Την τελευταία μέρα του περσινού 24ου WOA, ανακοινώθηκαν τα πρώτα ονόματα για το επετειακό 25ο φεστιβάλ. Πολύς κόσμος ενθουσιάστηκε και περίμενε μια ανάλογη συνέχεια.
Τελικά αν και το line up είχε πολλά και καλά ονόματα, έλειπε κάτι τρανταχτό που θα το έκανε πραγματικά ξεχωριστό.
Την Τετάρτη φτάνοντας στο Wacken για τα διαδικαστικά, μας περίμεναν κάποιες ευχάριστες και κάποιες όχι και τόσο ευχάριστες εκπλήξεις.
Για αρχή, έχουν εγκατασταθεί στο stage site (όπου βρίσκονται οι τρεις κεντρικές σκηνές – Black, True και Party) βρύσες με πόσιμο νερό, και εφόσον τα μπουκάλια απαγορεύονται παρέχονται από τους διοργανωτές πλαστικά παγούρια. Τα τελευταία χρόνια υπήρχε μόνο ανθρακούχο νερό στα μπαρ, γεγονός που εμάς τους νότιους μας δυσκόλευε και άφηνε ως μόνη επιλογή την μπύρα. Απλό Η2Ο στο συγκεκριμένο χώρο, δύσκολο. Δεδομένης της ζέστης νομίζω ότι ήταν πολύ καλή κίνηση.
Κάποιες χωροταξικές αλλαγές που έγιναν, ομολογώ ότι δε βόλευαν ιδιαίτερα. Πλέον μπορεί να είναι συντομότερη η πρόσβαση στο stage site μιας και τα σημεία ελέγχου μεταφέρθηκαν, αλλά κάποιες αποστάσεις είναι μεγαλύτερες και αυτό συνεπάγεται περπάτημα φυσικά.
Ως συνήθως, η πρώτη μέρα πέρασε με τα sets κάποιων από τους νικητές των Metal Battles και με τα live όχι και τόσο γνωστών καλλιτεχνών.
Πέμπτη 31/07
Από το πρωί ξεκίνησαν στις μικρές σκηνές τα sets τους οι υπόλοιποι νικητές των Metal Battles. Κατά τις 15.00 άνοιξε ο χώρος με τις μεγάλες σκηνές και λίγο πριν τις 16.00 ξεκίνησε και τυπικά το 25ο Wacken Open Air.
Κλασικά την αρχή έκαναν οι Skyline για τη μοναδική ετήσια εμφάνισή τους. Η μπάντα του Thomas Jensen (ένας από τους διοργανωτές) έχει δείξει ότι μπορεί μια χαρά να προετοιμάσει το κλίμα ώστε να περάσουν όλοι καλά. Διασκευές αγαπημένων κομματιών, άρα το κοπάνημα είναι σίγουρο, και το τραγούδι που ψηφίστηκε ως ο ύμνος του φεστιβάλ, με το συνθέτη Shawn Davidson επί σκηνής.
Setlist: Warriors of the World (Manowar), Bark at the Moon (Ozzy), Ain’t Talkin’ ‘Bout Love (Van Halen), Fear of the Dark (Iron Maiden), Black n°1 (Type O Negative), Shoot to Thrill (AC/DC), Engel (Rammstein), There will be Metal (WOA 2014 hymn).
Στη συνέχεια, προφανώς έχοντας το ρόλο filler, ανέβηκαν στη σκηνή για κανένα 20λεπτο κάτι τύποι ονόματι Blaskapelle Move your Brass, ένα από τα walking acts της διοργάνωσης. Έπαιξαν ένα medley ότι να’ ναι, που περιλάμβανε από Beyonce μέχρι Queen και έφαγαν το κράξιμο που τους αναλογούσε… Αυτό βέβαια μέχρι να ανέβει μαζί τους στη σκηνή η αγαπημένη του WOA Doro, για το “All We Are”.
Επόμενος ο κωμικός Βülent Ceylan και ώρα για stand up comedy. Προτίμησα μια βόλτα στο περίπτερο με τα CD. Neeext!
