Κάποτε μεγαλουργούσαν στους Helloween, ορίζοντας με τον έναν ή τον άλλον τρόπο το power metal.
O ένας με τη μαγευτική, μοναδική φωνή του, ο άλλος με τα αθάνατα riff της Flying V του. Αποθεώθηκαν, έμαθαν τη μουσική βιομηχανία από την καλή και την ανάποδή της. Κι αν η φυγή του Kai Hansen πέρασε στα ψιλά, με το μέγεθος της μπάντας πολύ μεγάλο εκείνη την εποχή για να επηρεάζεται από το γεγονός αλλαγής ενός κιθαρίστα, η φυγή του Michael Kiske, ήταν ένα σήριαλ πολεμικών επεισοδίων, μια ψυχοφθόρα διαδικασία και για τις δυο πλευρές, σε σημείο που να είναι οριακή η διάσωση της καριέρας και των δυο.
Συνειδητά απομακρυσμένος από τη metal κοινότητα για πάρα πολλά χρόνια, ο Kiske κάποια στιγμή, τη δεκαετία του 2000, άρχισε να δίνει σημάδια δραστηριότητας. Από τη μια τα προσωπικά solo album του, που φλέρταραν επικινδύνως με την pop, απαξιώνοντας το όνομά του, τουλάχιστον στους “σκληροπυρηνικούς” κύκλους, από την άλλη οι συμμετοχές του στα album των Avantasia του Tobias Sammet και των Place Vendome, έδειχναν ότι είναι θέμα χρόνου η επιστροφή του σε αμιγώς metal δρόμους , στους οποίους διέπρεψε. Και αυτό έγινε μέσω του σχήματος που έθεσε σε λειτουργία ο μπασίστας των Pink Cream 69, Dennis Ward ο οποίος μάζεψε μερικούς ακόμη μουσικούς, όπως τον Mandy Meyer των Ελβετών Krokus για συνοδό του Big Kai στις κιθάρες και τον Κώστα Ζαφειρίου (επίσης στους Pink Cream 69) στη θέση των drums και μετά από το ομότιτλο ντεμπούτο τους, επανέρχονται με το “Light Of Dawn”, ένα πάρα πολύ καλό δίσκο που φέρει τη σφραγίδα των συντελεστών του.
Το αηδόνι μπορεί ακόμη να υπερηφανεύεται για το σπουδαίο χάρισμα που του έδωσε ο Κύριος που εξυμνεί μέσω των στίχων του, η φωνή του εξακολουθεί να παραμένει ακμαιότατη, στα όρια της στρατόσφαιρας όπως πάντα, πολύ πιο ώριμη, πολύ πιο δουλεμένη, αφάνταστα καθαρή και όσο λυρική ήταν πάντα. Τα χρόνια που πέρασαν, δεν ακούγονται καθόλου και ο Kiske αποδεικνύει για μια ακόμη φορά, ότι είναι ίσως η σπουδαιότερη φωνή (μαζί με τον Ralf Scheepers και δεν το συζητώ) που έχει αναδείξει η σύγχρονη Ευρωπαϊκή Τέχνη συνολικά. Ο δε Hansen, τύπος με μηδενικό βαθμό δυσκολίας στο να εμπνέεται καυλοειδή pure metal riffs και solo, έχει κρατημένα πολλά γαμάτα θέματα στο μανίκι του, συμπληρώνοντας τις επί τω πλείστω πολύ ωραίες συνθέσεις του Ward, ο οποίος υπογράφει τις περισσότερες εξ αυτών.
Το “Light Of Dawn” δεν είναι τίποτα λιγότερο από ένα σύνολο αξιοπρεπέστατου και αισιόδοξου heavy/ power album, με πολλές στιγμές που θα σου φέρουν στο νου παρελθοντικά μεγαλεία, έχει μερικά πολύ όμορφα τραγούδια, άλλα Helloweenοειδώς γρήγορα (“Your Time Has Come”, “For The Kingdom”, “Find Shelter”), αρκετά μπαλαντοειδή κομμάτια στα οποία ο Kiske αφήνει ελεύθερη τη φωνή του σε κάθε έκταση (“You And I”, “Blood”) όπως και πολλές hard – rock αμερικανιές (“When The Dead Is Done”, “Manhunter”) και γενικά είναι ένα άκρως ευχάριστο album. Ο ήχος είναι άριστος, δυναμικός και γεμάτος και τα πάντα ρέουν σε πολύ καλά επίπεδα.
Για μια ακόμη φορά οι Unisonic ακούγονται τιμιότατοι, εκτελεστικώς δεν νομίζω να υπήρχε ποτέ αμφιβολία για τις τεχνικές αρετές τους και τελικώς, το “Light Of Dawn” θα σου χαρίσει μια ωρίτσα από έξυπνο, χαλαρωτικό metal, ιδανικό για τις βραδινές μπιρίτσες σου, που θέλεις να αποφορτίσεις το νου σου από όλα τα καθημερινά σκουπίδια που έχει γεμίσει. Μαγκιά τους που εξακολουθούν να βγάζουν μουσική, μαγκιά μας που τους γουστάρουμε και τους ακούμε. Heilz ρε.
712 
