Η σχέση ακροατών (η και οπαδών αν θέλουμε να το πούμε έτσι) με τους καλλιτέχνες που αγαπούν πάντα είχε ένα τεράστιο εύρος και ποικίλα επίπεδα.
Κάποιοι καλλιτέχνες αναγνωρίστηκαν πολύ λιγότερο από όσο θα ήταν δίκαιο και κάποιοι καλλιτέχνες πήραν και παίρνουν παραπάνω δάφνες απ’ όσο τους αναλογεί.
O Warrel Dane όμως ήταν ένας μουσικός και άνθρωπος που άξιζε όλη την αναγνώριση που έλαβε καθ΄ όλη την διάρκεια της ζωής του όπως και στο μετά. Υπό αυτό το πρίσμα, το τρίτο live memorial που πραγματοποιήθηκε το Σάββατο στην μνήμη του Warrel, ήταν απλά η συγκέντρωση μουσικών και φίλων ώστε να θυμηθούν όλοι μαζί τι σήμαινε για εκείνους παίζοντας τα τραγούδια του.
Κάποιοι τον ήξεραν μέσα απ’ την μουσική του, κάποιοι τον είχαν γνωρίσει έστω και για λίγο προσωπικά, σε όλους μας όμως ο Warrel είχε πει πράγματα.
Είτε στα τέλη των 80ς με τους Sanctuary (και την επανασύνδεσή τους), είτε σ αυτό το roller coaster ποιότητας με τους Nevermore (και με το Dreaming Neon Black να κοιτάζει όλα τα υπόλοιπα από ένα ανέγγιχτο επίπεδο) ο Warrel με τους στίχους και τις ιδέες του σου μιλούσε, ήξερες ακριβώς τι εννοούσε και πάρα πολλά απ’ όσα έγραψε ήταν πράγματα που απασχόλησαν κι όλους εμάς που τον άκουγαν.
Κι ενώ ο θάνατός του πλήγωσε αυθεντικά όλους όσους τον ένιωσαν κοντά τους, το live στο Remedy ήταν για μένα ο τρόπος που αντιλαμβάνομαι την αντιμετώπιση στην απώλεια των ανθρώπων.
Μαζεύτηκαν οι «φίλοι του», ακούστηκαν ιστορίες για εκείνον, παίχτηκαν οι ιδέες του, «απαγγέλθηκαν» (αν μπορούμε να το πούμε έτσι) τα κείμενα του και όλοι θυμηθήκαμε με χαμόγελο και με στιγμές μεγαλειώδους πώρωσης (και ήταν πολλές!) τι μας συνέδεσε με εκείνον όλα αυτά τα χρόνια.
Το Remedy γέμισε στην μεγαλύτερη προσέλευση κόσμου που έχει γίνει και στα τρία memorials, το βίντεο που παίχτηκε στην μνήμη του (μια δουλειά των Neon Dreamers, του ελληνικού fan club των Nevermore) για ακόμα μια φορά συγκινητικό, οι Bigus Dickus Hard as a Rock Covering Machine που ανέλαβε το μεγαλύτερο παικτικό βάρος των κομματιών από Sanctuary και Nevermore ήταν σούπερ και όλα τα παιδιά που ανέβηκαν είτε σε όργανα, είτε -κυρίως- στο μικρόφωνο, έδωσαν κυριολεκτικά την ψυχή τους με αποδόσεις που έφτασαν στα όρια του εκπληκτικού.
Το σημαντικό όμως δεν ήταν ποιοι έπαιξαν ή τραγούδησαν καλύτερα, ποιοι απέδωσαν πιο σωστά τα κομμάτια ή μια αναφορά σε απόδοση.
Το σημαντικό είναι πως όλα τα παιδιά συγκεντρώθηκαν στην μικρή σκηνή του Remedy για να πουν ένα «γεια σου και πάλι» (κι όχι αντίο) στον Warrel κι ο κόσμος από κάτω έγινε ένα με την/ τις μπάντες, με συμμετοχή, με αγνό ενθουσιασμό και συγκίνηση και με αυτόν τον τρόπο αποδόθηκαν οι τιμές που αξίζει η σχέση που ο καθένας (με όποιο τρόπο) είχε αναπτύξει μαζί του.
Υπάρχουν σίγουρα πλάνα για επόμενα memorial ξεκινώντας από του χρόνου και με ιδέες για ακόμα πιο πλήρη συμμετοχή (άλλωστε το προχθεσινό memorial ήταν να πραγματοποιηθεί το 2020, and then, covid) και με την όρεξη και συμμετοχή που όλοι είχαν στο Remedy το όλο σκηνικό μόνο καλύτερο μπορεί να γίνει.
Κι όπως είπε ο ίδιος στο πρώτο ever κομμάτι Nevermore : Take the time, make the time.
κείμενο: Mits Mann
φωτογραφίες: P. Christodoulou
Για την ιστορία, οι μουσικοί και το setlist της βραδιάς :
Bigus Dickus:
Φωνή: Χρήστος Κουνέλης
Μπάσο: Παναγιώτης Γκατσόπουλος
Ντραμς: Νίκος Μίρας
Κιθαρα: Σταύρος Γκατσόπουλος
Κιθαρα: Δημήτρης Κοσκινάς
Setlist και Guests
Future Tense
Die for my sins
Poison Godmachine
Beyond Within (Κωνσταντίνος Τζαλαλής – φωνή)
Next in Line (Constantin Maris – φωνή)
Dreaming Neon Black (Αναστασία Παπαδοπούλου – φωνή)
This Sacrament (Ηλίας Γιωτίτσας – φωνή, Steve Lado – κιθάρα, Γιώργος Παγίδας – μπάσο)
Believe in Nothing (Στέφανος Ζαφειρόπουλος – φωνή, Δημήτρης Γαϊάνος – κιθάρα, Αντώνης Λαμπρινίδης – μπάσο)
Heart Collector ( Αναστασία Παπαδοπούλου – φωνή, Δημήτρης Γαϊάνος – κιθάρα, Αντώνης Λαμπρινίδης – μπάσο)
This Godless Endeavor
Forever
The River Dragon has come (Διονύσης Χριστοδουλάτος – φωνή)
The Mirror Black (Νίκος Γιωργάκης – μπάσο)
What tomorrow knows (Παναγιώτης ”Parthos” Παπαγεωργίου – φωνή)
Inside Four Walls (Δημήτρης Γαϊάνος – κιθάρα)
Final Product
Sentient 6
Enemies of Reality ( Jon Voyager – φωνή)
875 