Μετά από αποχή 2 ετών οι Hammerfall επιστρέφουν και έχουν κέφια. Έπαιξαν όλο το “Glory to the Brave” και φάνηκαν να ενθουσιάζουν όσους τους παρακολουθούσαν. Guest εμφανίσεις από τους Stefan Elmgren, Patrik Räfling και Jesper Strömblad καθώς και ένα καινούργιο κομμάτι δε νομίζω ότι για τους περισσότερους έκαναν κάποια διαφορά. Αν και προσωπικά βαρέθηκα λίγο μιας και η μπάντα δε με πολυενθουσιάζει, οφείλω να παραδεχτώ ότι για τους οπαδούς τους το live ήταν μια ικανοποιητικότατη επιστροφή.
Setlist: Child of the Damned, The Metal Age, Steel Meets Steel, Stone Cold, I Believe, Unchained, The Dragon Lies Bleeding, Glory to the Brave, HammerFall, Any Means Necessary, Blood Bound, Bushido, Hearts on Fire.
Ώρα για πιο ελαφρά ακούσματα. Steel Panther και αναβίωση του glam metal της δεκαετίας ’80. Οι Motley Crue και οι Poison τραβηγμένοι από τα μαλλιά και με έξτρα lipstick. Πραγματικά νομίζω ότι αν βρεθεί ποτέ κανείς αρκετά τολμηρός ώστε να τους φέρει στην Ελλάδα, παίζει και να φύγουν με “πίσσα και πούπουλα” -κυριολεκτικά. Το τρίπτυχο sex, drugs and rock’n’roll (με ιδιαίτερη βαρύτητα στο sex) να κυριαρχεί στα τραγούδια τους και οι μισές κουβέντες τους να είναι fuck, sluts και bitches. Ο μπασίστας διαθέτει επί σκηνής ένα μίνι μπουντουάρ για να φτιάχνει το μαλλί και να διορθώνει το lip-gloss. Και έχουν και ταλέντο στο να πείθουν χωρίς ιδιαίτερη δυσκολία κοπέλες από το κοινό να επιδείξουν στις κάμερες τo στήθος τους αλλά και να ανεβάζουν στη σκηνή κάμποσες “bitches” για να χορέψουν τόπλες. Πολύ γέλιο αλλά και ένα γαμάτο live.
Setlist: Pussywhipped, Party Like Tomorrow Is the End of the World, Asian Hooker, Just Like Tiger Woods, Gold Digging Whore, Girl From Oklahoma, Community Property, Eyes of a Panther, 17 Girls in a Row, Gloryhole, Death to All but Metal, It Won’t Suck Itself, Party All Day (Fuck All Night).
Άλλο ένα λίγο ανούσιο filler-act από κάτι τύπους ονόματι Ehrlich Brothers και περνάμε σε πιο σοβαρά πράγματα.
Για λίγο περισσότερο από μία ώρα οι Saxon έδειξαν για άλλη μια φορά ότι όσο και αν μεγαλώσεις, όταν γουστάρεις αυτό που κάνεις δεν υπάρχει περίπτωση να μην το κάνεις καλά. Μπορεί ο Biff Byford να έχει πατήσει τα 63, αλλά πολλοί με τα μισά του χρόνια δεν μπορούν να βγάλουν τόσο καλά live. Και για να γίνει ακόμα πιο επικό το όλο σκηνικό, στο δεύτερο μισό της εμφάνισής τους, συμμετείχε και τμήμα ορχήστρας – 4 βιολιά και ορχηστρικά κρουστά.
Setlist: Motorcycle Man, Sacrifice, Heavy Metal Thunder, Solid Ball of Rock, Wheels of Steel, 747 (Strangers in the Night), – με ορχήστρα: Crusader, Battalions of Steel, The Eagle Has Landed, Power & The Glory, Dallas 1 PM, Princess of the Night, Denim & Leather.
Τελευταίο live της ημέρας από τους έτερους βετεράνους Accept. Το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι κακώς δεν τους είχα δει μέχρι τώρα, σε κάποια από τις συναυλίες τους στην Αθήνα. Όπως και οι προηγούμενοί τους γερόλυκοι, έβαλαν τα γυαλιά σε πολλούς νεότερούς τους παραδίδοντας μαθήματα του πώς γίνεται η δουλειά και πώς αφήνεις ένα κοινό άναυδο χωρίς ιδιαίτερη δυσκολία.
