Επειδή περιμένουμε πώς και πώς τη συναυλία των θορυβωδών shoegaze/post punk Νεοϋρκέζων A Place To Bury Strangers και κάτι πρέπει να κάνουμε με αυτήν την ανυπομονησία, τι καλύτερο από ένα casual chit-chat, μόλις λίγες μέρες πριν το live τους στο Temple (Σάββατο 19 Μαρτίου); Ξέρω, τίποτα. Άραξε λοιπόν, κάνε ένα καφεδάκι, βάλε το “Exploding Head” να παίζει (τα βαριά άσ’τα για το live, εδώ φτιάχνουμε ατμόσφαιρα – ή και όχι), απόλαυσε το χιόνι και για να ολοκληρωθεί η εμπειρία που σου χτίζω συνέχισε να διαβάζεις.
Πριν από δύο δεκαετίες, ένα μαγικό (στη φαντασίωσή μου) χειμώνα, δύο ανήσυχοι καλλιτέχνες, ο David Goffan και Tim Gregorio ένωσαν τις δυνάμεις τους δημιουργώντας ένα σχήμα που, αχ και να είχαν την παραμικρή ιδέα για την εξελικτική πορεία που θα ακολουθούσε. Για καλή τύχη και των δύο, ένα χρόνο αργότερα ξεκίνησε η ουσιαστική λειτουργία της μπάντας με την προσθήκη του Oliver Ackermann, κατόπιν της διάλυσης των Skywave, η οποία και αποδείχθηκε “μοιραία”, τόσο για τη μπάντα, όσο και τον ίδιο. Ο Ackermann πήρε τα ηνία για τα καλά με την αποχώρηση του Goffan και γενικώς οι προσθαφαιρέσεις μελών συνεχίστηκαν, πολύ, με τον Ackermann να θεωρείται ο πλέον ουσιαστικός δημιουργός όπως και το πιο σταθερό μέλος των APTBS μέχρι και σήμερα.
Μετά από μία “fooling around” σειρά από συναυλίες και self-released EP’s, το Σεπτέμβρη του 2007 κάνουν το ντεμπούτο τους με το πρώτο τους album, με τη στήριξη της Killer Pimp Records. “A Place To Bury Strangers” λοιπόν, το όνομα του δίσκου, κατά μάνα κατά κύρη. Αγνό noise, με μία πανδαισία μελωδιών που ακροβατούν ανάμεσα σε post punk, shoegaze, post/indie rock, μέχρι και new wave/ηλεκτρνικούς ήχους. Πάντα σε σκοτεινά μονοπάτια, με έναν μυστηριώδη ερωτισμό να παραμονεύει υποχθόνια, περιμένοντας να υπνωτίσει τον ακροατή. Οι APTBS “οχύρωσαν” τη θέση τους στο μουσικό χώρο με τον ομώνυμο δίσκο τους, ο οποίος τους έδωσε και την ευκαιρία να περιοδεύσουν με μπάντες όπως οι Black Rebel Motorcycle Club και Nine Inch Nails. Δεν το λες και λίγο.
Από εκεί και έπειτα, μόνο ανοδικά θα μπορούσε να πάει η φάση για τους Νεοϋρκέζους, όπως και έγινε. Και δεν άξιζαν τίποτα λιγότερο. Παρά τις πολλές αλλαγές στο line up της μπάντας, ο ήχος τους σε γενικές γραμμές παρέμεινε χαρακτηριστικός, με τα ποτισμένα με αντηχήσεις φωνητικά και την noise κιθάρα του Ackermann να είναι πάντα ο πρωταγωνιστής, η ταυτότητα, αν θες, της μπάντας. Οι APTBS έχουν τη μαγεία να είναι υπερκινητικοί, όσο ταυτόχρονα και υποτονικοί, άλλοτε συνδυάζοντας αυτά τα δύο κατά τα άλλα αντίθετα χαρακτηριστικά, άλλοτε δίνοντας έμφαση σε ένα από αυτά, χωρίς να παραμελούν το άλλο. Το Exploding Head του 2008 ακολούθησε πιστά την ιδεολογία του πρώτου τους δίσκου, με το noise στοιχείο να παραμένει ο συνοδός του Ackermann. Πηγαίνοντας στο Worship, 4 χρόνια μετά, η χαοτική αίσθηση που επικρατούσε στους δύο προηγούμενους δίσκους έχει αντικατασταθεί από περισσότερο ρυθμό που «ποστπανκίζει» αρκετά, ταξιδεύοντάς σε σε πολύ 80’s εποχές.
