Άλλο και τούτο πάλι. Με έδρα την Σεούλ της Ν. Κορέας, αυτή η επταμελής μπάντα επιτίθεται με γνήσια, κιτρινιάρικη ορμή, με ένα πολύ όμορφο album, το “The Lunatic Chapters of Heavenly Creatures”, ένα αξιολογότατο σύνολο τραγουδιών, με την έμπνευση να ρέει γάργαρη στο σύνολό του.
Μια περίτεχνα στημένη μίξη συμφωνικού black metal, goth/ baroque πολυσχιδών παρεμβολών και ταχύτατου μελωδικού death / power. Σαν να κάνουν μπανιστήρι οι Cradle Of Filth τα γκομενάκια του Ωδείου Θηλέων και οι Elvenking μαζί με τους Arcturus να κρατάνε τσίλιες, μην έρθει η Karja Kourounen… εεεεε…. sorry, η Tarja Turunen και τους τσακώσει πάνω στο jerkin’ και αν αρχίσει να τραγουδάει ποιός την ακούει μετά κ.ο.κ….
Πολυφωνικός, “μεγάλος” ήχος, που αναδεικνύει τα πολλαπλά layers από τα keyboards και τα synth, καθοριστικά για τα υψηλής θεατρικότητας piano θέματα που ακούγονται διάσπαρτα και παίρνουν την πρωτοκαθεδρία οδηγώντας τις συνθέσεις (“Dancing in the Burning Mirror”, “Perish by Luminos Dullness” για παράδειγμα, στα οποία τονίζεται ο ούτως ή άλλως symphonic/ classical συνθετικός οίστρος που διαχέεται έκδηλα σε όλο το album), φοβερό rhythm section, με ένα πραγματικό κτήνος πίσω από τα drums που λάμπει στα speed μέρη και φοβερούς έγχορδους συμπαίκτες οι οποίοι είναι φανερά σε πανύψηλο τεχνικό επίπεδο. Θυελλώδη power riff σε σημεία, τρομερά κλασικότροπα Helloweenοειδή solo, ενώ στα σημεία που ησυχάζουν (στο καταπληκτικό undistorted instrumental “Virtuoso of the Atmosphere” ή στην εξαιρετική εισαγωγή του “The Name Of Tragedy”, όπου μαζί με το πιάνο και το υπέροχο βιολί το οποίο ακούγεται σχεδόν παντού, σε μικρές εμφανίσεις του, αλλά με ενδιαφέρον στα ηχοχρώματα που προκαλεί), παράγουν λυρικότατες μελωδίες, άκρως δουλεμένες και εύηχες.
Τα φωνητικά του M. Pneuma (τι μου λες!…), είναι στο ύφος του Danny, απόλυτα ταιριαστά για το concept που υπηρετούν οι στίχοι και αφορούν τον Νοστράδαμο και τα σχετικά με τις προφητείες του. Δυνατά, παθιασμένα, δίνουν με πειστικότητα τον χαρακτήρα αυτής της δουλειάς των Dark Mirror Ov Tragedy. Ίσως πολλοί να έχουν κουραστεί με τον υπερπληθυσμό στον εν λόγω ήχο. Άλλοι ίσως απορρίψουν με μιας τις power symphonic ατμόσφαιρές τους. Αυτοί που θα τους δώσουν σημασία, έχουν να κερδίσουν αρκετά. Είναι φοβεροί παίχτες όλοι τους, είναι φανερή η βιρτουοζιτέ των μελών (που καλύπτονται από πέπλο μυστικότητας) σε κάθε στιγμή του δίσκου, τα τραγούδια τους είναι στην πλειοψηφία τους άξια ενδιαφέροντος και το σίγουρο είναι ότι η ώρα που θα διαθέσεις για την ακρόαση, δεν πρόκειται επ’ ουδενί να πάει χαμένη. Έχοντας τσεκάρει και το ομώνυμο ντεμπούτο και το “The Pregnant of Despair” του 2009, πιστεύω ότι οι D.M.O.T. είναι μια εξαιρετική μπάντα, τα άλματα εξέλιξής τους είναι πολύ μεγάλα και πιστεύω ότι θα έχουν αρκετή απήχηση στον ευρύτερο χώρο της dark/ prog/ extreme metal μουσικής. Α, το ξέχασα; Ναι, είναι Metal! Επαρκέστατα.
662 