Setlist: Stampede, Stalingrad, Losers and Winners, Monsterman, London Leatherboys, Breaker, Shadow Soldiers, Restless and Wild, Ahead of the Pack, Flash Rockin’ Man, Princess of the Dawn, Fast as a Shark, Starlight, Pandemic, Metal Heart, Teutonic Terror, Balls to the Wall, Burning.
Παρασκευή 01/08
Ξεκινάμε με hard rock μελωδίες και τους Skid Row.
Η αλήθεια είναι πως ενώ το live τους ήταν εξαιρετικό κάπου υπήρχε μια αίσθηση πως κάτι είναι λάθος στην όλη ιστορία, ειδικά όταν έπαιζαν τα παλιά τους κομμάτια. Μπορεί ο Johnny Solinger να είναι πολύ καλός αλλά ειδικά για τους παλιούς οπαδούς των Skids, η θέση του τραγουδιστή σε αυτή την μπάντα καλώς ή κακώς, έχει ταυτιστεί με το Sebastian Bach.
Setlist: Let’s Go, Big Guns, Makin’ a Mess, Piece of Me, 18 and Life, Thick Is the Skin, Kings of Demolition, Psycho Therapy (Ramones cover), I Remember You, Monkey Business, We Are the Damned, Slave to the Grind, Youth Gone Wild.
Ακολούθησαν οι blackmetallers Endstille, μια μπάντα η οποία έχει εμφανιστεί αρκετές φορές στο φεστιβάλ. Λίγο περίεργο live. Ενώ έπαιξαν αρκετά καλά, ο κόσμος δε φαινόταν και πολύ ζεστός και γενικά νομίζω ότι το γεγονός πως εμφανίστηκαν μεσημέρι με αρκετή ζέστη και ήλιο, δεν τους βοήθησε ιδιαίτερα.
Στη συνέχεια, κάπου μεταξύ ενός Meet & Greet και του Release Party των Skid Row, στριμώχτηκαν για λίγο και οι Καλιφορνέζοι Five Finger Death Punch, για μια δόση καλού αμερικάνικου metal. Το γεγονός ότι έπαιζαν νταλαμεσήμερο δεν επηρέασε στο ελάχιστο ούτε τους ίδιους, ούτε όσους τους έβλεπαν, εφόσον όλοι κοπανιόνταν. Μια από τις πολύ καλές παρουσίες του φετινού WOA.
Setlist: Under and Over It, Burn It Down, Hard to See, Lift Me Up, Bad Company (Bad Company cover), Burn MF, Remember Everything, Battle Born, Coming Down, Never Enough, Mama Said Knock You Out (LL Cool J cover), Here to Die, The Bleeding.
Κάπου εκεί έγινε στην Press Tent και η ανακοίνωση των νικητών του φετινού Wacken Metal Battle. Από τους 30 συμμετέχοντες, οι 5 πρώτοι κέρδισαν χρηματικά πόσα και εξοπλισμό. Νικητές φέτος αναδείχτηκαν οι Ισπανοί In Mute.
Ελληνική συμμετοχή από τους Θεσσαλονικείς Kin Beneath Chorus, των οποίων ο ντράμερ ψηφίστηκε ως ο καλύτερος του διαγωνισμού. Επίσης, εφόσον διαγωνίζονται μόνο 30 συγκροτήματα ενώ οι χώρες που θέλουν να συμμετάσχουν είναι περισσότερες, κάθε χρόνο κάποια χώρα απέχει- κάνει παύση για να μπαίνουν και κάποιοι άλλοι.
Μετά από συνεχή παρουσία για 7 χρόνια, το 2015 η Ελλάδα δε θα πάρει μέρος στο ΜΒ, και θα συνεχίσει το 2016.
Επόμενοι οι Bring Me The Horizon. Metalcore και ζέστη δε νομίζω ότι αποτελούν καλό συνδυασμό. Μπορεί να έπαιζαν καλά οι τύποι, αλλά μετά από λίγο κάτι σα να στράβωσε και άρχισαν να γίνονται κουραστικοί. Ομολογώ πάντως ότι θα ήθελα να τους δω σε κάποιο club. Έχω την εντύπωση ότι εκεί θα είναι καλύτερα τα πράγματα.
