“Παρασκευούλα ζάχαρη, Παρασκευούλα μέλι” όπως τραγουδούσε κάποτε ο Μιχάλης Βιολάρης, ενόψει και του αναμενόμενου τετραημέρου που ξεκινούσε.
Μόνο που για μας η προηγούμενη Παρασκευή αν ήταν όντως ζάχαρη, κυριολεκτικά θα ήταν μαύρη ακατέργαστη, ενώ αν ήταν μέλι θα ήταν από κάστανο, σκούρο χρώματος, παχύρευστο αφήνοντας τη γλυκιά επίγευση στο τέλος.
Για τους περισσότερους το τετραήμερο ήταν μία διέξοδος για διαφυγή μακριά από την Αθήνα για κούλουμα, με κίνητρο και αφορμή να “κάψουν τον καρνάβαλο”. Για αρκετούς “εκλεκτούς” όμως εκτός του να πυρπολήσουν μερικά εγκεφαλικά κύτταρα, ήταν ευκαιρία να κάψουν τον ψυχικό τους κόσμο, να τον κάνουν στάχτη και να αναγεννηθούν. Και όλα αυτά χάρη στην εμφάνιση των Βέλγων Amenra για άλλη μία φορά στην χώρα μας, σε σχετικά σύντομο διάστημα από την προηγούμενη, έχοντας συνοδοιπόρους μαζί τους, τα δικά μας παιδιά τους Sevengill με το εκπληκτικό “Sea” στην φαρέτρα τους.
Το να έχουμε τη χαρά να απολαμβάνουμε τέτοια συγκροτήματα στο ζενίθ τους είναι προνόμιο και τα πικρόχολα σχόλια περί φασεϊσμού των προηγούμενων ημερών θα μπορούσαν να προκαλούν μόνο τον γέλωτα, μιας και χάθηκαν πραγματικά στη λήθη με την εμφάνιση των Amenra. H Smoke The Fuzz για ακόμα μία φορά πιστή στο ραντεβού της με την καλή και ποιοτική μουσική αλλά και εκλεπτυσμένη επιλογή συγκροτημάτων, συνεισφέρει στο εγχώριο ακροατήριο με συνέπεια, καθώς η μεγαλύτερη απόλαυση είναι να δίνεις χαρά και τέρψη στους άλλους. Αν πραγματικά είναι μόδα και trend το να ακούς συγκροτήματα σαν τους Βέλγους τότε θα ήθελα να είμαι σημαιοφόρος του κινήματος αυτού και πολλών άλλων. Το συγκρότημα προ δεκαετίας και βάλε δεν γέμιζε το Texas και το An και πλέον κάνει για πλάκα sold out στο Gagarin (και για να μην ευλογάμε τα γένια μας) ενώ ετοιμάζεται για αποκλειστική headline εμφάνιση στο Damnation festival. Μόνο τυχαίο δεν μπορείς να το χαρακτηρίσεις, αλλά χρειάζεται θυσίες, πίστη, αγάπη, φαντασία, πειραματισμό και εννοείται ταλέντο έμφυτο με περιθώρια βελτίωσης.
Το χρονοδιάγραμμα της εμφάνισης των συγκροτημάτων είχε αναρτηθεί προ ημερών και τηρήθηκε ευλαβικά, αν για κακή μου τύχη ανελαστικές υποχρεώσεις με απέτρεψαν από το να απολαύσω την εμφάνιση των Sevengill στην ολότητά της. Οικτίρω τον εαυτό μου για αυτό και δεσμεύομαι σε μένα και στην μπάντα για την επόμενη μελλοντική εμφάνισή τους. Όμως για καλή μου τύχη ο Βαγγέλης Γιαννακόπουλος βρέθηκε από νωρίς στη Λιοσίων και με τα μυαλά και με τα χέρια κυριολεκτικά στα κάγκελα του εξώστη, για να μας μεταδώσει τον παλμό της εμφάνισης.
