“In my restless dreams, I see that town…Silent Hill”
Ο James Sunderland αποφασίζει να ταξιδέψει στην (κάποτε) τουριστική κωμόπολη του Silent Hill, μετά από ένα γράμμα που λαμβάνει από την σύζυγό του, Mary, η οποία του ζητάει να την συναντήσει στα μέρη όπου έζησαν τον έρωτά τους, στο αγαπημένο τους θέρετρο.
Το γράμμα της είναι φυλαχτό και χάρτης στα χέρια του, ασχέτως αν δεν έχει συνειδητοποιήσει πως γίνεται να κρατάει ένα γράμμα της, αφού η Mary είναι νεκρή εδώ και τρία χρόνια από μια χρόνια νόσο.
Ο James ακολουθεί κάθε μονοπάτι στην πόλη καθώς εμείς ακολουθούμε το μυαλό του σε μια ελικοειδή κατάβαση στην προσωπική του κόλαση, αντιμετωπίζοντας τους δαίμονές του, μαζί με τους δικούς μας.
Κάπως έτσι, το Team Silent από το Tokyo μας χάρισε το πιο Χιτσκοκικό horror όλων των παιχνιδομηχανών, το «Έγκλημα και Τιμωρία» των pixels, ένα από τα πιο σημαντικά video games όλων των εποχών, ένας καθρέπτης του ανθρώπινου ψυχισμού και του βάρους των τύψεων, το έργο τέχνης που ονομάστηκε “Silent Hill 2” και που κυκλοφόρησε τον Σεπτέμβριο του 2001 από την Konami Computer Entertainment Tokyo.
Ένας εκ των σημαντικών δημιουργών της παρέας του Team Silent, ήταν ο Akira Yamaoka, συνθέτης των original soundtracks όλων των games της σειράς και όχι μόνο, αφού ο Akira «έδεσε» άψογα με την ομάδα και τις ανάγκες του ήχου της, καθιστώντας τον απολύτως αναγκαίο και τελικά, συνώνυμο του “Silent Hill”. Άλλωστε, ποιος μπορεί να ξεχάσει το main theme του original game (1999) και τα συναισθήματα που προκαλεί, αν το έχει ακούσει έστω και μια φορά καθώς βυθίζεται στον κόσμο της σκοτεινής πόλης ή ακόμα και τυχαία, χωρίς καν να έχει παίξει;
Ο 53χρονος (σήμερα) Akira γεννήθηκε στην Niigata της Ιαπωνίας και δεν ακολούθησε ποτέ τις σπουδές του για interior designer, μια που τον κέρδισε η μουσική. Χωρίς κλασικές σπουδές και έντονα επηρεασμένος από τους Nine Inch Nails, τον Angelo Badalamenti, τους Metallica και τους Depeche Mode, ξεκίνησε να γράφει νότες για video games από το 1991, αλλά το 1999 ήταν η πρώτη φορά που ανέλαβε το ηχητικό έργο ενός παιχνιδιού, από την σύνθεση ως την παραγωγή και το sound design του “Silent Hill”.
[Terror in The Depths Of The Fog]
Το “Silent Hill 2” κυκλοφόρησε δύο χρόνια μετά το original και δεν είναι sequel αλλά αυτοτελές, κάτι που το καθιστά ιδιαίτερο στην σειρά. Όμως αυτός δεν είναι ο μόνος λόγος που είναι ιδιαίτερο. Το βάθος των χαρακτήρων, των εκφράσεων στα πρόσωπά τους, το πάντρεμα του Χίτσκοκ και του Ντοστογιέφσκι σε pixel μετάφραση, η επιβλητική του ατμόσφαιρα και η θλίψη/τρόμος που γεννά στον player και που τον κρατάει σαν χέρι από την καρδιά, είναι που το καθιστούν μνημειώδες.
Ο Yamaoka μετέφερε όλη την ουσία αυτού του έργου στον ήχο του, δημιουργώντας το ιδανικό, απόλυτο score για αυτό το έργο τέχνης.
