Είδος: Hard Rock
Δισκογραφική: Earmusic
Ημ. Κυκλοφορίας: 25 Αυγούστου 2023
Άλμπουμ νούμερο 29 για τον Alice Cooper (22 άμα τους μετράς ξέχωρα από ΤΟΥΣ Alice Cooper). Το λες κι εντυπωσιακό…
Το νέο πόνημα του Steve Carell με περούκα και make up τιτλοφορήθηκε “Road”, κυκλοφόρησε 25 του Αυγούστου και κλείνει (;) μια τριπλέτα έντονης αυτοαναφορικότητας, έναν κύκλο στον οποίο μπήκε ο Vincent Damon Furnier από το 2017 και το “Paranormal” (ίσως και από το “Welcome 2 My Nightmare”).
Όπως στον προκάτοχό του, “Detroit Stories”, υπάρχει πάλι εμφανής συνδετικός κρίκος των κομματιών, ο οποίος είναι ο δρόμος (duh) και η μπάντα που τον καβαλάει. Στην παραγωγή φυσικά και έχουμε τον Bob Ezrin, σταθερό συνεργάτη στα πιο δημιουργικά χρόνια του Cooper. Ποιος καλύτερος να διαχειριστεί τη μουσική επιστροφή αυτή του Alice, γι’ αυτό και άλλωστε έχει επιστρέψει στο τιμόνι απ’ το προαναφερθέν “Welcome 2 my Nightmare”. Και το αποτέλεσμα τον δικαιώνει απόλυτα. Η μπάντα του, την οποία είδαμε και live το καλοκαίρι, βγάζει την ίδια ενέργεια. Άλλωστε το τέκνο του Phoenix της Arizona δήλωσε πως ήθελε οι υπόλοιποι παίκτες να έχουν ενεργό ρόλο στο άλμπουμ και να αναδείξει την δυναμική τους. Job well done.
Ξεκινάμε τον δρόμο αυτόν λοιπόν με ένα κομμάτι βγαλμένο απ’ τα υγρά όνειρα κάθε φαν του καλλιτέχνη, το “I’m Alice”. Trademark θεατρικότητα, μπορώ ήδη να τον φανταστώ στην σκηνή είτε να ανοίγει με αυτό, ή λίγο μετά τους αποκεφαλισμούς. Kudos για της παρηχήσεις που πάντα αγαπώ (Master of Madness, Sultan of Surprise, Father of Fright). Στην ίδια λογική και τα “Welcome to the Show” και “All Over the World” όπου συνεχίζουμε με trademark Alicισμούς που κλείνουν το μάτι σε διάφορες εποχές του. Στο δεύτερο έχουμε ένα call-back στο “I’m Eighteen” με τα συνεχόμενα “Like it, love it”, ενώ στο πρώτο μας λέει ότι είναι “Scary as a heart attack”, όπως είχε κάνει και στα “Dangerous Tonight” (“Hey Stoopid”, 1991) και “I’m your Gun” (“Trash”, 1989)
Το riff του Kane Roberts στο “Dead Don’t Dance” σε αρπάζει απ’ την πρώτη νότα, γενικά από τις ωραιότερες συνθέσεις του δίσκου. Η φωνή του Cooper παραμένει αψεγάδιαστη, με μια μικρή εσάνς γήρατος μόνο στην χροιά (και αυτό σε συγκεκριμένα σημεία) πράγμα αξιέπαινο για τραγουδιστή που διανύει την 8η δεκαετία της ζωής του και την 6η πάνω στην σκηνή. Το “Go Away” καταπιάνεται με τις κάπως επίμονες groupies που κάθε μπάντα που σέβεται τον εαυτό της έχει αντιμετωπίσει, για να ακολουθήσει το πολύ ωραίο “White Line Frankenstein” με συμμετοχή του Tom Morello στην κιθάρα.
Κλασικά ροκενρόλ πλήκτρα στο “Big Boots” (σπόιλερ, το boots αντικαθιστά μια ομόηχη της λέξη, κάνουν ότι μπορούν βέβαια να τονίσουν το “t” αλλά you’re not fooling anyone), ενώ στο “Rules of the Road” (το οποίο συνυπογράφει o Wayne Kramer των MC5) μας δίνουν οδηγίες επιτυχίας, με την βασικότερη να είναι “always get the money”. Επιστροφή στα βαριά, γιομάτα, σπάταλα και πιασάρικα‘80s riff στο “The Big Goodbye”. Δυνατό, anthemικό, σε κάνει να θες να κουνηθείς ρε παιδάκι μου. Το “Road Rats Forever” είναι πιο ολντ σκουλ Cooper, και λογικό καθώς το έγραψε με τον Dick Wagner, κιθαρίστα της ορίτζιναλ μπάντας αλλά και πολλών σόλο άλμπουμ του εμβληματικού τραγουδιστή (και κατά καιρούς συνεργάτη των KISS και Lou Reed, rock n’ roll royalty εν ολίγοις).
Στο μελιστάλαχτο “Baby Please Don’t Go” (με Roger Glover στο μπάσο) τονίζονται τα άσχημα του δρόμου, συγκεκριμένα να αποχωρίζεσαι το αγαπημένο σου πρόσωπο. Αρκετά cheesy, περνάει κάπως αδιάφορο αλλά οκ. Το “100 More Miles” είναι επίσης μπαλαντοειδές αλλά αρκετά πιο θεατρικό και σαφώς πιο ενδιαφέρον απ’ το προηγούμενο συνθετικά. Ο δρόμος τελειώνει με μια ωραία διασκευή στο “Magic Bus” των The Who.
Το “Road” είναι ένα ιδανικό άλμπουμ για την φάση καριέρας που βρίσκεται ο Alice Cooper. H επίσκεψη που κάνει στο παρελθόν του δεν είναι αρμένικη βίζιτα, αλλά δημιουργικός σχολιασμός. Κάτι σαν να διαβάζεις μετά από χρόνια το παλιό σου ημερολόγιο και να το σχολιάζεις από την οπτική γωνία που έχεις τώρα. Είναι καλύτερο απ’ το χαοτικό “Detroit Stories” (που βέβαια ήταν άλλου είδους concept, μια ωδή στην πόλη που οι Alice Cooper γνώρισαν επιτυχία, αλλά παραμένει ένα κάπως ασύνδετο σύνολο) και συνολικά ανώτερο απ’ το “Paranormal”, που πατούσε ακόμα πιο έντονα στη νοσταλγία.
Αν είσαι οπαδός του Cooper θα το απολαύσεις και θα σκάσουν πολλά χαμόγελα κατά την ακρόαση, αν όχι θα χάσεις αναφορές και η εμπειρία θα είναι κάπως διαφορετική, αλλά σε καμία περίπτωση αδιάφορη.
Official Site: https://alicecooper.com/
Facebook: https://www.facebook.com/AliceCooper/
612 
