Γερμανία. Τρίτο album.
Deftones, Mars Volta και ολίγον από djent.
Έτσι, για να καταλαβαίνετε εξ αρχής, περί τίνος πρόκειται το “Supra”.
Από το ξεκίνημα οι Dioramic προσπαθούν να γράψουν τη μαθηματική εξίσωση στον μαυροπίνακα και με φωνητικά, άλλοτε Chino Moreno/ TesseracT, άλλοτε πιο screamo και καμιά φορά λίγο περισσότερο “gay” από ότι θα έπρεπε, προσπαθούν να πείσουν έναν άνθρωπο που δυσκολεύεται να αντέξει εύκολα τη μετάβαση από το “μαμά, συγγνώμη” στο “θα σου σκίσω τα κωλοβάρδουλα” στη μουσική.
Δεν μπορώ να πω πως μουσικά οι Dioramic είναι κακοί, αλλά δεν έχουν αυτό που έχουν οι TesseracT (καλά για Deftones ούτε συζήτηση) για να με κάνουν να τους προσέξω.
Το progressive κομμάτι τους είναι όντως αρκετά ενδιαφέρον, αλλά όταν περνάει αυτή η γλυκουλινιά στα ηχεία μου θέλω να γελάσω.
Είναι σαν να ακούω τους Journey να προσπαθούν να κάνουν διασκευή σε κάποιο κομμάτι των Meshuggah.
Δεν είναι εύκολο να πείσεις έτσι.
Εν κατακλείδι… βαρέθηκα. Οπότε προτείνω, είτε να αποβάλουν λίγο από τη γλυκύτητα τους, είτε να μην το παίζουν August Burns Red.
514 
