Δεύτερη βραδιά σερί στο ίδιο μέρος, πιστός σε ένα ακόμη hardcore punk ραντεβού, αυτή τη φορά για λογαριασμό των νονών του ήχου, των Νεοϋορκέζων Agnostic Front.
Αυτή τη φορά, φρόντισα να φτάσω λίγο νωρίτερα και να πιω την πρώτη μπίρα απέξω με την ησυχία μου. Αφού τα είπαμε λίγο με τον φίλτατο Χριστόφορο Τριήρη, εισήλθαμε στο venue για να ζήσουμε εν μέρει, τη μέρα της Μαρμότας. Αυτό γιατί στη σκηνή, υπήρχε μερικό copy paste από την προηγούμενη νύχτα και την εμφάνιση των Final Daze, αφού οι My Turn μοιράζονται δυο μέλη με τους προαναφερθέντες και έτσι, τσούπ Αποστόλης στο μικρόφωνο, Φώτης στην κιθάρα και πάμε να ξεσηκώσουμε το μέρος. Οι My Turn έχουν σταθερή παρουσία στα τεκταινόμενα του είδους, έχουν εξάγει τη μουσική τους και εκτός Ελλάδος και έχουν κοινό που τους ακολουθεί στα εγχώρια live τους.
Ξεκίνησαν το set τους με το “Modern Life’s Massacre” από το πιο πρόσφατο ομώνυμο ΕΡ τους, έπαιξαν ολόκληρο το επτάιντσο “Buried Inside” και αφιέρωσαν το “For the kids” σε όλα τα παιδιά. Η σκηνική παρουσία τους δείχνει το πόσο καλά περνούν παίζοντας και αυτό στέλνει ενέργεια στο κοινό, κάνοντας τους ένα ιδανικό άνοιγμα για μια τέτοια βραδιά, αφού και η ηχητικ ήτους συνάφεια με τους headliners είναι αδιαμφησβίτητη. Αφού έλαβαν ένα ισχυρό χειροκρότημα από τον κόσμο που ολοένα αυξανόταν στον χώρο, αποχώρησαν για να αφήσουν τη θέση τους στους Βρετανούς punk rockers Grade 2.
Μια γρήγορη μπίρα έξω να πάρουμε ανάσα ήταν αναγκαία. Πρέπει να σημειώσουμε εδώ πως η τιμή των 6ε για την μπίρα έκανε πολλούς να σχολιάσουν αρνητικά και ευτυχισμένους τον διπλανό σουβλακοπώλη και τους τριγύρω περιπτεριούχους.
Οι Grade 2 ήταν μια αποκάλυψη για μένα, αφού δεν τους είχα ακούσει μέχρι να ανακοινωθούν ως special guests για το Unleashed in Hell Fest και ανυπομονούσα να ακούσω τι έχουν να μας πουν.
Οι Άγγλοι ξεκίνησαν με φόρα με τα “Tired of it” και “Graveyard Island” αποδεικνύοντας πως το σούσουρο γύρω από το όνομα τους αλλά και η επιλογή των Rancid να τους πάρουν μαζί σε αμερικάνικη περιοδεία, δεν ήταν τυχαία. Χωρίς να ξεχάσουν το εξαιρετικό “Break the Routine” του 2017, έπαιξαν τα “Turning the Tide” και το αγαπημένο “Mr Industry”, δίνοντας όμως περισσότερο βάρος στο πρόσφατο ομότιτλο album τους.
Μας ευχαρίστησαν όλους που στηρίξαμε ένα live σε μια δύσκολη καθημερινή και μας υπενθύμισαν ότι είχαν επισκεφτεί και πάλι τη χώρα μας προ 8ετίας στο Six Dogs.
O κόσμος είχε αρχίσει να γεμίζει ασφυκτικά τα έμπροσθεν της σκηνής και η μουσική των Grade 2 έκαναν και τους πιο δύσκολους να κουνηθούν, δημιουργώντας θόρυβο σε κάθε τελείωμα.
Και άλλο ένα βράδυ, κολλητά με το προηγούμενο, που ακούγεται μια διασκευή Misfits, με το “Where Eagles Dare” να γεννά χαμό.
