Όποιο φάσμα του metal και να ακούει κάποιος, δεν μπορούσε να μην παραδεχτεί ότι το lineup Amorphis, Soltafir, Lost Society είναι πολύ δυνατό και εμείς δεν μπορούσαμε να μη βρεθούμε στο Fuzz το Σάββατο 4/11.
Και τα τρία συγκροτήματα έχουν χαρακτηριστικό και διακριτό στυλ και δεν είχα ξανά την ευκαιρία να τους δω live. Η τριάδα φάνηκε ότι κάλεσε το αθηναϊκό κοινό σαν Ερινύες, γιατί δεν θυμάμαι πότε ήταν η τελευταία φορά που είδα τόσο κόσμο σε live. Ακόμα και ο εξώστης ήταν γεμάτος, γεγονός που αποτέλεσε μια ευχάριστη έκπληξη για τα συναυλιακά δεδομένα της Ελλάδας.
Η αρχή έγινε με το thrash\hardcore\glam\crossover\nu metal των Lost Society. H φήμη της σκηνικής τους παρουσίας προηγείται και θέλαμε να διαπιστώσουμε αν ό,τι είχαμε διαβάσει για αυτούς ήταν πραγματικότητα. Tο συγκρότημα κυκλοφόρησε την προηγούμενη χρονιά τον δίσκο, “If The Sky Came Down” και είχε πάρει πολύ καλές κριτικές, οπότε ένα συγκρότημα έχοντας στα χέρια του ένα αξιόλογο δίσκο είχε και την ευκαιρία να είναι support σε δύο πολύ μεγάλα ονόματα.
Οι Lost Society ξέρουν να παίζουν το παιχνίδι της εικόνας, της πόζας αλλά και του φλασαριστού Tik Tok πάρα πολύ καλά. Τραγουδούσαν ή έπαιζαν μπροστά σε κινητά που τραβούσαν video, στερέωσαν μια ελληνική σημαία στο μικρόφωνο, ανέβαιναν στα monitor και γενικότερα έκαναν ότι μπορούσαν για να τροφοδοτήσουν τα feeds του κοινού. Το κοινό φάνηκε να ανταποκρίνεται στη σκηνική παρουσία του σχήματος και γίναμε μάρτυρες και κάποιων sing-along. Οι Lost Society κέρδισαν τις εντυπώσεις, αλλά προσωπικά η πρώτη πρόταση της παραγράφου είναι και αυτό που με ξένισε. Ενώ το συγκρότημα είχε groove κι έκανε πολλά κεφάλια να πηγαίνουν πάνω κάτω, δεν κατάλαβα καμία στιγμή ποιος είναι ο χαρακτήρας τους. Δεν θεωρώ τυχαίο ότι όταν μας χαιρετούσαν, από τα ηχεία έπαιζε Limp Bizkit.
Αφού χορτάσαμε Fred Durst, οι ήχοι άλλαξαν ύφος 180 μοίρες και πλέον μας έκανε συντροφιά στα ηχεία ο Ισλανδός Steindór Andersen και το “The Gray Fog of Winter”, το οποίο είναι ένα παραδοσιακό Ισλανδικό ποίημα και έχει μελοποιηθεί από τον Hilmar Örn Hilmarsson.
Οι κλασσικές μελωδίες και η απαγγελία σε Ισλανδική γλώσσα αποτέλεσαν την ιδανικότερη εισαγωγή για να ανέβουν στη σκηνή οι Solstafir με τον πολύ ιδιαίτερο post-prog ήχο. H Ισλανδία παρά το γεγονός ότι είναι μια πολύ μικρή χώρα, έχει βαθιά παράδοση στις τέχνες και τη μουσική με πρωτεργάτες την Bjork και τους Sigur Ros. Οι Solstafir έχουν επηρεαστεί έντονα από το δρυϊδικό τοπίο της χώρας και φροντίζουν να το αναδεικνύουν σε όλα τους τα video clip, αλλά και με τον τρόπο που τοποθετούνται στην σκηνή. Μπαρόκ χίπηδες με metal ανησυχίες και παρουσιαστικό μποέμ γενικού γραμματέα φοιτητικής παράταξης. Αυτού που σε έπρηζε λίγο αλλά γενικά τον συμπαθούσες γιατί κάτι είχε να σου πει.
Πέρα από την χιουμοριστική παρομοίωση που κάνω, οι Solstafir είχαν ένα πολύ δύσκολο έργο το Σάββατο. Να πείσουν μια πολύ die-hard metal κοινότητα ότι αξίζουν την προσοχή τους. Δεν ξέρω αν το πέτυχαν συνολικά, αλλά τουλάχιστον στο σημείο που καθόμουν εγώ, στην αρχή οι παρέες δεν έδιναν καμία σημασία στο σχήμα ενώ προς το τέλος είχαν μείνει με τα μάτια γουρλωμένα και χειροκροτούσαν. Με σύμμαχο τον πολύ καλό ήχο και τα ψυχεδελικά φώτα, οι Solstafir μας προσέφεραν απλόχερα ένα παγανιστικό ταξίδι στα πανέμορφα τοπία της Ισλανδίας. Όταν μας χαιρέτησαν στεναχωρήθηκα γιατί πραγματικά ήθελα να τους ακούσω για όλο τόσο.
Setlist
Bláfjall
Akkeri
Ör
Fjara
Ótta
Goddess of the Ages
Για τους Amorphis προφανώς τα λόγια είναι περιττά μετά από 30 χρόνια καριέρας, 15 album, έχοντας στις αποσκευές τους το τελευταίο τους album “Halo” κατάφεραν να γεμίσουν το Fuzz και το κοινό ανυπομονούσε να ταξιδέψει στην ιστορία του συγκροτήματος.
Όταν κατέβηκαν από την σκηνή οι Solstafir, έπεσε ένα τεράστιο πανί με το logo του συγκροτήματος και από μπροστά είχαν τοποθετήσει ορθογώνια πάνελ, τα οποία τα χρησιμοποίησαν για να δείχνουν visuals σαν να είναι κομμένα καρέ. Στην αρχή του set τους δεν ακούγαμε καθόλου τις κιθάρες και χάσαμε πολύ μεγάλο κομμάτι της ατμόσφαιράς τους, αλλά στην συνέχεια κατάφεραν και έφτιαξαν τον ήχο και μπορούσαμε να απολαύσουμε το live.
Ένα τέτοιο live περιμένω από μια μπάντα αυτού του βεληνεκούς, να καταφέρει να γεμίσει τον χώρο να έχει δουλέψει πάνω στα visual και να προσφέρει ένα φοβερό show. Αυτό που περιμένω επίσης από live μια τέτοιας μπάντας είναι όσο περνάει η ώρα να κορυφώνεται η μουσική. Το set των Amorphis ήταν λίγο στατικό και ο αρχικός ενθουσιασμός ότι βρίσκονται μπροστά μου, εξελίχθηκε σε απορία για το πότε θα κορυφώσουν την απόδοσή τους. Συμπερασματικά, οι Amorphis έδωσαν ένα live που περιμέναμε αλλά δεν θεωρώ ότι θα το μνημονεύουμε στο μέλλον, όπως θα κάνουμε για παράδειγμα για το live των Dark Angel.
Setlist
Northwards
On the Dark Waters
Bad Blood
The Moon
Thousand Lakes
Into Hiding
Black Winter Day
Silver Bride
Sky Is Mine
Wrong Direction
Amongst Stars
Seven Roads Come Together
My Kantele
House of Sleep
Encore:
The Bee
Φωτογραφίες: Έφη Γαλιατσάτου
647 
