρω αν λέει κάτι για την Ελλάδα σαν συναυλιακό προορισμό, αλλά είναι μια ενδιαφέρουσα κουβέντα για μια άλλη φορά.
Η βραδιά δεν υστέρησε πουθενά. Υπέροχοι Frenzee, εκπληκτικοί Amyl and the Sniffers, πολύ ωραίος χώρος. Συναυλία που μένει χαραγμένη στην ψυχούλα σου.
ΥΓ.
Αυτό που θα ήθελα να ξεχάσω είναι ο τύπος μπροστά μου. Ναι, θα γίνω γραφικός για μία ακόμη φορά και θα πω αυτό που είπα και σε αυτόν. Δεν ήρθα στο γμμνο το live για να το δω μέσα από την οθόνη του κινητού σου. Ίσως επεκταθώ σε ξεχωριστό κείμενο γι’ αυτό το φαινόμενο, ίσως και όχι γιατί μου προκαλεί ιδιαίτερο εκνευρισμό. Δεν μιλάμε για μια φωτογραφία και δυο βίντεο. Μιλάμε σε κάθε γμμνο τραγούδι να υψώνεται ένα χέρι μέσα στην μούρη σου, ακριβώς στο οπτικό σου πεδίο. Anyway, κρίμα να σταθώ σε αυτό και ίσως λάθος που το ανέφερα εδώ, άστο για άλλη φορά (η παράγραφος αυτή μπορεί να έχει αυτοκαταστραφεί στα επόμενα δύο λεπτά).
Φωτογραφίες: Αφροδίτη Ζαγγανά
47 
