Σχήμα που αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα πολιτισμικά εν γένει πάθη του υπογράφοντος, οι The Haunted, εδώ και χρόνια είναι η προσωποποίηση της σκληρότητας στην ακραία μουσική και σίγουρα δικαιούνται μια θέση στην ιστορία πολύ ψηλά για την προσφορά τους, είτε σε επίπεδο μπάντας, είτε σε επίπεδο της αξίας των μελών που παρήλασαν από αυτό εδώ το υπεργκρούπ, με τα πεπραγμένα τους να έχουν δικαίως καταχωρηθεί στις σπουδαιότερες στιγμές του metal, ανεξαρτήτως style και ιδιαιτεροτήτων.
Η κληρονομιά των At The Gates, η σύγχρονη φυσική συνέπεια της κοινωνικής αντίδρασης υπό κατανόηση και όχι υπό βελασμούς, το σπουδαίο thrash των δύο πρώτων δίσκων τους (“The Haunted”, “The Haunted Made Me Do It”) που πέρασε στη θυελλώδη death εφηβεία των “One Kill Wonder” και “rEVOLVEr”, κι από εκεί στο ορόσημο “The Dead Eye” του 2006 (που δηλώνω ευθαρσώς ότι το θεωρώ το πληρέστερο album αμιγώς metal μπάντας για όλη τη δεκαετία 2000-2010 και θεώρησέ με εσύ ημίτρελο μεσήλικα) που δικαίωσε για άλλη μια φορά τον φυσικό νόμο της μουσικής μας που θέλει, όλες τις πραγματικά μεγάλες μπάντες να είναι progressive με την φυσική έννοια του όρου, προοδευτικές στην αντίληψη της έκφρασης του δόκιμου ύφους τους μέσα από καινοτομίες που μόνο λαμπρά συνθετικά μυαλά θα μπορούσαν να εμπνευστούν.
Τα μπολιάσματα με stoner και dark αισθητικές, στα χρόνια που ακολούθησαν, πλήθυναν, ο Dolving ηχούσε όλο και πιο συναισθηματικός, αλλά πάντα συγκλονιστικός (μιλάμε για μια από τις πιο ακέραιες φυσιογνωμίες που εμφανίστηκαν στο χώρο ever), τα “Versus” και ακόμη πιο πολύ το ‘Unseen”, δίχασαν, ακουγόντουσαν πολύ φευγάτα για τους τυπικούς “σκληροπυρηνικούς” thrashers, ο Anders Bjorler (κιθαρίστας και ένας εκ των δυο διζυγωματικών που αποτελούσαν τον ένα πυρήνα της μουσικής των The Haunted) έδειχνε τάσεις ανεξαρτητοποίησης με αποκορύφωμα το προσωπικό (και θαυμάσιο) solo album του, “Antikythera”.
Κάπου εκεί, ξεκινά η ιστορία ενός ακόμη σπουδαίου δίσκου, ενός ακόμη θαύματος, της 8ης στουντιακής δουλειάς τους που ονομάζεται “Exit Wounds”, με πρόδηλη την αναφορά σε αποχαιρετισμούς, θλίψη, πόνο, οργή και λοιπά κάθε άλλο παρά ευγενή αισθήματα. Εν αρχή ήταν οι αλλαγές στο line up. Επιστροφή του Τεράστιου Adrian Erlandsson στα drums, ενός από τους μεγαλύτερους τεχνίτες στην τέχνη των κρουστών που μαζί με τον Jonas (Bjorler, μπάσο) εγγυημένα έδωσαν αυτό το φοβερό ρυθμικό υπόβαθρο πάνω στο οποίο κεντούν οι Patrick Jensen και Ola Englund (νέος κιθαρίστας, άριστος στα καθήκοντα του). Η δεύτερη μεγάλη επιστροφή είναι του Marco Aro, αυτού του απίστευτου τύπου που εμφανίστηκε στα “Made Me Do It” και “One Kill Wonder”, ο οποίος διαθέτει ένα από τα γνησιότερα, δυνατότερα και παθιασμένα λαρύγγια που παίζουν εκεί έξω.
