Το BlackBox Studio έκλεισε τις πόρτες του για φέτος με το live των Omega Monolith, Living Under Drones, Tenants και Animal Nun και στα πηγαδάκια που είχαμε μεταξύ μας ακούστηκε πολλές φορές η έκφραση: “Ρε συ θα μας λείψει”.
Στην Αθήνα υπάρχουν πάρα πολλοί χώροι που προωθούν την τέχνη και το συλλογικό, αλλά το BlackBox κατάφερε να γεφυρώσει χάσματα, να δώσει χώρο σε σχήματα να εκφραστούν, να σεβαστεί την διαφορετικότητα, να κάνει διακριτά τα χαρακτηριστικά του και τελικά να δημιουργήσει σκηνή.
“Σκοπός μας είναι η καλλιτεχνική έκφραση και δημιουργία. Μπορεί να έχουμε αναλωθεί πολύ καιρό σε μερεμέτια και μαστορέματα, αλλά όλα καταλήγουν στο ότι προσπαθούμε να κρατήσουμε ζωντανό έναν χώρο συνεύρεσης, έμπνευσης και συνδιαμόρφωσης γύρω από τα ενδιαφέροντα μας, με όσες δυσκολίες και εμπόδια μπορεί να αντιμετωπίζουμε καθημερινά”
Τα χάσματα που γεφύρωσε αφορούσαν αγκυλώσεις που θεωρούν ότι εγχειρήματα ίδιας αφετηρίας μπορεί να κινούνται ανταγωνιστικά. Με κύριο γνώμονα την έκφραση και τη δημιουργικότητα, δεν υπήρξε ζήτημα αν ένα σχήμα είναι πολιτικοποιημένο και αν είναι προς ποια τάση κλείνει. Δεν υπήρξε ζήτημα το πως τοποθετείται το κάθε σχήμα απέναντι στη μουσική βιομηχανία. Αν η μπάντα σεβαστεί τα πάγια χαρακτηριστικά του χώρου, τότε μπορεί να συνδιαμορφώσει μια βραδιά, μια εκδήλωση, μια συναυλία.
“Η ελεύθερη συνεισφορά είναι κάτι το οποίο υπάρχει στον συναυλιακό χώρο καθώς έτσι μεγαλώσαμε, έτσι μάθαμε και είδαμε πως γίνονται τα όμορφα πράγματα και καταστάσεις. Σαν φοιτητές, το να βρεθούμε σε κάποιο κινηματικό live ήταν καθημερινότητα, είτε στην Αθήνα είτε στα Γιάννενα. Στηρίζαμε πάντα τα αυτοοργανωμένα εγχειρήματα καθώς ήταν πιο εύκολο να γνωρίσεις τους ανθρώπους πίσω από αυτό, είτε να λάβεις και εσύ μέρος συνεισφέροντας με όποιο τρόπο.”
Οι εκδηλώσεις στον χώρο σέβονταν τη διαφορετικότητα και ήταν ξεκάθαρο ότι συμπεριφορές ενάντια σε οτιδήποτε “μη κυρίαρχο” δεν θα γίνουν ανεκτές. Υπάρχει ένα λεπτό σημείο μεταξύ απλής αποδοχής της διαφορετικότητας και σεβασμού της διαφορετικότητας. Δεν θα ξεχάσω κάποιο live, όπου νοιώθω ένα σκούντημα και είναι μια trans η οποία μου ζητάει αναπτήρα. Δεν είχα αντιληφθεί ότι υπήρχε μία trans στον χώρο και αυτό το κάνει μαγικό. Σε περιπτώσεις απλής αποδοχής, ο κόσμος θα συζητούσε ότι υπάρχει μια trans στον χώρο, ίσως με τις καλύτερες προθέσεις, αλλά οι ματιές ακόμα και τα όψιμα καλωσορίσματα φέρνουν αμηχανία. Το γεγονός ότι απολάμβανε τη μπύρα της και δεν την απασχόλησε κανείς, εμένα μου έδειξε ότι αυτός ο χώρος δεν ανέχεται απλά, αλλά σέβεται.
“Αυτό που μπορούμε να μεταφέρουμε είναι τα χαμόγελα που βλέπουμε τα Σάββατα κατά τη διάρκεια των συναυλιών και μετά από αυτές. Αμοιβαία, μπάντες και κοινό μέχρι στιγμής φεύγουν όλοι έχοντας μοιραστεί μόνο ζεστά λόγια και χαμόγελα.”
