Έβδομος δίσκος του συγκροτήματος του Max Cavalera, μέσα σε 12 χρόνια και τρίτος κατά σειρά που φλερτάρει έντονα με τον ήχο των Sepultura.
Από το “Dark Ages” και μετά τα πολλά εφέ και τα παραδοσιακά στοιχεία έχουν μειωθεί αισθητά, κάνοντας έτσι τις πρόσφατες κυκλοφορίες της πρώην μπάντας του να φαντάζουν πιο μέτριες από ότι είναι. Το μεγάλο πλεονέκτημα του “Omen”, όπως και σε κάθε Soulfly κυκλοφορία, είναι ο Cavalera και οι εκάστοτε ορέξεις του, οι οποίες όμως έχουν πάντα ως βάση την παραγωγή ποιοτικής heavy/ thrash/ groove metal μουσικής. Το μειονέκτημα είναι το ίδιο ακριβώς με τον προηγούμενο δίσκο (“Conquer”). Λείπει η πρωτοτυπία που ξεκίνησε με το πρώτο, ομώνυμο, album τους, απογειώθηκε με το “Primitive”, καταστάλαξε με το “3” και ωρίμασε με το “The Prophecy”. Δεν ξέρω εάν αυτό οφείλεται στην έλλειψη των παραδοσιακών μουσικών οργάνων, όπως προαναφέρθηκε, αλλά όσο ευχάριστα και αν ακούγεται το “Omen”, δε θα το συγκατέλεγα στις καλύτερες δουλειές τους. Πάντως, μαζί με το “Dark Ages”, αποτελεί από τις πιο heavy στιγμές του συγκροτήματος και αυτό σίγουρα μετράει σε ότι αφορά το κοινό τους. Το εναρκτήριο “Bloodbath & Beyond” σε βάζει κατευθείαν στο κλίμα του δίσκου και ουσιαστικά μέχρι το τέλος του δε βρίσκεις κάποια πιο χαλαρή στιγμή, πέραν του επιλόγου που ακούει στο όνομα “Soulfly VII”. Τα “Great Depression”, “Rise of the Fallen”, “Lethal Injection”, “Kingdom” και “Off With Their Heads” συγκαταλέγονται επίσης μέσα στα διακριθέντα κομμάτια. Φυσικά δε λείπουν και οι συμμετοχές, με τους Greg Puciato (The Dillinger Escape Plan) και Tommy Victor (Prong) να στέκονται πλάι στον Max στα “Rise of the Fallen” και “Lethal Injection” αντίστοιχα. Δε χρειάζεται να υπενθυμίσω πως οι Soulfly αποτελούν εγγύηση σε ότι αφορά τις κυκλοφορίες τους, και φροντίζουν να ευχαριστούν πάντα το κοινό τους. Λίγη ακόμα διάθεση για εξέλιξη να υπήρχε στη μουσική τους τα τελευταία χρόνια και θα μιλούσαμε για μια πραγματικά τεράστια μπάντα.
652 