Στο κλείσιμο της εμφάνισης τους είναι ήδη φυτέψει στο μυαλό μας, πως είναι ένα όνομα που θα παρακαλάμε σύντομα να ξαναδούμε ως headliners. Συνεχής κίνηση στη σκηνή που σε κάνει να ξεχάσει το κενό ανάμεσα σε μπασίστα και κιθαρίστα που είναι ακροβολισμένοι αριστερά και δεξιά, μοναδικό μοσυικό δέσιμο μεταξύ των τριών και σωστό και ταπεινό, πλην φουλ ενεργειακό attitude. Μην ξεχάσω να αναφέρω τον τζαμάτο ήχο που είχε στηθεί με τη βοήθεια του Νίκου, τον οποίο εκθείασε και ο Dwid Hellion την προηγούμενη βραδιά. Μην ξεχνάμε τους τεχνικούς όταν κάνουν τόσο καλή δουλεια!
Η ώρα έφτανε. Η μπίρα κατέβαινε. Και το ξύλο που θα ακολουθούσε ήταν ναι μεν, αναμενόμενο, σφοδρό δε. Η επίσκεψη αυτή τη φορά των βετεράνων Agnostic Front συνέπεπτε με την 40η επέτειο από την κυκλοφορία του “Victim of Pain”, οπότε το setlist αυτό ήταν πάρα πολύ oldschool.
Ακούσαμε το ομώνυμο, το “Your Mistake”, είδαμε τον Stigma να τραγουδάει, αλλά και να παίζει κιθάρα με στο pit, τριγυρισμένος από μια αλυσίδα ανθρώπων, ταξιδέψαμε τόσο πίσω ως το “United Blood” EP με το “Friend and Foe”.
Απόδειξη του χαμού η τρύπα που άνοιξε στις σανίδες του Arch Club, την οποία τρύπα ευτυχώς απέφευγαν όλοι σερκλπιτίστας.
“For my Family”, “The Eliminator”, “Old New York”, “My Way” το οποίο έφερε και το πρώτο μεγάλο singalong και ιδρώτας πολύ να μας λούζει όλους εκεί μπροστά.
Οι Vinnie Stigma και Roger Miret αγέραστοι, δεν σταματούσαν να κινούνται πάνω στη σκηνή και εναλλάξα να ξεσηκώνουν τον κόσμο, έχοντας όμως σοβαρές πλάτες με τον Craig Silverman (Slapshot, Only Living Witness, Blood For Blood) στην κιθάρα, τον Mike Gallo στο μπάσο και το νεότερο μέλος, Danny Lamagna στα drums να δίνει το τέμπο.
Δεν άργησε να φτάσει η ώρα των μεγάλων hits με τη διασκευή στο “Crucified” (Iron Cross) και το εμβληματικό “Gotta Go” που έκανε τον Βοτανικό να σείεται, ενώ το τέλος ήρθε με το “Blitzkrieg Bop” των Ramones.
To κλου της βραδιάς ήταν το Happy Birthday που τραγουδήσαμε όλοι στον 8χρονο νεαρό, ο οποίος έσβησε on stage την τούρτα και έκανε κι ένα stage dive και είμαι σίγουρος, πως θα είναι τα γενέθλια που θα θυμάται για πάντα.
Σίγουρα έχω ξεχάσει πολλά, αλλά ήμουν ενεργό μέλος του pit (είχα και λίγο το νου μου μην πέσει κανείς στην τρύπα) και είχα πιει και τις μπίρες μου όποτε να με συγχωράτε που έδωσα προτεραιότητα στο να περάσω καλά. Όσοι δεν καταλαβαίνετε, πρέπει να δείτε μια μπάντα σαν τους Agnostic ζωντανά.
Ευχαριστούμε, Hardtimes Athens!
Setlist
AF Stomp
The Eliminator
Dead to Me
A mi manera
My Life My Way
Only in America
Old New York
Victim in Pain
Your Mistake
With Time
For My Family
Friend or Foe
Pauly the Dog
Power
All Is Not Forgotten
Peace
Crucified (Iron Cross cover)
Never Walk Alone
Gotta Go
Police State
Addiction
Blitzkrieg Bop (Ramones cover)
Φωτογραφίες: Χριστίνα Αλώση
465 