Είναι φανερό ότι ανοίγει μια νέα εποχή. Η φυγή του Anders (που αυτόματα θεωρείται βάσει της ιστορίας ως ο υπαίτιος της “περιπετειώδους” αλλά “αναίμακτης”, κατά τους θερμοκέφαλους, μεταστροφής), ανοίγει τους ασκούς του Αιόλου για άλλη μια φορά και οι The Haunted επιστρέφουν θηριώδεις, πιο death metal από ποτέ. Εξωφρενικές ταχύτητες στην συντριπτική πλειοψηφία των ύμνων (ναι, έτσι καταλογίστηκαν στη συνείδησή μου, από τις πρώτες αυτιές), με ευφάνταστα breaks που αναθεωρούν όλες τις riff μεθοδολογίες τους ανά τα χρόνια δράσης. Μια τρομερής έντασης μανία διαχέεται σε κάθε δευτερόλεπτο αυτής της δημιουργίας. Καταπληκτικός ήχος, ολοκάθαρος, πριμαριστός με μπόλικη pure thrash βρωμιά, heavy metal αντιμετώπιση στις χουλιγκανικές μεν, melodic δε (δεν την κρύβουν, προφανώς το θεωρούν δεδομένο να το νιώσεις εσύ αυτό, αν επικαλείσαι τον όρο “metaller” με την πρέπουσα ειλικρίνεια και όχι για να ρίξεις το πιπίνι που γουστάρει τους μουσάτους μαλλιάδες), εξωγήινο παίξιμο από εμφανώς τρομερά καταρτισμένους μουσικούς. Θα μπορούσα κάλλιστα να πω ότι το “Exit Wounds” αποτελεί ένα δεύτερο ντεμπούτο για τη μπάντα, ο χαρακτήρας του album είναι τέτοιος και το επίπεδο σε τέτοια ύψη, που σε ένα κόσμο που δεν θα άλλαζε τις “μπαντάρες” σαν τα πουκάμισα, το ισοδύναμο του θα ήταν η βόμβα που έσκασε στα αυτιά των ανυποψίαστων με το ομώνυμο, θρυλικό παρθενικό album τους.
Το “Ghost Of The Machine”, το επιλογικό κομμάτι του “Exit Wounds”, με όλη αυτήν την πίκρα που αποπνέει, τελείωσε. Εδώ και ώρα. Τα συμπεράσματα, απλά και ασφαλή μέσα στον κόσμο των 13 τραγουδιών που το αποτελούν. Το να καθίσω και να σου αραδιάζω ονόματα και τίτλους είναι ανώφελο. Δεν χρειάζεται.
Μέσα στα φλεγόμενα riffs και στην απόγνωση της φωνής του Aro, θα δεις όλο το σύγχρονο προσωπείο αυτής της Απα/ Υπο/ -ανθρωπότητας. Λύσεις δεν θα σου δώσει, είπαμε μερικά πράγματα είναι και δική σου δουλειά και καλώς ή κακώς (πολύ κακώς αν με ρωτάς) είσαι κι εσύ, όπως κι εγώ, ένα υποσύνολο αυτής της καρκινικής μετάλλαξης στο συλλογικό και καθημερινό “επιβιώνειν, αλλά ουχί πλέον ζειν”. Εκτός κι αν από πάντα θεωρούσες τους Ghost ως αυθεντίες στην οπτική του μηδενισμού. Εκεί πάω πάσο, κάνω μόκο. Δεν μπορώ να αντιπαρατεθώ για metal με popάδες. Σχώρα με, ναι; Σίγουρα μέσα στην τριάδα για φέτος, προς το παρόν, αν και κανείς δεν θα στεναχωρηθεί (ούτε καν αυτοί, είμαι σίγουρος) αν βγουν άλλα δώδεκα, τέτοια ποιότητας album, που θα το θέσουν εκτός λίστας.
Απαραίτητο!
677 