Setlist: Shadow Moses, Diamonds Aren’t Forever, The House of Wolves, Go to Hell for Heaven’s Sake, And the Snakes Start to Sing, Empire (Let Them Sing), Can You Feel My Heart, Chelsea Smile, Antivist, Sleepwalking.
Μετακόμιση στην True metal stage για Heaven Shall Burn και άξιζε τον κόπο με τον πανικό που δημιούργησαν. Ο τραγουδιστής έγραφε χιλιόμετρα επί σκηνής ενώ κάτω το crowd surfing και τα circle pits είχαν την τιμητική τους. Παρά την αρκετή ζέστη και τη σκόνη (από τα pits), ούτε η μπάντα ούτε ο κόσμος φάνηκαν να πτοούνται και για μία ώρα περίπου πραγματικά τα σπάγανε.
Setlist: Counterweight, Land of the Upright Ones, Combat, Godiva, Voice of the Voiceless, Hunters Will Be Hunted, The Martyr’s Blood, Black Tears (Edge of Sanity cover), Awoken, Endzeit, Trespassing the Shores of Your World, Valhalla (Blind Guardian cover).
Έπονται οι Children of Bodom, τακτικοί του φεστιβάλ τα τελευταία χρόνια. Μπορεί ο Laiho να είναι λίγο ψώνιο και αρκετά poserάς, αλλά συγχρόνως είναι και ένας από τους πιο καλούς frontmen που παίζουν στο χώρο. Σε γενικές γραμμές το μόνο λίγο άκυρο της εμφάνισής τους ήταν τα σκηνικά, τα οποία παρέπεμπαν σε κρύο και χιόνια ενώ όλοι – μπάντα, σεκιουριτάδες (ας είναι καλά το crowdsurfing) και κόσμος – είχανε λιώσει. Αυτά κάνουν οι καλές εμφανίσεις.
Setlist: Needled 24/7, Kissing the Shadows, Bodom Beach Terror, Halo of Blood, Scream for Silence, Hate Crew Deathroll, Lake Bodom, Angels Don’t Kill, Are You Dead Yet?, Towards Dead End, Hate Me!, Bodom After Midnight, Downfall, In Your Face.
Σε μια σύντομη κοπάνα από τους COB, πήγα να δω τι εστί Santiano. Γερμανικό folk metal, παρεμφερές των In Extremo, Subway to Sally και λοιπών του είδους. Εκτός από τις ηλεκτρικές κιθάρες στη σκηνή υπήρχαν και διάφορα άσχετα με το metal όργανα -με εντυπωσιακότερο κάτι σαν κέρας- που όμως έδιναν ένα αρκετά ενδιαφέρον ηχητικό αποτέλεσμα. Και φαίνεται ότι το κοινό τους το έχουν, μιας και αρκετοί το χαβαλέδιαζαν κάτω από τη σκηνή.
Setlist: Gott muss ein Seemann sein, Salz auf unserer Haut, Santiano, Blow Boys Blow, Auf nach Californio, Bis in alle Ewigkeit (The Hooters cover), Wir sind uns treu, Warten bis der Wind bläst, Alle die mit uns auf Kaperfahrt fahren, Seemann, Diggi Liggi Lo, Es gibt nur Wasser, 25 Years (with Biff Byford), The Irish Rover (Traditional cover).
Η εμφάνιση των Apocalyptica με την Apocalyptic Orchestra μπορεί να θεωρηθεί ότι ακολουθεί τη μόδα του metal+classical, αλλά το κάνει πολύ καλά. Ο ντράμερ “μονωμένος” για να μην χαλάει το classical mood, οι υπόλοιποι τρεις να κάνουν headbanging με τα τσέλο τους αγκαλιά και οι μουσικοί της ορχήστρας να βγάζουν τους rock εαυτούς τους. Αν εξαιρέσουμε το λίγο άκυρο της ώρας (πάλι, αλλά από την άλλη πόσα συγκροτήματα να χωρέσουν στις βραδινές ώρες) οι Φιλανδοί απέδειξαν την κλάση τους.