Η αποδοχή που μπορεί να έχει ένα εγχείρημα είναι μια εξίσωση με πολλές μεταβλητές, αλλά μια από τις σημαντικότερες είναι η συνέπεια και ο σεβασμός. Ο σεβασμός στις εσωτερικές διαδικασίες, σε αυτούς που στηρίζουν τα εγχειρήματα, αλλά και στη γειτονιά που δραστηριοποιείται το εγχείρημα.
“Το νέο BlackBox βρίσκεται σε μια ήσυχη, ίσως αρκετά ήσυχη, γειτονιά σε ένα κτίριο το οποίο ήταν κλειστό για 17 χρόνια. Παλιά ήταν βιοτεχνία υφασμάτων. Από τον Αύγουστο του 2021 που ουσιαστικά μετακομίσαμε εκεί, έχουμε περάσει πολλές ώρες κουβαλώντας καθαρίζοντας, κάνοντας θόρυβο κτλ. Η γειτονιά όμως έβλεπε τους ίδιους τύπους και τύπισσες να είναι εκεί κάθε μέρα να παλεύουν με το χάος. Πολλοί μας ρώτησαν τι πρόκειται να φτιάξουμε, ενδιαφέρθηκαν και κάπως νιώσαμε ότι είμαστε τυχεροί που υπήρχε αυτό το καλωσόρισμα. Πολύ πριν την εξωστρέφεια, όταν ακόμα όλα ήταν υπό κατασκευή, μέσα στο χειμώνα, η αυλή στο υπόγειο μας είχε πλημμυρίσει, με κίνδυνο να μπει το νερό μέσα στο υπόγειο. Την ίδια μέρα βρήκαμε μήνυμα στη σελίδα του BlackBox από μια γειτόνισσα, που μας ειδοποίησε να τρέξουμε. Πλέον έχουμε να μοιραστούμε αρκετές ιστορίες με πολλούς γείτονες και γειτόνισσες κι αν τυχαίνει να διαβάζουν εδώ, θα θέλαμε να ευχαριστήσουμε όλους και όλες για την υπομονή αλλά και για την ανθρωπιά τους.”
O Πουλικάκος είχε πει ότι η αλητεία θέλει και ευγένεια, αλλιώς είσαι τσόγλανος. Όλα τα καλέσματα του BlackBox, τελείωναν με την έκφραση: “Ξεκινάμε νωρίς…τελειώνουμε νωρίς…σεβασμός στην γειτονιά…”. O σεβασμός στη γειτονιά είχε γίνει αρκετά διακριτός και με είχε εντυπωσιάσει το γεγονός ότι πολλές φορές έβλεπα πολύ κόσμο έξω από τον χώρο, αλλά δεν υπήρχε φασαρία και ο κόσμος συζητούσε χαλαρά.
“Στα πρωταρχικά γενικά πλάνα είναι η ολοκλήρωση των κατασκευών σε διάφορα σημεία του κτιρίου με απώτερο σκοπό το ξεκίνημα των χώρων της ηχογράφησης, του atelier και τέλος της ταράτσας που περιμένουν υπομονετικά δύο χρόνια να ξεκινήσουν…Παράλληλα σιγά σιγά θέλουμε να ξεκινήσουμε να οραματιζόμαστε τις συμπράξεις που μπορούμε να έχουμε όλοι μαζί σαν καλλιτεχνική ομάδα, μέσα στο κτίριο. Τις εκπλήξεις τις κρατάμε για από κοντά!”
Το BlackBox κατάφερε να γίνει πιο εξωστρεφές από τότε που ήταν στον όροφο της Λένορμαν. Ο λόγος μπορεί να βρεθεί ανάμεσα στις τόσες μεταβλητές που ανέφερα παραπάνω. Πέρα από τις μεταβλητές έχουμε και κάποια δεδομένα. Το διάστημα που έκανε όλες αυτές τις εκδηλώσεις, συσπείρωσε ότι μας είχε λείψει τον καιρό του εγκλεισμού. Μας είχε λείψει το “Όλοι μαζί”, η δυνατή μουσική, οι αγκαλιές και η υπενθύμιση ότι κάποια πράγματα μπορεί να γίνουν και αλλιώς.
Μέσα από αυτές τις γραμμές, θέλουμε να ευχαριστήσουμε τη διαχειριστική ομάδα του BlackBox για τις στιγμές που μας χάρισε και για όλα αυτά που είμαστε σίγουροι ότι θα ακολουθήσουν.
1385 