“Περιμένοντας στην ουρά για να μπούμε μέσα στο Gagarin, πετύχαμε τα μέλη των Sevengill οι οποίοι μας αγκάλιασαν με ένα τεράστιο χαμόγελο. Ήταν πανευτυχείς που κατάφεραν να φτάσουν στο σημείο να είναι support στους Amenra και το έδειχναν με κάθε τρόπο. Όπως ακριβώς όριζε το πρόγραμμα, ανέβηκαν στη σκηνή λίγο μετά τις 21:20 και χωρίς περιττά λόγια και εισαγωγές ξεκίνησαν το ταξίδι τους στη θάλασσα (για όσους δεν γνωρίζουν το σχήμα, έχουν κυκλοφορήσει ένα album με τον τίτλο: “Sea”). Ευτυχώς είχα καταφέρει να βρω ένα σημείο στο κάγκελο του εξώστη, οπότε είχα πολύ καλό ήχο αλλά και εικόνα της μπάντας. Θα υποβιβάσω αρκετά την απόδοσή τους αν πω απλά ότι στάθηκαν στο ύψος των περιστάσεων. Το Post-metal τους είναι ταξιδιάρικο, ευαίσθητο και φρέσκο. Ικανό να συντροφεύσει με τις ίδιες αξιώσεις τα ακουστικά σου και το live σε μια μεγάλη σκηνή. Ειλικρινά στεναχωριέμαι με τον κόσμο που δεν σέβεται ούτε την μπάντα που είναι στη σκηνή, αλλά ούτε και τους υπόλοιπους που θέλουν να δουν ένα live. Υπήρχαν γνωστοί μου που μου είπαν ότι δεν κατάφεραν να ακούσουν τους Sevengill ποτέ, γιατί υπήρχε κόσμος που φώναζε σαν να είχαν πάγκο στην λαϊκή. Δεν θα επεκταθώ παραπάνω σε αυτό και θέλω να ελπίζω ότι ο κόσμος που αγαπά την live μουσική, θα καταφέρει να απομακρύνει την επέλαση των κάφρων. Ωστόσο, όσοι νόμιζαν ότι οι Sevengill είναι ένα ακόμα support και δεν τους έδωσε σημασία, έχασε μια πολύ όμορφη μπάντα την οποία χαίρομαι να βλέπω μαζί με το καλό κρασί που πάντα φροντίζω να έχω μαζί μου”.
Setlist:
Sea I: Starless Dome
Sea ii: A Thousand Lives
The Last One
Αφού μας χαιρέτησαν οι Αθηναίοι ατμοσφαιρικοί Post Metallers και προς αναζήτηση ενός ικανοποιητικού spot προς θέαση και ακρόαση, η ώρα πλησίαζε απειλητικά για το main act της βραδιάς. Το πάθημα έγινε μάθημα, και την επόμενη φορά σε ανάλογα event στα οποία είναι επιτακτική ανάγκη η έγκαιρη προσέλευση, θα πρέπει να δίνουμε από νωρίς το παρόν για ευνόητους λόγους. Βέβαια επειδή η οπτική του καθενός είναι αυτή που μετράει, τα κλειστά μάτια για ακόμη μία φορά έκαναν το θαύμα τους και το κινητό της μπροστινής κοπέλας το οποίο μου έκανε ζωντανή μετάδοση (άθελά της) και το δέχτηκα μετά χαράς, αλλά για αυτήν τη μία και μοναδική φορά.
Με την ώρα να έχει πάει 22:20 και ενώ έχουν γίνει οι απαραίτητες προετοιμασίες για αμφότερους μουσικούς και κοινό, οι πέντε Βέλγοι Angels of Darkness-Demons of Light ανέβηκαν στο συναυλιακό σανίδι για να ξεκινήσουν την ηχητική τους μυσταγωγία προσφέροντας την κάθαρση μέσα από την μουσική τους. Δεν είμαστε συνηθισμένοι να μας παίρνουν από τα μούτρα, όμως η μπάντα έκανε αυτό ακριβώς που περιγράφω. Οι πρώτες νότες του “Razoreater” ακούστηκαν και η ατμόσφαιρα άλλαξε άρδην και ένα σκοτάδι απλώθηκε πάνω από τον χώρο για να μας επισκιάσει όλους όσο διήρκησε η εμφάνιση του κουιντέτου. Από το εναρκτήριο κομμάτι μας καθήλωσαν σε στάση υποταγής και μας πέταξαν σε μία Post Metal μαύρη τρύπα από την οποία και τώρα που συντάσσεται το κείμενο ο γράφων δεν πρέπει να έχει βγει.