Setlist: Čohkka, Burn, Quutamo, Fight Fire With Fire (Metallica cover), Rage of Poseidon, Bittersweet, Worlds Collide, Grace, Path, Ludwig – Wonderland, Inquisition Symphony (Sepultura cover), Nothing Else Matters (Metallica cover), Hall of the Mountain King.
Συνέχεια με το “θεό” Lemmy και τους Motorhead. Μετά τις πρόσφατες περιπέτειες με την υγεία του, επανήλθε έτσι για να δείξει πόσο μεγάλος είναι. Δεδομένης της κατάστασής του, απλά εξαιρετικός. Το ίδιο βέβαια ισχύει και για τους Phil Taylor και Mickey Dee. Μπορεί να χρειάστηκε ένα μικρό break, το οποίο καλύφθηκε με solo του θείου Phil αλλά και πάλι μια χαρά έπαιξε και έβαλε τα γυαλιά σε όσους τον ψιλοθεωρούσαν “εκτός λειτουργίας”. Respect.
Setlist: Damage Case, Stay Clean, Metropolis, Over the Top, Guitar solo, The Chase Is Better Than the Catch, Rock It, Lost Woman Blues, Doctor Rock, Just ‘Cos You Got the Power, Going to Brazil, Killed by Death (with Doro), Ace of Spades, Overkill.
Μια μικρή απιστία στους Motorhead για μια ελάχιστη δόση από Hell, οι οποίοι έπαιζαν σε μια από τις μικρές σκηνές. Πραγματικά απορώ για το πού βρίσκουν όλη αυτή την ενέργεια. Δεν έμεινα πάνω από ένα 15λεπτο, αλλά για όσο τους είδα έδωσαν ρέστα. Ειδικά ο τραγουδιστής, πολύ θα ήθελα να ξέρω σε τι μαρμίτα πέφτει πριν τις συναυλίες.
Επόμενοι οι Slayer ή τέλος πάντων ό,τι έχει απομείνει από την αρχική τετράδα. Λεπτομέρειες. Θυμηθήκαν τις παλιές καλές μέρες της original τετράδας και των live στα οποία δεν έμενε τίποτα όρθιο. Με το setlist να βασίζεται πολύ στους παλιούς δίσκους τους, γύρισαν το χρόνο πίσω και ισοπέδωσαν τους πάντες. Ο Tom Araya ως Santa Claus from hell και ο Kerry King να επιδίδεται σε ανελέητο headbanging. Εννοείται το κορυφαίο κλείσιμο με το “Angel of Death” και την απόδοση ευσήμων στο Jeff Hanneman.
Setlist: Hell Awaits, The Antichrist, Necrophiliac, Mandatory Suicide, Hate Worldwide, War Ensemble, Postmortem, Captor of Sin, Disciple, Seasons in the Abyss, Born of Fire, Dead Skin Mask, Raining Blood, Black Magic, South of Heaven, Angel of Death.
Αλλαγή σκηνικού -κυριολεκτικά- με King Diamond. Στη Black Metal stage έχει στηθεί ο πύργος του, στον οποίο και μας προ(σ)καλεί. Και με αυτόν τον οικοδεσπότη ποτέ δεν ξέρεις τι σε περιμένει. Το show του ήταν απίστευτα ατμοσφαιρικό και θεατρικό, σε σημείο που ορισμένες φορές άνετα κάποιος προσηλωνόταν στο οπτικό κομμάτι και έδινε στη μουσική δευτερεύοντα ρόλο. Το μόνο “πρόβλημα” ήταν μια ενοχλητική γριά, η οποία μπαινόβγαινε στη σκηνή, μέχρι που την κάψανε και όλοι συνέχισαν απερίσπαστοι τη δουλειά τους.
Setlist: The Candle, Sleepless Nights, Welcome Home, Never Ending Hill, The Puppet Master, At the Graves, Tea/To the Morgue/Digging Graves/A Visit from the Dead, Evil (Mercyful Fate cover), Come to the Sabbath (Mercyful Fate cover), Shapes of Black, Eye of the Witch, Cremation, The Family Ghost, Black Horsemen.
