Οι Νορβηγοί εραστές των ηλεκτρικών Blues και του rock n roll επιστρέφουν με το τέταρτο album τους “Shit City”.
Με το ομώνυμο να ξεκινάει τσαμπουκαλέμενα σε μια Motorhead/ Kyuss/ Hellacopters διάθεση και vibe από Orange Goblin στο δεύτερο “White Lines” αναρωτιέμαι τι έγιναν τα blues, μετά όμως, έρχεται το “Is it over” επαναφέροντας την τάξη με ένα ταξίδι στα 70s hard rock.
Τελικώς, φαίνεται πως δεν είναι διατεθειμένοι να αλλάξουν στυλ και μπλουζάρουν με τα “BFD” και “Falling Down”, χαράζοντας το χαμόγελο στο ταλαιπωρημένο από τον Αθηναϊκό καύσωνα πρόσωπο μου.
Μου αρέσει πολύ να ακούω τη βαθιά και μεταλλική φωνή του Thomas Brenna.
Όσοι δεν ξέρουν περί τίνος πρόκειται, θα το επαναλάβω.
Παίρνεις αποφάγια των ηλεκτροφόρων blues του Muddy Waters και του Stevie Ray Vaughan και τα χτυπάς στο blender με Grandfunk και άλλες σεβεντίλες, καθώς και μερικούς τύπους σαν τους Hermano και Orange Goblin με αποτέλεσμα ένα περίφημο Lonely Kamel.
Η παραγωγή είναι καθαρή και προσεγμένη ως είθισται, για την σκανδιναβική τους καταγωγή και τα κομμάτια είναι ακόμα πιο ενδιαφέροντα σε ανάπτυξη από αυτά του παρελθόντος.
Ένα ακόμη μεστό και σοβαρό album από τους Νορβηγούς Lonely Kamel, για τους λάτρεις των Blues, των 70s hard rock και του λεγόμενου stoner rock, με κομμάτια σαν τα εκπληκτικά “Freezing” και “Nightjar”!
Καλώς ήρθατε πίσω, μοναχικές μου καμήλες!
612 