Δεν ξέρω πόσοι είστε οικείοι με το γνωμικό “γύρω γύρω Σάββατο, στην μέση Κυριακή”, αλλά αυτό βιώσαμε κατά κάποιο τρόπο. Καθώς με μία παραλλαγή αντί για “γύρω γύρω Παρασκευή, στην μέση ήταν Δευτέρα (Παρουσία) και Τρίτη μη σου πω”. Τα “De Evenmens” και “Het Gloren” από τον τελευταίο δίσκο (με ενδιάμεσο το “Thurifer et Clamor ad te Veniat“ από το Mass III) λειτουργούν άψογα παρουσιασμένα ζωντανά και ενισχύουν την ήδη σκοτεινή συνθήκη, κάνοντας τις όποιες ανοιξιάτικες θερμοκρασίες που υπήρχαν απλά να εξαφανισθούν με το δριμύ ψύχος που επικρατούσε.
Η απόδοση της μπάντας και το εκτελεστικό της έργο ήταν για ακόμη μία φορά σε ανώτατα επίπεδα και είναι περιττό να πούμε κάτι επ’ αυτού, δεδομένου ότι υπόκειται στην υποκειμενικότητα του πως αντιλαμβάνεται ο καθένας τα πράγματα. Και συγκροτήματα όπως οι Amenra δεν θα δώσουν τίποτα λιγότερο αλλά ούτε και περισσότερο. Θα δώσουν απλά τα πάντα…! Βέβαια αξίζει να ειπωθεί πως και ο ήχος, ειδικά στο πάνω διάζωμα, ήταν σε ικανοποιητικά επίπεδα.
Η επαγωγική σχέση πάντως με το κοινό δεν περίμενε τον χρόνο της για να κορυφωθεί, καθώς η διαδραστικότητα ήταν εκεί στα κόκκινα και μαύρα μαζί από τα πρώτα δεύτερα του live. Τα riffs των Mathieu και Lennart απλωνόντουσαν γύρω μας σαν αναρριχητικοί κισσοί, όπως απεικόνιζε και το video wall στο background, μόνο που είχαν αγκάθια τα οποία σε κάθε χτύπημα των δερμάτων του Bjorn και με κάθε μπασογραμμή που εξαπέλυε ο Tim χώνονταν όλο και πιο βαθιά μέσα μας τραυματίζοντας την ψυχοσύνθεσή μας, έως ότου ο Colin με τα σχισμένα του φωνητικά και τα αλιχτίσματά του μας απελευθερώσει προσωρινά.
Η μουσική της μπάντας, όσο διαρκεί, πατάει σε μία αέναη λούπα μεταξύ σκότους και φωτός, πόνου και απάλειψης του, αποκτά βιωματικό χαρακτήρα που οδηγεί σαδιστικά αργά στην εξιλέωση και ο Colin παίζει σημαντικό ρόλο σε αυτό. Προσωπική παραδοχή έπειτα από έντονη παρατήρηση είναι πως ο Colin θυμίζει τον Maniac των Mayhem. Ο τρόπος που βιώνει τις εμφανίσεις και ο αυτομαστιγωτικός τιμωρητικός χαρακτήρας είναι πολύ κοντά σε αυτό που έκανε ο Maniac. Μπορεί να μην κόβει τον εαυτό του με μαχαίρια και να αυτοτραυματίζεται σωματικά, όμως το κάνει ψυχοσωματικά και αυτές οι πληγές αργούν να επουλωθούν και σε αυτόν αλλά και σε εμάς.