Συγχρόνως έπαιζαν και οι Saltatio Mortis. Μεσαιωνικό metal και σαφώς πιο χαλαρές καταστάσεις από του King Diamond. Φάνηκαν αρκετά ενδιαφέροντες και η εμφάνιση τους -όσο είδαμε δηλαδή- ήταν καλή αν και χωρίς πολύ κόσμο.
Setlist: Früher war alles besser, Idol, Sündenfall, Prometheus, Uns gehört die Welt, Eulenspiegel, Wachstum über alles, Nur ein Traum, Satans Fall, Koma, Der Kuss, My Bonnie Mary, Ode an die Feindschaft, Habgier und Tod, Falsche Freunde, Spielmannsschwur.
Τελευταίο live της ημέρας οι WASP. Πάνω που έλεγα – κυρίως μετά τα τελευταία βεντετιλίκια και μέτρια shows του Blackie – ότι μάλλον θα χάσω την ώρα μου μένοντας να τους δω, ο Mr. Lawless μας πήρε από τα μούτρα θυμίζοντας ότι ακόμα μπορεί να κάνει το κοινό του να παραμιλάει. Ίσως όχι με την ένταση και με τον τρόπο που το έκανε πίσω στα 80’s, αλλά ακόμα το καταφέρνει όταν θέλει. Κάτω από τη σκηνή γινόταν πάρτι– στις 2.30 τα ξημερώματα.
Setlist: On Your Knees, The Torture Never Stops, The Real Me (The Who cover), L.O.V.E. Machine, Wild Child, Sleeping (in the Fire)/ Forever Free, I Wanna Be Somebody, The Titanic Overture, The Invisible Boy, The Idol, Chainsaw Charlie (Murders in the New Morgue), Heaven’s Hung in Black, Blind in Texas.
Σάββατο 02/08
Εξαιτίας κακού προγραμματισμού, κατάφερα να χάσω Arch Enemy και να ακούσω μόνο το τέλος του set των Sodom. Απ’ ότι έμαθα, ας πρόσεχα να ήμουν στην ώρα μου.
Προσπαθώντας να μη συγχυστώ περισσότερο, μια μικρή στάση στην Party stage για να δω/ ακούσω τι εστί August Burns Red. Μου φάνηκαν αρκετά καλοί αλλά δε νομίζω ότι μπορώ να πω κάτι περισσότερο, έχοντας μείνει εκεί το πολύ ένα δεκάλεπτο.
Δεδομένου βέβαια ότι εκείνη την ώρα στη Black έπαιζαν οι Behemoth, εννοείται ότι δεν υπήρχε δίλημμα. Ποιός ήλιος και ποιά ζέστη; Οι τύποι βγήκαν μεσημεριάτικα και έδωσαν μια εξαιρετική συναυλία, δημιουργώντας μόνοι τους το σκοτεινό κλίμα που ταιριάζει στη μουσική τους. Ό,τι και αν προσπαθήσω να πω θα είναι λίγο. Η εμφάνισή τους ήταν απλά άριστη – και κάτω επιεικώς πανικός… Μια μπάντα ατμοσφαιρική, βάρβαρη, σκοτεινή, δαιμονική, θεατρική, με το απόλυτο show! Πρωτοποριακή στιλιστική πινελιά, το περιδέραιο από πόδια κοτόπουλου του Nergal!!
Setlist: Blow Your Trumpets Gabriel, Ora Pro Nobis Lucifer, Conquer All, As Above So Below, Slaves Shall Serve, Christians to the Lions, The Satanist, Ov Fire and the Void, Alas Lord Is Upon Me, At the Left Hand ov God, Chant for Eschaton 2000, O Father O Satan O Sun!
Παραμιλώντας ακόμα, βρέθηκα στη Headbanger’s stage (μια από τις μικρές σκηνές) για ό,τι προλάβαινα από Decapitated. Άλλοι που πριν βγουν να παίξουν βουτάνε σε χύτρα με μαντζούνια. Να επικρατεί κακός χαμός (όσο το επέτρεπαν βέβαια και οι συνθήκες σάουνας του χώρου). Όχι δηλαδή ότι οι ίδιοι πτοήθηκαν απ’ αυτό ή κατέβασαν ταχύτητες. Βαράγανε αλύπητα μέχρι τέλους.
