Είδος: Death Metal
Δισκογραφική: Season Of Mist
Ημ. Κυκλοφορίας: 17 Απριλίου 2020
Αν σε παίρνουν παρέα στην περιοδεία τους οι Cannibal Corpse, Cryptopsy, Obituary σίγουρα είσαι υψηλής κατηγορίας “θανατικό”.
Οι Καλιφορνέζοι deathsters Abysmal Dawn επιστρέφουν 6 χρόνια μετά από το “Obsolence”, που άγγιξε το τέλειο της performance τους, να δείξουν αν μη τι άλλο, πως ξέρουν να το παίζουν το παιχνίδι. Ακολουθώντας τα μεγάλα κεφάλια του παραδοσιακού death metal, προσπαθούν να το φέρουν σε μοντέρνα μέτρα και να προσφέρουν αβυσμαλέο (το πιάσατε ε;) ξυλοφόρτωμα σε ανύποπτους ακροατές. Όσο ανύποπτος μπορεί αν είναι κανείς βέβαια, αφού μιλάμε για ένα συγκρότημα που αφού έκανε μια καλή κούρσα με την Relapse Records, υπέγραψε για το νέο πέμπτο της album στην επίσης, υπολογίσιμη Season of Mist.
Όταν οι τέσσερις φίλοι ήταν νέοι λοιπόν, όπως όλοι εμείς, έλιωναν βινύλια των Death (προσπαθώντας να μιμηθούν τον μυθικό Chuck) και θέλανε να μοιάσουν με τους καταξιωμένους Obituary. Τιμούν με περίσσια άνεση τις επιρροές τους αυτές και προσφέρουν εξαιρετικό death metal για τους απαιτητικούς κάφρος.
Ακόμα και δεν έχεις ακούσει κάποιο προηγούμενο album τους, με την ακρόαση του “Phylogenesis”, διακρίνεις αμέσως την εξαιρετική ικανότητα των Abysmal Dawn να δημιουργούν όμορφα riffs, σκαλωτικές μελωδίες, ξεσηκωτικές γκρούβες και μια ατμόσφαιρα αυστηρά επαγγελματική.
Είναι αυτός ο ήχος που θέλει να ακούει ο κάθε ντεθμέταλος και να ρουφάει λίτρα παγωμένης μπίρας ουρλιάζοντας από χαρά. Παρόλη όμως, την ευστοχία των κομματιών και την εξαιρετική ποιότητα του συνόλου του album, έχω και κάποιους ενδοιασμούς. Μιλάμε για ένα ακόμη εξαιρετικό death metal album (από τα πολλά που έχουν βγει φέτος και υποθέτω θα συνεχίσουν να βγαίνουν, όταν σπάσει η καραντίνα), αλλά δεν είναι εκείνο που θα σε κάνει να πεις “μπράβο, αλάνια, αυτό δεν το περίμενα”. Αρκετά σημεία, σε παραπέμπουν αναγκαστικά σε μεγαλεία του παρελθόντος (είτε Αμερικάνικα, είτε Ευρωπαϊκά) και έτσι, δεν θα καταφέρει να πάει σε τόσο υψηλές θέσεις προτίμησης, που θα καταλάβουν πιο γενναίοι συνάδελφοι τους.
Αυτό όμως, αποφάσισαν οι Abysmal Dawn και έτσι οφείλουμε να τους αγαπήσουν. Ως υμνητές της ένδοξης σκηνής του 1990, που φέρνουν το παρελθόν στο μέλλον σε θέματα παιξίματος, χωρίς να προσπαθούν να αφομοιώσουν στοιχεία από περιτριγυρίζοντα ιδιώματα.
Δυστυχώς με απογοήτευσαν όμως, στο θέμα της παραγωγής. Αν και ακούγεται όμορφο το αποτέλεσμα, όταν παρατηρείς λίγο πιο προσεκτικά τα πράγματα, ακούς πως το “Phylogenesis” πάσχει από κιθαροπάθεια. Η παραγωγή έχει επικεντρωθεί στις κιθάρες και τα solos τους, τόσο που σχεδόν έχει εξαφανιστεί το μπάσο, ενώ δεν είναι στο πρέπον επίπεδο και τα τύμπανα του δυναμικού James Coppolino. Αν ήταν πιο μοιρασμένα τα πράγματα στην παραγωγή, θα ήταν ακόμη πιο γαμάτο το album και θα διέλυε την ομίχλη των μικρών (μα εμφανών) αμφιβολιών μου. Εξοντωτικά blast beasts, ξυραφένιες κιθάρες, έξυπνα breakdowns, φωνητικά που αποφεύγουν τεχνιέντως την μονοτονία και μακάρι να άκουγα καλά το μπάσο να έλεγα κάτι και για αυτό.
Και αφού, με κάνουν να πω τόσα καλά λόγια, με την ατυχή συμπεριφορά στο αγαπημένο μου όργανο, φανταστείτε τι θα έγραφα, αν εκείνο είχε τη θέση που του αρμόζει.
Παρόλα αυτά, το “Phylogenesis” είναι ένα εκπληκτικό ηχογράφημα που με φέρνει και πάλι πιο κοντά στο αγαπημένο death metal. Οι φίλοι του είδους θα ξοδέψετε ό,τι έχετε φέτος. Και ένα από τα έξοδα σας θα είναι σίγουρα οι Abysmal Dawn!
Bandcamp: https://abysmaldawn.bandcamp.com/
Facebook: https://www.facebook.com/AbysmalDawn/
Twitter: https://twitter.com/abysmaldawn
Instagram: https://www.instagram.com/abysmaldawn/
Spotify: https://open.spotify.com/artist/2h7HrMDoZpWxx3uAuJxyj9
621 
