Ήρθε και πάλι η ώρα!
Ήταν 2010 όταν τα αυτιά μας υποδέχτηκαν τελευταία τους Godsmack με το “The Oracle”. Την ίδια χρονιά, ο frontman Sully Erna κυκλοφόρησε και την προσωπική του δουλειά, “Avalon”, έκτοτε σιγή.
Τέσσερα χρόνια υπομονής αποδείχτηκαν ότι άξιζαν για τους οπαδούς του σχήματος, αφού για μια ακόμη φορά οι Godsmack κάνουν περίφημη δουλειά, χωρίς βέβαια να εκπλήσσουν κανέναν.
Το έβδομο album των Βοστονέζων Godsmack περιέχει συνθέσεις πασπαλισμένες με δυναμίτιδα, εκ των οποίων κάποιες σίγουρα θα στοιχειώσουν κάποιους από τους ακροατές και θα μπουν πανεύκολα στην playlist των απανταχού rock djs.
Η φωνή (εμπνευσμένη ξεκάθαρα από τον κύριο Hetfield) του Sully Erna είναι όπως πάντα, το καλό χαρτί, με χροιά που μαγνητίζει τα εγκεφαλικά κύτταρα σου, σε ένα δίσκο που στο σύνολο του είναι ένα βήμα καλύτερος από τον προκάτοχο του.
Με το μουγκρητό μηχανής χιλίων ίππων (εξ ου και ο τίτλος) ξεκινάει το “1000 hp”, με το ομώνυμο single και αμέσως σε βάζει σε έναν μουσικό αγώνα δρόμου. Πιασάρικο κομμάτι, σε καμιά περίπτωση όμως, εκ των καλύτερων που έχουν γράψει, αλλά είναι από αυτά που με ένα έξυπνο video clip κάνουν πωλήσεις στο iTunes (νέα εποχή, φίλοι μου).
Οι ομορφιές ξεκινούν από το δεύτερο “FML” με την πολύ όμορφη αρχή και με τη φωνή του Erna να αλλάζει μεριές στα ηχεία, δείχνοντας έτσι και την προσεγμένη και εξαίσια παραγωγή του. Ένα ακόμη χιτάκι με το “Something Different”, με το βιολί να εμφανίζεται στα μισά του κομματιού και να ενισχύει τη δραματικότητα του, που δίνει τη σκυτάλη σε ένα ακόμη έξυπνο τραγούδι με τίτλο “What’s Next”.
Όλα αυτά για να φτάσουμε σε ένα από τα highlights του “1000hp”, το “Generation Day” με το οποίο επέλεξαν και να προωθήσουν αρχικά το νέο τους δημιούργημα.
To δυνατό σημείο αυτής της μπάντας είναι τα ρεφρέν και το καταλαβαίνεις και πάλι με το “Locked and Loaded”, ένα κομμάτι που θα μπορούσε να κάνει παρέα με το “Load” των Metallica, αλλά και στο “I don’t belong” που σίγουρα θα γίνει ύμνος σε όλους τους σχολικά απόκληρους πιτσιρικάδες, οι οποίοι νιώθουν ότι δεν ταιριάζουν στο υπάρχον τοπίο.
Και σίγουρα δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος να κλείσεις ένα album από το μία “μπαλάντα” που με τη βοήθεια του τουμπελεκιού σε πετρώνει “Turning to Stone”, ολοκληρώνοντας 45 λεπτά μουσικής ευχαρίστησης, που αξίζει την αγάπη σου.
Οι Godsmack αποδεικνύουν και πάλι ότι μπορούν να φτιάξουν μουσική που θέλεις να ακούς δυνατά και που τραβάει τον κόσμο να την ακούσει ζωντανά, χωρίς να προσπαθούν να δείξουν την δεξιοτεχνία τους, με απλό και σκληρό rock που κερδίζει μικρούς και μεγάλους.
Αν σου αρέσουν οι τέσσερις αυτοί τύποι, τότε ξέρεις, αν όχι δώσε μια ευκαιρία ακόμη, γιατί ίσως να είχες στραβοξυπνήσεις όταν τους πρωτοάκουσες.
Μπορεί να μην είναι ο ήχος που θα σε κάνει να πεις ΟΥΑΟΥ, αλλά σίγουρα είναι αυτός που θα σε κάνει να πιεις μονορούφι την παγωμένη σου μπίρα!
1154 