Setlist: Lying and Weak, 404, Post(?) Organic, A View From a Hole, Carnival is Forever, Pest, Spheres of Madness, Homo Sum.
Τους Devin Townsend Project, λυπάμαι, δεν μπόρεσα να τους ανεχτώ για περισσότερο από δέκα λεπτά – κι αυτά με το ζόρι. Προφανώς και έχουν το κοινό τους (αλλιώς δε θα πήγαιναν και τόσοι πολλοί να τους δουν), το οποίο φάνηκε να απολαμβάνει και το show και τα αστεία του Devin. Μπορεί ο Καναδός να είναι ταλαντούχος, πρωτοπόρος, περίεργος και πολλά άλλα, αλλά προσωπικά δεν μπορώ να πω ότι μου άρεσε.
Setlist: Seventh Wave, War, By Your Command, Deadhead, Planet of the Apes, Numbered!, Supercrush!, Kingdom, Juular, Grace, Bad Devil.
Στη συνέχεια επιστροφή για τον Ihsahn στο WOA, αυτή τη φορά με τους Emperor. Ύστερα από 7 περίπου χρόνια, reunion της μπάντας σε ένα πολύ καλό show. Παρότι είχαν να βρεθούν μαζί επί σκηνής τόσο καιρό μας έδωσαν μια πολύ καλή γεύση old school black metal, παίζοντας ολόκληρο το “In the Nightside Eclipse”. Και πάλι το πρόβλημα της εμφάνισης ήταν οι συνθήκες. Αυτή η μουσική, όσο κι αν αρέσει σε κάποιον, δεν ακούγεται εύκολα με τον ήλιο να βαράει κατακέφαλα (από την άλλη βέβαια, καλύτερα να μας ζαλίζει ο ήλιος παρά να μην μπορούμε να περπατήσουμε από τη λάσπη όπως άλλες χρονιές!)
Setlist: Intro, Into the Infinity of Thoughts, The Burning Shadows of Silence, Cosmic Keys to My Creations & Times, Beyond the Great Vast Forest, Towards the Pantheon, The Majesty of the Nightsky, I Am the Black Wizards, Inno a Satana, Ancient Queen, Wrath of the Tyrant, A fine Day to Die (Bathory cover).
Το πρώτο σχόλιο που είχα ακούσει ποτέ για τους Hatebreed, είχε να κάνει με το πόσο ξύλο πέφτει στα live τους. Λογικό μου φαίνεται. Η μουσική τους μπορεί εύκολα να προκαλέσει pits – και εκεί πολλά γίνονται. Βγάζουν τρομερή ενέργεια και παρασέρνουν και το κοινό τους σε ένα πραγματικό πάρτυ. Highlight: η προτροπή του τραγουδιστή να προσέχει ο κόσμος ώστε να μην τραυματιστεί κανείς, και ιδιαίτερα να προσέχουν τις “lovely ladies” που ήταν μεταξύ του κοινού.
Ακολουθούν οι Amon Amarth. Πιστεύω πως όσες φορές και αν τους δω, δε θα απογοητευτώ ποτέ από συναυλία τους. Επιδρομή Βίκινγκς σε εξέλιξη. Όσο προετοιμασμένος κι αν είσαι, θα έρθουν και θα λεηλατήσουν έτσι γιατί μπορούν – και το κάνουν και καλά. Ο Hegg φαινόταν ότι ασφυκτιούσε στη σκηνή, μεγάλο τμήμα της οποίας καταλάμβαναν δύο δρακοκέφαλα και οι σεκιουριτάδες σα να ζορίστηκαν λιγάκι με όλους τους crowd surfers. Ένα από τα καλύτερα live acts, που αποδίδει εξίσου καλά ασχέτως χώρου και κοινού.
Setlist: Father of the Wolf, Deceiver of the Gods, As Loke Falls, Varyags of Miklagaard, For Victory or Death, Guardians of Asgaard, Cry of the Black Birds, We Shall Destroy, Asator, War of the Gods, Victorious March, Twilight of the Thunder God, The Pursuit of Vikings.