Όπως και με το “Silent Hill” main theme, έτσι και εδώ με τα βασικά θέματα “Promise” και “Theme Of Laura”, μας περιγράφει με απλό τρόπο αυτό που θα μας μείνει χαραγμένο για πάντα. Όπως είπε και ο ίδιος ο Akira, ήθελε να δημιουργήσει μια μελαγχολική μελωδία αλλά να δώσει ταυτόχρονα έμφαση σε αυτή με το beat, το rock tempo.
Αυτό που συμβαίνει ανάμεσα στο opening του OST με το θέμα της Laura και το κλείσιμο με το “Promise”, είναι ένα roller coaster συναισθημάτων μεγάλου φάσματος, από το ανοιχτό γκρι ως το ματωμένο κόκκινο και το κατάμαυρο με 28 ακόμα θέματα στην διαταραγμένη αυτή παλέτα.
Οι επιρροές του Trent Reznor είναι σαφείς στα πιο industrial “Terror in The Depths of The Fog”, “Ashes And Ghost” και “Betrayal”, στα οποία ο τρόμος θα μπορούσε να δημιουργηθεί στο μυαλό μας ακόμα και αν δεν έντυνε τις αντίστοιχες εικόνες και σκηνές από το game.
Η αίσθηση του τρόμου υποχωρεί, αλλά όχι και αυτή της ανασφάλειας και της μοναξιάς στα πιο trip-hop “Heaven’s Night”, “Alone In The Town” και “The Reverse Will”.
Ο Akira «ξερνάει» τα πιο doom metal ένστικτά του στο “Angel’s Thanatos”, ενώ ηλεκτρικός παραμένει στα μελωδικά “Love Psalm” και “Overdose Illusion”, όμως εκεί που ξεπερνάει τον εαυτό του (και πάντα θα τον ξεπερνάει) είναι στις στιγμές απόλυτης θλίψης, στα μικρά μουσικά θέματα που προκαλούν τα δάκρυα να κυλήσουν αβίαστα και ο πόνος μοιάζει αληθινός και εντελώς δικός μας, όχι κάποιου computer-generated πρωταγωνιστή σε κάποιο παιχνίδι.
“Magdalene” (τί σκηνή, θεοί), “Forest”, “Noone Love You”, “Laura Plays The Piano”, “Pianissimo Epilogue”, το ισοπεδωτικό reprise του “Theme of Laura” και φυσικά το «ψυχοβγαλτικό» “True”, επτά θέματα δώδεκα περίπου λεπτών όλα μαζί, που άλλοι μουσικοί θα «σκότωναν» για να έχουν γράψει σε ολόκληρη την καριέρα τους, για να ντύσουν μια κινηματογραφική ταινία ή ένα game.
Όλα τα παραπάνω και ακόμα που ξεκλειδώνονται με κάθε ακρόαση αλλά και διαφορετικό τρόπο, ανάλογα με το αν απολαμβάνεις αυτό το soundtrack χωρίς να έχεις δει ή παίξει το “Silent Hill 2”, κατά τη διάρκεια κάνοντας πολύωρα διαλείμματα για να «κολλάς» μόνο με την μουσική ή μετά από 39 φορές που το έχεις τελειώσει, δίνουν σε αυτό το album του Yamaoka μια ξεχωριστή θέση στις θλιμμένες καρδιές αυτού του πλανήτη.
Μπορεί ο τεράστιος Akira να έγραψε άλλα τόσα έπη για το “Silent Hill 3”, “Silent Hill 4: The Room”, “Silent Hill: Homecoming” στην συνέχεια, να συνεργάστηκε με την φοβερή Mary Elizabeth McGlynn στα φωνητικά και να την έκανε μούσα του μετά το 2002, όμως η μουσική του “2” όπως είναι μουντή σαν το βράδυ της Κυριακής και «λουσμένη στην ομίχλη» όπως το “Twin Peaks” και έτσι, ζει για πάντα μέσα στο μυαλό μας και θα είναι ζωντανή για πάντα, μέσα από το μυαλό μας.
Welcome to Silent Hill!
1410 
