Ενώ διάβαζα το newsletter μάτι μου έπεσε απευθείας επάνω στα ονόματα Alice in Chains και Faith No More, ονόματα αρκετά βαρύγδουπα για να τα επικαλεστείς ως επιρροές. Λίγο δυσκολεύτηκα να τις εντοπίσω, ομολογουμένως.
Οι σύγχρονοι αυτοί Βίκινγκς από τη Φιλανδία, είναι μέλη metal συγκροτημάτων και μάλλον αποφάσισαν να θυμηθούν τα εφηβικά τους χρόνια και να ξεφύγουν από τον metal βόρβορο που τους περιβάλλει.
Η παράγωγή είναι super κρυστάλλινη και οι μουσικοί θα μπορούσαν άνετα να διδάσκουν σε ωδείο, ως γνήσιοι Σκανδιναβοί μουσικοί. Το κουιντέτο είναι μία καλά συντονισμένη μονάδα, πράγμα που φαίνεται από την άνεση τους στο εκτελεστικό μέρος του δίσκου, με τα διάφορα leads και γενικά κάποια ψιλοζόρικα σημεία. Από την άλλη αυτό που ακούς είναι ένα αρκετά ανέμπνευστο hard rock/ metal δισκάκι που ακολουθεί τις προσταγές της post-Velvet Revolver/ Alter Bridge κ.ο.κ εποχής, που γενικά δεν έχει και πολλά να παρουσιάσει από απόψεως έμπνευσης.
Οι Φιλανδοί ακούγονται άρτι αφιχθείς από μαθήματα σολφέζ στο ωδείο της πόλης τους, σε συσχετισμό προς τις επιρροές τους που, καρατσεκαρισμένα, έμαθαν τα κόλπα στο δρόμο και ήταν 10000% πιο εναλλακτικοί από τους κυρίως metal Red Eleven. Ίσως, εν τέλει, αυτή να είναι και η ειδοποιός διαφορά ανάμεσα σε Ευρώπη και Αμερική. Από εκεί και πέρα, αν στα δώδεκα έχεις πετύχει τα δύο, το εξέχον “The Turning Point” και το κάπως υποδεέστερο “Behind Illusion”, τότε τα ποσοστά δεν είναι πολύ καλά. Πέραν αυτού ο υπόλοιπος δίσκος αναλώνεται σε metal γραφικότητες και κακές μιμήσεις.
Δεν ξέρω τι προσπαθούν να αποδείξουν οι Red Eleven στη δεύτερη αυτή κυκλοφορία, αλλά αν αυτή ήταν η κατεύθυνση που ήθελαν να πάρουν, σημαίνει ότι ή στραβά είναι ο γιαλός ή στραβά τον αρμενίζουν.
621 