Χαρακτηριστική και αρκετά προφανής επιρροή του Ackermann για τους APTBS ήταν απροκάλυπτα οι Jesus and Mary Chain, όπως έχει άλλωστε δηλώσει και ο ίδιος. Και θα μπορούσαμε κάπως ανεπίσημα να πούμε, κρίνοντας από ένα γενικότερο σύνολο του ήχου της μπάντας ότι αν οι My Bloody Valentine και οι Jesus and Mary Chain έκαναν ένα μωράκι, αυτό θα ήταν σίγουρα οι A Place To Bury Strangers. Μωράκι, βέβαια, που μεγάλωσε, “απομυθοποίησε” τους γονείς του και έγινε μία ανεξάρτητη προσωπικότητα.
Με το “Transfixiation” λοιπόν, το 2015, η διάθεση εξακολουθεί να είναι στην πιο post punk μεριά των πραγμάτων, αλλά πολύ πιο βαριά, πιο σκοτεινή. Ό,τι και να έκαναν, όπως και να πειραματιζόντουσαν πάντως, οι APTBS (και αυτό ήταν ΠΟΛΎ), πάντα ήταν θορυβώδεις, νευρωτικοί, “ενοχλητικοί” και παράλληλα ερωτικοί, ρυθμικοί, υπνωτικοί, όπως και συνεχίζουν να είναι.
“If you ride with me you’re gonna burn
If you talk to me you’re gonna burn
If you f* with me you’re gonna burn If you f* with me you’re gonna burn
I gotta get so deep, I gotta get so deep
I gotta get so deep, I gotta get so deep
Deeper, deeper, deeper sea, deeper than me, deeper sea
Deeper, deeper, deeper sea, deeper than me, deeper sea
Deeper, I gotta get so deep”
Γενικότερα δεν είμαι το άτομο που πετάει την σκούφια του για noise, πολύ εύκολα μπορεί να μου φανεί υπερβολικό και άλλες φορές να με ενοχλεί. Γι’ αυτόν τον λόγο είναι ένα έξτρα επίτευγμα από τη μεριά του Ackermann το γεγονός ότι έχει μαγέψει τα αυτιά μου με τις ενοχλητικές του μελωδίες και τον ευχαριστώ για αυτό. Θα έλεγε κανείς ότι μου έχει κάνει μία μικρή πλύση εγκεφάλου, και ίσως ότι δεν το ‘χω τόσο με τα dad jokes.
Η περίοδος από το “Pinned “(2018), έως και τον τελευταίο δίσκο της μπάντας (“See Through You” – 2022), ήταν ίσως η πιο κρίσιμη και ταυτόχρονα καθοριστική για την πορεία των APTBS. Κρίσιμη, τόσο από άποψη αλλαγών στο line-up της μπάντας, όσο και δισκογραφικά. Ο Ackermann κατάφερε μέσα σε αυτό το χρονικό διάστημα να δημιουργήσει τη δική του δισκογραφική εταιρεία, Ded Strange Label. Παράλληλα, πάνω που είχε αρχίσει να ηγείται των drums η Lia Simone Braswell αλλά και να συνεργάζεται με τον Ackermann στα φωνητικά για το “Pinned”, καλλιτεχνική επιλογή που δεν επικροτώ ιδιαίτερα (η μοναξιά των φωνητικών του Ackermann δε χρειάζεται παρέα), φτάνοντας στο “Hologram”, το 2021, τη θέση στα drums “διεκδίκησε” πλέον η Sandra Fedowitz (Ceremony East Coast). Με την προσθήκη του John Fedowitz – παλιό μέλος των Skywave – στο μπάσο, το line-up των A Place To Bury Strangers γίνεται το πιο πολλά υποσχόμενο που έχουμε δει μέχρι στιγμής. Οι δυνάμεις των τριών ενώθηκαν για τη δημιουργία του “Hologram” EP, όπου και γίνεται εμφανής τόσο η μουσική χημεία των μελών, όσο και η έκρηξη δημιουργικότητας που ξεχειλίζει στο δίσκο, που κάπως απουσίαζε από το “Pinned”.
Ακούραστος ρυθμός, ταχύτητα, ερωτισμός και χάος είναι από τα πολλά πράγματα που χαρακτηρίζουν τον τελευταίο δίσκο των APTBS, “See Through You”. Ο Ackermann είναι ο καλλιτέχνης αυτός που όσο και να προσπαθήσεις να τον βάλεις σε κουτί, να τον περιορίσεις και να τον τσουβαλιάσεις, κάθε προσπάθεια θα είναι πιο μάταιη από την προηγούμενη. Αυτοί είναι οι καλλιτέχνες που αγαπώ και εκτιμώ λίγο περισσότερο, αυτοί που η έμπνευσή τους δε συναντά εμπόδια και δε σταματά πουθενά.
Μετά λοιπόν από εφτά ολόκληρα χρόνια που έχουν να εμφανιστούν στη χώρα μας, αγωνιάμε να δούμε την πιο θορυβώδη μπάντα της Νέας Υόρκης να ταρακουνάει τη σκηνή του Temple, αυτό το Σάββατο 19 Μαρτίου, ενώ εμείς παρακαλάμε για λίγο ακόμη.
1438 