Η ώρα περνούσε με τα “Terziele” και “Am Kreuz” να είναι προ των πυλών, όμως δεν υπήρχε η συνειδητοποίηση από το κοινό, καθώς ήταν αποσβολωμένο από όσα αντίκριζε και άκουγε πάνω στη σκηνή. Ίσως βέβαια όχι για όλους, γιατί πάντα θα υπάρχει κάποιος που θα επιβεβαιώνει τον κανόνα πως η βλακεία είναι απύθμενη. Συγκροτήματα όπως οι Swans, έτσι και οι Amenra ξεφεύγουν από τις συνηθισμένες νόρμες. Στις εμφανίσεις τους ξέρεις ότι θα περάσεις καλά εκ των υστέρων, σε βάθος χρόνου, γιατί εκ των προτέρων θα έρθεις σε ρήξη με τους εσωτερικούς σου δαίμονες, με πράγματα που σε απασχολούν και ίσως νιώσεις και άβολα. Όμως αυτό είναι το clue, μέσα από την βιωματική σχέση σου με τη μουσική να απελευθερωθείς και μαζί σου και οι μουσικοί με τους οποίους αποκτάς βίους παράλληλους και είστε σαν συγκοινωνούντα δοχεία. Την επόμενη φορά που θα θέλει κάποιος να πιει την μπύρα και να κάνει chit chat ας κάτσει σπίτι του ή τουλάχιστον μην ενοχλεί τους παρευρισκόμενους, από σεβασμό και στα πλαίσια των κανόνων ευγενείας προς όλους, συμπεριλαμβανομένου και του εαυτού του. Η ελευθερία κάποιου τελείωνει εκεί που ξεκινάει του άλλου, έτσι απλά.
Η συνέχεια μας βρίσκει στο Mass VΙ και το “Solitary Reign” τυγχάνει υποδοχής από τους εκστασιασμένους οπαδούς με γηπεδικές αντιδράσεις πράγμα ιδιαίτερα φυσιολογικό, καθώς αποτελεί μία εκ των κορυφαίων συνθέσεων η απόδοση του οποίου τερματίστηκε με θετικότατο πρόσημο. Η κατακλείδα ήρθε επίσης μέσα από το Mass VΙ και το “Diaken”, που λειτούργησε άχαρα μεν αλλά ταιριαστά δε, σαν καλό κατευόδιο. Αν επιθυμούσα κάτι επιπρόσθετα, θα ήταν η διασκευή του “Roads” από Portishead. Έτσι για τη φάση, να πάρουμε τους δρόμους με κάτι διαφορετικό και αποσυμφορητικό μαζί.
Η παρέα από το Kortrjik της δυτικής Φλάνδρας ήρθε, έκανε κατάθεση ψυχής και τα διέλυσε όλα στο διάβα της. Μας πέταξε το ηχητικό Post-Doomάνι της και όλοι μας we smoke the darkness μέσα από αυτό. Όχι το Gagarin και η Λιοσίων είναι μια χαρά στη θέση τους, ο ψυχικός μας κόσμος κατέρρευσε και ψάχνει στήριγμα ώστε να ανυψωθεί. Λίγο μετά της 23:30 και έπειτα από περίπου 70 λεπτά, όσο αθόρυβα ανέβηκαν άλλο τόσο αθόρυβα κατέβηκαν από τη σκηνή. Η διάρκεια της εμφάνισης, μικρή, μεγάλη, ποιος ξέρει; Ούτως ή άλλως ο χρόνος είναι πάντα σχετικός, πόσο μάλλον στο διάστημα ή σε μία άλλη διάσταση σαν και αυτή που μας ταξίδεψε η μπάντα.
Πρόσφατα ένας φίλος μου είπε πως “η αλήθεια βρίσκεται στους Amenra” και θα συμφωνήσω μαζί του, και θα προσθέσω πως όλα τα ωραία ξεκινάνε από Άλφα και στην προκειμένη καταλήγουν και στο Άλφα.
Ελίνα, “Yob is life… Yob is World”, όμως οι Amenra είναι θρησκεία… συμφωνείς;
Η μπάντα έχει ολοκληρώσει το 80% του καινούριου της δίσκου και λίαν συντόμως θα τον κυκλοφορήσει. Εμείς θα είμαστε εδώ να τον ακούσουμε και να τους υποδεχτούμε ξανά και ξανά με σημαίες και βαμμένοι στα χρώματα του φασεϊσμού.
Till then take care… embrace the church of RA and listen to Amenra…
setlist:
Razoreater
De Evenmens
Thurifer, Et Clamor Ad Te Veniat
Plus Pres De Toi
Het Gloren
Terziele/Am Kreuz
A Solitary Reign
Draken
Φωτογραφίες: Άννα Βασιλικοπούλου
847 
