Θα πρέπει να είναι κάποιος εντελώς κακοπροαίρετο καθίκι, για να παραβλέψει εν συνειδήσει την τρομακτική εξελικτική πορεία της πλειοψηφίας των σχημάτων που ξεφυτρώνουν εδώ κι εκεί στη χώρα μας, σε όλες τις εκφάνσεις της βαριάς, “heavy” μουσικής, με κυκλοφορίες που αφήνουν πολλάκις το στόμα να χάσκει ανοικτό, εκπλήσσοντάς σε είτε λόγω αναπάντεχης ποιότητας, είτε γιατί δεν μπορούσες ποτέ να φανταστείς να κινείται το εγχώριο επίπεδο, τόσο ψηλά.
Συναθροίσεις βιρτουοζικού τύπου μουσικών, παίρνουν και δίνουν, προφανώς η επιθυμία για έκφραση είναι τεράστια και το πιο εντυπωσιακό είναι το μεράκι, η μεθοδικότητα και η επαγγελματικότητα που παρουσιάζουν οι συντελεστές αυτού του φαινομένου.
Μια από αυτές τις περιπτώσεις είναι και οι Enemy Of Reality. Μια συγκέντρωση πεπειραμένων, ικανότατων μουσικών που κατεργάστηκαν την έμπνευσή τους, καταθέτοντάς μας το “Rejected Gods”, ένα πολύ καλό album σε ένα μονοπάτι δημοφιλές, όπως είναι το symphonic metal (χονδρικά, η δουλειά αυτή έχει πάμπολλα ετερόκλητα μεν, αφομοιωμένα δε, στοιχεία μέσα της). Μια καλοδουλεμένη πρόταση σ’ ένα ύφος που δεν απαντάται και συχνά στη χώρα μας, σε αντίθεση με τον έξω κόσμο (και κυρίως την Ευρώπη), όπου ο υπερκορεσμός στο female fronted metal είναι ήδη εμφανής εδώ και χρόνια. Η ουσία είναι ότι μπορώ να σου πω με ασφάλεια ότι οι Enemy Of Reality, έχουν ικανή αντικειμενική αξία, να κοιτάξουν όλα τα “ονόματα” κατ’ ευθείαν στα μάτια. Και να τα κάνουν να στραφούν προς το έδαφος από δέος.
Έχοντας μια εκκωφαντική (τύποις και ουσία) Ιλιάνα Τσακιράκη (πρώην Meden Agan, συμμετείχε στο “The Great Mass” των Septic Flesh και έχει μοιραστεί τη σκηνή με “ηχηρά” ονόματα όπως την Tarja Turunen, τους Epica, τους Visions Of Atlantis και άλλους) ως πρωταγωνίστρια, πάνω στην οποία είναι γραμμένο το concept του “Rejected Gods” και αφορά μια παραλλαγή του μύθου του Ορφέα και της Ευρυδίκης, τον οποίο αφηγείται ως “Μαινάδα” η Ιλιάνα και σε τρομερή φόρμα τα υπόλοιπα μέλη, οι Enemy Of Reality δημιούργησαν ένα ολοκληρωμένο έργο, έντονα λυρικό και ουσιώδες. Η Ιλιάνα ξεδιπλώνει με άνεση τα απίστευτα φωνητικά προσόντα της, καλύπτει όλη την γκάμα εκφραστικότητας στο χώρο της όπερας και είναι σαφώς το σήμα κατατεθέν της μπάντας.
Απομακρυσμένος πλήρως από κλισαρισμένες τακτικές, συνειδητά προφανώς, ο δίσκος εμπεριέχει πολύ τεχνικό metal, απολύτως προοδευτικό παρά τον αμιγώς οπερατικό χαρακτήρα σε κάθε στιγμή. Βαριά ογκώδη riffs, συμπλέκονται με το άριστο ρυθμικό καμβά που πλέκουν ο Philip Stone (drums – πραγματικά ασύλληπτος drummer, εξαρθρώθηκε πολλές φορές η κάτω σιαγόνα) και ο Thanos (μπάσο, Cthonian Alchemy, άλλος “κουλός” κι αυτός, πάμε “i’m running free, yeah, i’m running free…”), που σε κομμάτια όπως το “Her Descending Ghost”, το “Torn Apart” ή το κινηματογραφικώς πανέμορφο “Twist Of Time” δείχνουν τους κυνόδοντές τους ενώ έμεινα άναυδος με την περίτεχνη, πλουραλιστική δουλειά στα keyboards της Marianthe, η οποία είναι απλά ηγετική, είτε με τα πολυφωνικά symph backgrounds, είτε όταν ξεσαλώνει παρέα με τον Steeliano στα γαμάτα power metal meets classical solo που επιχειρούν (για παράδειγμα στα “One Last Try” ή στο “Grief Divine”).
Στο “Rejected Gods” συμμετέχει και μια πλειάδα μουσικών. Πέρα από την intro σύνθεση του Χρήστου Αντωνίου (Septic Flesh, Chaostar) “Medusa”, εμφανίζονται ονόματα όπως ο μεγάλος Mike LePond (μπάσο, Symphony X) στο “My Own Master”, η Ailyn Gimenez (Sirenia) στο powerίζων “Needle Bites”, η Ανδρονίκη Σκουλά (Chaostar) στο doom/ death “The Bargaining” (άριστη επιλογή) ενώ στον επίλογο του δίσκου, στην κ-α-τ-α-π-λ-η-κ-τ-ι-κ-ή piano based μπαλαντάρα του Ρένου Μηλιάρη (September Code) “Step Into The Light” λάμπει παρέα με την Ιλιάνα, η Maxi Nil (Jaded Star).
Χωρίς εμφανείς αδυναμίες στην παραγωγή που πέτυχε ο Mark Adrian, με έναν συμπαγή αλλά όχι πολύ γυαλισμένο ήχο και το όμορφο artwork του Pierre Allain D., οι Enemy Of Reality, παρουσιάζουν ένα πολύ ελπιδοφόρο debut album, άρτιο τεχνικά, μεγαλεπίβολο συναισθηματικά, με πολλά κιλά μουσικής φλόγας μέσα του. Μπορείς να το συγκρίνεις άφοβα με οτιδήποτε κυκλοφορεί στο χώρο, η θεατρικότητα και η συναισθηματικότητα που ξερνάει αυτή η παρέα βάζει τα γυαλιά σε πολλά φημισμένα “ακίνδυνα” γκρουπάκια που βρίσκονται σε υψηλές θέσεις δημοτικότητας και νομίζω ότι η αναγνώριση της αξίας της μουσικής που παράγουν, δεν θα αργήσει να έρθει. Πάρα πολύ καλή δουλειά, ανεξαρτήτων προσωπικών γούστων.
666 
