Για άλλη μια φορά νιώθω την ανάγκη να ευχαριστήσω τον chief editor (άτσα μαγκιές!) που μου στέλνει και κανένα δισκάκι παλιακό, από αυτά που ξεχύνουν τόση έμπνευση, όσο όλα τα φλεγόμενα riff του κόσμου μαζί.
Σουηδοί (οποία έκπληξις!), ντεμπούτο και revival. Για να το συμπληρώσω δε, ότι πιο κοντινό που ανταποκρίνεται στον όρο και δεν προκαλεί πλέον γέλια σ’ αυτόν τον διπλοϋπέργάμησέταρεφίλεκαρατιγκαρισμένο χώρο της ηλεκτρικής μουσικής. Η αλήθεια είναι ότι θα σου κοπεί το γέλιο, γιατί οι Black Trip θα σε γονατίσουν.
Τι να πρωτοπώ ρε φίλε… Πιάσε το τιμημένο 1975, ρίξ’ το στο γυαλί σου και ξεκίνα. Πάρε να’ χεις… Κάργα Thin Lizzy μεγαλεία με άρωμα Diamond Head οργής και εκρηκτικότητας, συγκινητικότατες Maiden δονήσεις παντού (φαντάσου τους συμπατριώτες τους Enforcer, αν αυτοί έπαιζαν middle – late 70’s hard rock και όχι pure 80’s metal), Sabbathικώς ψυχεδελική άποψη αν είχε ο Iommi για δεύτερο lead κιθαρίστα τον Uli Jon Roth και τους Electric Sun του, Priestικά solo και καύλα. Θα το ξαναπώ και θα το γράψω ξανά με caps, διότι εις την ελληνικήν μόνο αυτή η λέξη αντιπροσωπεύει το γίγνεσθαι του “Goin’ Under” των Black Trip. ΚΑΥΛΑ ! ΑΠΟΛΥΤΗ ΚΑΥΛΑ (…εδώ να προσθέσει ο υπογράφων ότι θεωρεί αστοιχείωτο και εν γένει άξιο περιφρονήσεως, όποιον το γράφει με βήτα… άσχετο, αλλά κάποια στιγμή έπρεπε κάπου να μνημονευθεί και να αποτυπωθεί αυτή η σκέψη, ολόκληρο τσιγάρο θυσιάστηκε γι’ αυτήν…)
Βρωμιάρικος, λαμπάτος ήχος, μελαγχολική προmetal τραγουδοποιία, μακριά από χιππο – αμερικανιές, εξαιρετικό, μελετημένο παίξιμο από τους κιθαρίστες (Sebastian Ramstedt και Peter Stjarnvind), στίχοι για το μέσα μας, εξεφρασμένοι περίφημα από το μελωδικό αλλά άγριο και αντρίκιο λαρύγγι του Joseph Tholl, που θυμίζει άλλες φορές τον Roth και άλλες φορές τον Tatler, ποιηματάκια hard rock λυρισμού που συμπάσχουν με τα αιώνια πάθη μας που πνίγονται στα χαμηλοπότηρα και το αποτέλεσμα είναι ένα από τα καλύτερα προσωπικά μου ακούσματα για φέτος.
Όλα τα τραγούδια είναι ανεξαιρέτως καταπληκτικά γι’ αυτό που διαπραγματεύονται και θέλω να πιστεύω ότι το “Goin’ Under” θα πρέπει να εξυμνηθεί και να αναγνωριστεί απ’ όλους σαν ένα πανέμορφο ντεμπούτο. Αν είχε κυκλοφορήσει εκείνη την εποχή, θα είχε απολύτως ισάξια αποδοχή με όλα τα θρυλικά δημιουργήματα των γιγάντων της μουσικής μας. Άκου τα “Voodoo Queen”, “Radar”, “Putting Out the Fire”, “No Tomorrow”, το Zeppelinικό “Tvar Dabla”, τα “The Bells”, “Thirst” και το καταπληκτικό ομώνυμο. Ένα σύνολο πανάξιο, μια διαμαντένια δημιουργία.
Συγχαρητήρια, καρφί στην πρώτη δεκάδα για φέτος, ασυζητητί.
642 
