Αλήθεια τώρα…; Αρχικά νόμιζα ότι απλά δεν έδωσα την πρέπουσα προσοχή στην κυκλοφορία αυτή, αλλά ίσως η αρχική εκτίμηση να είναι και η πιο αντικειμενική.
Οι Motherkissers από το Μιλάνο της γειτονικής Ιταλίας, με ένα EP και το παρόν LP στο δυναμικό τους, επικαλούνται επιρροές όπως Deftones, Every Time I Die και Earthtone9 (για να μην αναφέρω τους ρηξικέλευθους SOAD). Θα ήθελαν πολύ μάλλον να ακούγονται έτσι. Αυτό που ακούω εγώ είναι ένα frontman, ονόματι Dan, ο οποίος πάσχει από κρεατάκια και όταν τσιρίζει μόνο το γέλωτα μπορεί να προκαλέσει, και, δυστυχώς γι’ αυτόν, αυτό το τελευταίο το κάνει συχνά. Συνεπώς δεν πλησιάζει καν τον Keith Buckley, ούτε τον Chino, ούτε καν τον Karl Middleton, απλώς είναι εκεί για να εκνευρίσει τον κατακαημένο που έκανε τον κόπο να ακούσει το δίσκο.
Από την άλλη, και η παραγωγή είναι ίσως από τις πιο επίπεδες και αποτυχημένες παραγωγές που έχω ακούσει μέχρι τούδε στο λεγόμενο σκληρό ήχο, καθώς οι κιθάρες ακούγονται ψεύτικες με τις παραμορφώσεις που επιλέχθηκαν και γενικότερα υπάρχουν ζημιογόνα κενά ανάμεσα στη ρυθμική γραμμή και τις υψηλότερες συχνότητες. Κοινώς, οι ενορχηστρώσεις ακούγονται κενές, από άποψη όγκου, και ελάχιστα προσεγμένες και διακρίνω κάποια ψιλά λάθη σε αυτές. Σε όλα αυτά έρχεται να προστεθεί και η δυστοκία ιδεών τόσο στο τομέα των φωνητικών όσο και στις συνθέσεις, που οι τελευταίες, πραγματικά, δεν κάνουν κάτι δραστικό για να σώσουν την κατάσταση αλλά μάλλον την επιβαρύνουν κι άλλο.
Εν τέλει, ποιοι Deftones και ποιοι ETID ρε παιδιά, εδώ δεν μπορούμε να κάνουμε βασικά πράγματα. Τι το θέλετε; Αφήστε το σε συγκροτήματα όπως οι Islander που το κατέχουν και κάντε κάτι άλλο. Μόνο Pescara HxC ρε.
575 
