Έξι στούντιο δίσκοι μέσα στα τελευταία 25 χρόνια. Ο ένας πιο εξαγριωμένος και αυθάδης απ’ τον άλλο. Όλα αυτά μετά τα 45, όταν δηλαδή η ακμή (1975-1981) έχει χαιρετήσει προ πολλού.
Όταν δεν παρλάρει ακατάπαυστα υπέρ της οπλοκατοχής αραδιάζοντας στοιχεία, στατιστικές και επιχειρήματα στις ζώνες υψηλές τηλεθέασης, όταν δεν απολαμβάνει να μιλάει απ’ το ραδιόφωνο για το κυνήγι, το κυνήγι, την υγιεινή διατροφή και την all-american αξιακή εκδοχή της “σκληρής εργασίας”, ο τρελάρας απ’ το Ντιτρόϊτ, ήδη στα 66, εξακολουθεί να εξαπολύει δαιμονισμένα boogie και ηλεκτροφόρο r&b σε εκκωφαντική ένταση με τη δική του, κεκτημένη ευκολία. Απ΄το ’67 στο κουρμπέτι γαρ.
Αυτό είναι το τελευταίο άλμπουμ του απ’ το “Love Grenade” (2007). Στην πραγματικότητα είναι το τέταρτο στη σειρά στουντιακό από το ‘95 (δε μετράμε τα διάφορα live που θά’ πρεπε να πωλούνται με ταμπελάκι με τα τηλέφωνα και τις διευθύνσεις των ΩΡΥΛΑ κάθε περιοχής), στο οποίο ο παλαίουρας κάνει ένα πράγμα και μόνο. Εκτονώνεται. Με την παραμόρφωση στο τέρμα, αφήνει ελεύθερες όλες τις εμμονές του ήχου του Detroit, των Yardbirds, του Eddie Cochran, του Chuck Berry και του Jeff Beck που τον κατατρέχουν μια ζωή να οργιάσουν.
Αντιγράφει ριφ απ΄τον εαυτό του (σίγουρα ακούσια – πού να θυμάται;), αγγίζει, δε, όπως συνηθίζει, για τα καλά τη γραφικότητα με στιχουργικό περιεχόμενο οσκαρικού trash και αφόρητης αμερικάνικης βλαχοπαλικαριάς (“Ι Love My B&BQ”, “Trample The Weak, Hurdle The Dead”, “I Still Believe”), στοιχεία που τον έχουν κάνει και απωθητικό σε διαχρονική βάση στο mainstream.
Παρά ταύτα, το “She’s Gone”, μια παλαιολιθική ροκ άσκηση αλά Montrose, τον βρίσκει να ντουετάρει με τον Sammy Hagar, το “Throttledown” είναι μια εθιστική instrumental καταιγίδα σα το εγγονάκι του Duane Eddy υπό την επήρρεια στεροειδών και το “Never Stop Believing” είναι ένα από αυτά που ο ιστορικός του μέλλοντος θα έβαζε σε “best of”, ή στο αντίστοιχο ψευδοdownloadofs#it φόρματ που θα υπάρχει σε καμιά δεκαριά χρόνια.
Μερικά όντα (κατά πολλούς, ζώα), ψόφο δεν έχουν. Ένα απ΄τα καλοδιατηρημένα, αμετανόητα και εγωπαθή τέτοια λέγεται Ted Nugent, έχει οχτώ αναγνωρισμένα παιδιά και άγνωστο αριθμό μη αναγνωρισμένων, πάει για κυνήγι, υπερασπίζεται το δικαίωμα να φέρεις (ακόμη και) μπαζούκας και χαίρει άκρας υγείας.
678 