Ώρα για λίγο χαβαλέ με τους J.B.O., κάτι ανάλογο των δικών μας Ανώριμων αλλά με παρωδίες γνωστών τραγουδιών, από τύπους που δεν ντρέπονται να φορέσουν ροζ. Πολύς κόσμος (κάτι που ομολογώ ότι με παραξένεψε) και πολύ γέλιο. Καλοί μεν, αλλά για λίγο.
Setlist: Jetzt isser drin, Im Verkehr, Ein Fest, I don’t like Metal, Ich will Lärm, Vier Finger für ein Halleluja, Dr. Met, Death is Death, Wir Ham ‘Ne Party, Gänseblümchen, Geh mer halt zu Slayer, Bolle, Ein guter Tag zum sterben, Bimber Bumber Dödel Dei, Verteidiger des Blödsinns.
Συνέχεια με Megadeth, για να σοβαρευτούμε λιγάκι. Ενώ οι studio εκτελέσεις των περισσότερων κομματιών τους μου αρέσουν, μέχρι τώρα οι συναυλίες τους που έχω δει μ’ έχουν απογοητεύσει. Αν πω ότι περίμενα κάτι διαφορετικό, θα πω ψέματα αλλά υπολόγιζα χωρίς το θείο Dave. Υπήρξαν στην αρχή κάποια προβλήματα στον ήχο, που όμως σύντομα διορθώθηκαν και η τετράδα μας έτριψε στα μούτρα το μεγαλείο της. Εξαιρετικό set list, η μπάντα με πολύ καλή διάθεση κι εγώ ν’ απορώ τι πήγαινε στραβά τις άλλες φορές που τους έχω δει.
Setlist: Prince of Darkness, Hangar 18, Wake Up Dead, In My Darkest Hour, Skin o’ My Teeth, Sweating Bullets, Tornado of Souls, Poison Was the Cure, She-Wolf, Trust, Kingmaker, Cold Sweat (Thin Lizzy cover), Symphony of Destruction, Peace Sells, Holy Wars…The Punishment Due.
Ο έτερος αγαπημένος του WOA Tobias Sammet, με τους Avantasia αυτή τη φορά για το μεγαλύτερο σε διάρκεια set όλου του φεστιβάλ που έφτασε τις δύο ώρες. Σίγουρα ένας πολύ καλός performer, που όταν έχει και πολλά κέφια δεν πιάνεται με τίποτα. Κυριολεκτικά αλώνιζε τη σκηνή, έκανε πλάκα με τους διάφορους guests που εμφανίστηκαν μαζί του, και έφτασε η χάρη του μέχρι τη σκηνή όπου μετά θα έπαιζαν οι Kreator για να αστειευτεί με τους εκεί thrashers (ερωτήσεις του στυλ αν ανέχονται το gay metal των Avantasia και άλλα χαριτωμένα). Δεν παρέλειψε βέβαια στη συνέχεια να δηλώσει και τη συμπάθεια του για τους Kreator και το Mille πριν επιστρέψει στην True stage. Έκπληξη αποτέλεσε το ότι επιτέλους αποφάσισε να μιλήσει αγγλικά, μήπως και τον καταλάβουν και οι μη γερμανόφωνοι. Από τις κορυφαίες φετινές εμφανίσεις του φεστιβάλ.
Setlist: Spectres, Invoke the Machine (with Ronnie Atkins from Pretty Maids), The Scarecrow (with R. Atkins), The Story Ain’t Over (with Bob Catley from Magnum), Prelude, Reach Out for the Light (with M.Kiske), Avantasia (with M.Kiske), What’s Left of Me (with Eric Martin from Mr. Big), Dying for an Angel (with E. Martin), Farewell (with Amanda Somerville & M.Kiske), Shelter from the Rain (with M.Kiske & B. Catley), The Great Mystery (with B. Catley), Twisted Mind (only R. Atkins & E. Martin), Promised Land (with E. Martin), Lost in Space, Sign of the Cross/The Seven Angels (all).
Και ακολούθησε 
580
