Ομολογουμένως ψαρωτική η σχεδόν occult εκκίνηση του “Omega Theorian” με εξαιρετικά γυναικεία φωνητικά σε μια σύντομη και ιδιαίτερη σύνθεση (το “The Emblazement”) που όμως δεν συνάδει και τόσο με το black metal των Chasma.
Στα χνάρια των Wolves in the Throne Room, αλλά και των Abigail Williams, οι Chasma παίζουν καλά σκεπτόμενη μουσική χωρίς αντάξιο τρόπο έκφρασης. Οι εκκεντρικές συνθέσεις τους με τις μεγάλες τους διάρκειες εκτελούνται με τρόπο κουρασμένο και χωρίς ιδιαίτερη ένταση ακόμα και στις περισσότερο δυναμικές στιγμές. Αυτό τις καθιστά ανήμπορες να ξεχωρίσουν μέσα από το όλο υλικό του δίσκου και απαξιώνονται.
Υπάρχουν καλές καθαριστικές ιδέες, καθώς και έξυπνα ακραία φωνητικά που σε συνδυασμό προσδίδουν μια ιδιαιτερότητα στην μουσική του συγκροτήματος, η οποία συνεχίζει να αποτυπώνεται με τα σύντομα αλλά όμορφα solos. Παρόλα αυτά, οι Chasma απέτυχαν να καταφέρουν κάτι περισσότερο από αυτά, αφήνοντας το “Omega Theorian” να πάλλεται από ανιαρές χαοτικές και σχεδόν old-school συνθέσεις που υπολείπονται σε χαρακτήρα.
670 
